Andrzej Gajewski (trener)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Gajewski
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1936
Katowice

Data śmierci

2 lipca 2018

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
Baildon Katowice
do 1957 AWF Warszawa
1957–60 Polonia Warszawa
1961–66 GKS Katowice
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1966–68 Gwardia Katowice
1968–72 Stal Mielec
1973–75 Motor Lublin
1975/76 Górnik Zabrze
1976–78 GKS Katowice
Avia Świdnik
GKS Tychy
Odra Wodzisław Śląski
1983–85 Rozwój Katowice
Victoria Jaworzno
Siemianowiczanka
Sarmacja Będzin
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Andrzej Gajewski (ur. 3 stycznia 1936 w Katowicach, zm. 2 lipca 2018) – polski trener piłkarski i piłkarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1954 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. A. Mickiewicza w Katowicach. Jako junior grał w piłkę nożną w Baildonie Katowice. W 1958 ukończył AWF w Warszawie na kierunku nauczycielskim (piłka nożna), uzyskując tytuł magistra i trenera piłki nożnej II klasy. Jako student grał w III-ligowym AWF Warszawa oraz Polonii Warszawa (awansując z nią z III do II ligi w 1959). Później występował w GKS Katowice (awansował z drużyną z III do II ligi w 62/63 i do I ligi w 64/65).

W 1966 zorganizował w Gwardii Katowice szkółkę piłkarską i prowadził ją do 1968. Następnie został trenerem III-ligowej Stali Mielec, którą doprowadził w ciągu 4 lat do szczytu I ligi. W sezonie 68/69 awansował z nią do II ligi, rok później do I ligi. W I lidze prowadzona przez niego drużyna zajęła kolejno 10. i 5. miejsce. W sezonie 72/73 Stal prowadziła przez rundę jesienną (ukończoną na 3. miejscu). Miejsce po nim zajął Károly Kontha, który doprowadził Stal do mistrzostwa Polski. Na rundę wiosenną Gajewski wyjechał do III-ligowego Motoru Lublin, z którym awansował do II ligi. Następnie trenował kilka czołowych polskich klubów, m.in. w latach 1976–1978 prowadził II-ligową drużynę GKS Katowice, awansując z nią do I ligi w sezonie 1977/1978. Katowicką drużynę prowadził także w pierwszych sześciu spotkaniach ekstraklasy w sezonie 1978/1979. Po odniesieniu poważnej kontuzji musiał odpocząć od pracy. Dopiero po kilku latach powrócił na ławkę trenerską i zajmował się zespołami ze śląskiej ligi okręgowej. Został wyróżniony m.in. Złotą Odznaką PZPN. W 1995 przeszedł na emeryturę.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]