Antoni Dziekoński

Antoni Dziekoński
	; Korab
Rodzina	Dziekońscy herbu Korab
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1796 ; Grodno
Ojciec	Jan Dziekoński
Matka	Wiktoria Dukszta
Żona	Karolina Mizgier, podstolanka orszańska
Dzieci	Józef Dziekoński, poseł na Sejm Wielki, generał wojsk polskich; Michał Dziekoński, prezydent sądu wyższego Guberni Grodzieńskiej; Kazimierz Dziekoński, generał wojsk polskich, uczestnik Powstania Listopadowego
	Odznaczenia

Antoni Dziekoński herbu Korab (zm. 18 listopada 1796 w Grodnie^[1]), syn Jana i Wiktorii z Duksztów – szambelan Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1766 roku^[2], podskarbi nadworny litewski od 1785 roku, pisarz polny litewski od 1768, strażnik polny litewski w latach 1775-1782^[3], konsyliarz konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w konfederacji targowickiej^[4], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku^[5].

Sprawowane urzędy[edytuj | edytuj kod]

Surogator wołkowyski 1762-1766
Stolnik wołkowyski 1765-1775
Strażnik litewski 1776-1785
Podskarbi nadworny litewski 1785-1791

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był członkiem konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku^[6]. W 1765 roku został stolnikiem wołkowyskim i chorążym chorągwi petyhorskiej. Wybrany pisarzem wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego. Został posłem na sejm z powiatu słonimskiego. W 1768 roku mianowany pisarzem polnym litewskim. W latach 1775-1784 zasiadał jako konsyliarz w Radzie Nieustającej. Członek Departamentu Wojskowego Rady Nieustającej w 1777 roku^[7].

W 1784 roku odznaczony Orderem Świętego Stanisława a w 1785 Orderem Orła Białego.

Dzięki poparciu ambasadora rosyjskiego Ottona Magnusa von Stackelberga został w 1785 mianowany podskarbim nadwornym litewskim, po obaleniu Antoniego Tyzenhauza. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego^[8].

Wybrany ex ministerio sędzią Sejmu Czteroletniego w 1788 roku^[9]. Był zagorzałym przeciwnikiem konstytucji 3 maja.

W 1791 roku zmuszony był zrzec się swojego urzędu na rzecz Tomasza Wawrzeckiego, który zresztą i tak nie przyjął tej godności. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792, gorąco aprobował przystąpienie |Stanisława Augusta Poniatowskiego do konfederacji targowickiej.

Później był jednym z organizatorów sejmu rozbiorowego w Grodnie. Chcąc się wkupić w łaski Katarzyny II i licząc na otrzymanie kolejnego urzędu, oddał na czas obrad swój dom obecnemu tam posłowi rosyjskiemu Jakobowi Sieversowi. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem^[10]. Wziął udział w delegacji do układów z Rosją, która zaakceptowała II rozbiór Polski. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski^[11]. W lutym 1795 pojechał w delegacji hołdowniczej do Petersburga. Katarzyna II nadała mu tytuł hrabiego.

Zmarł w niesławie.

Pierwotnie pochowany w Grodnie. Jego syn – Michał ekshumował rodziców i ponownie zostali pogrzebani w krypcie przydwornej kaplicy w Kraśniku w dniu 3 lipca 1824 roku.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Z małżeństwa z Karoliną Mizgierówną^[12] (zm. 1799)^[13], podstolanką orszańską, pozostawił synów Józefa, posła na Sejm Czteroletni, generała wojsk litewskich, Michała, uczestnika Powstania Kościuszkowskiego, prezesa sądów grodzieńskich oraz Kazimierza, generała wojsk polskich, uczestnika Powstania Listopadowego. W przeciwieństwie do starszego brata – zarówno Michał jak i Kazimierz sprzeciwili się ojcu walcząc w Wojnie o Konstytucję 3 Maja. Jego brat Onufry był stolnikiem wołkowyskim i deputatem na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Akt nr 193 z Księgi Zgonów parafii Wielkie Eysymontty 1820-1826. Ustalił na podstawie wzmiankowanego dokumentu ekshumacyjnego Ludwik Olczyk, genealog polski.
↑ Antoni Magier, Estetyka miasta stołecznego Warszawy, 1963, s. 434.
↑ Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki, Wojsko Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1999, s. 11.
↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XII, Poznań 1890, s. 149.
↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
↑ Kolęda warszawska na rok 1777, Warszawa 1777, [b.n.s]
↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 310.
↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 98.
↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11-23.
↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.
↑ A. Boniecki Herbarz Polski, tom V, s. 176, S. Uruski, Rodzina t. t. III, s. 342
↑ Metryka ponownego pochówku nr 194/1824 z parafii Wielkie Eysymontty.

[1] Akt nr 193 z Księgi Zgonów parafii Wielkie Eysymontty 1820-1826. Ustalił na podstawie wzmiankowanego dokumentu ekshumacyjnego Ludwik Olczyk, genealog polski.

[2] Antoni Magier, Estetyka miasta stołecznego Warszawy, 1963, s. 434.

[3] Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki, Wojsko Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1999, s. 11.

[4] Złota księga szlachty polskiej, r. XII, Poznań 1890, s. 149.

[5] Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.

[6] Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.

[7] Kolęda warszawska na rok 1777, Warszawa 1777, [b.n.s]

[8] Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 310.

[9] Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 98.

[10] Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11-23.

[11] Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.

[12] A. Boniecki Herbarz Polski, tom V, s. 176, S. Uruski, Rodzina t. t. III, s. 342

[13] Metryka ponownego pochówku nr 194/1824 z parafii Wielkie Eysymontty.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]