Bielawka (dopływ Białej Lądeckiej)
 Widok potoku kilkadziesiąt metrów od ujścia do Białej Lądeckiej w Nowej Bieli. | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Potok | |
| Długość | 4,1 km |
| Źródło | |
| Miejsce | pod grzbietem Gór Bialskich pomiędzy Rudymi Krzyżami a Rudawcem |
| Wysokość |
ok. 970 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Biała Lądecka |
| Miejsce |
powyżej Bielic (Nowa Biela) |
| Wysokość |
ok. 750 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Stronie Śląskie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
Bielawka (dawniej niem. Schwarze Biele) – potok w dorzeczu Odry, lewy dopływ rzeki Białej Lądeckiej[1][2] płynący w całości na terenie gminy Stronie Śląskie (województwo dolnośląskie), a także o obrębie Gór Bialskich.
Bieg potoku[edytuj | edytuj kod]
Źródła znajdują się pod grzbietem granicznym Gór Bialskich, pomiędzy Rudymi Krzyżami a Rudawcem. Potok płynie głęboko wciętą doliną najpierw ku północy, później ku wschodowi i wpada do Białej Lądeckiej powyżej Bielic, w miejscu dawnej wsi Nowa Biela na wysokości ok. 750 m n.p.m.[3][4].
Dopływy[edytuj | edytuj kod]
Posiada kilka bezimiennych dopływów oraz lewobrzeżny Złoty Potok, wypływający spod Wielkiego Rozdroża[3][4].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Potok płynie przez obszar zbudowany ze skał metamorficznych należących do metamorfiku Lądka i Śnieżnika. W górnej części – głównie z gnejsów, podrzędnie z łupków łyszczykowych serii strońskiej, a w dolnej – z przeławicających się amfibolitów i gnejsów[5][6].
W dolnej części doliny, poniżej małej śródleśnej łąki zwanej Rudą Łączką, na wysokości ok. 780 m n.p.m. znajduje się amfibolitowa skałka Szarogłaz[3][4].
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Cała dolina Bielawki jest porośnięta lasem, częściowo bukowym regla dolnego, częściowo monokulturą świerkową[4].
Ochrona przyrody[edytuj | edytuj kod]
Potok płynie przez Śnieżnicki Park Krajobrazowy[4].
Zagospodarowanie[edytuj | edytuj kod]
Dolną, równoleżnikową częścią doliny biegnie Czarnobielski Dukt – wschodnia część Drogi Marianny[3][4]. Obecnie straciła ona znaczenie komunikacyjne, posiada jednak spory walor krajobrazowy.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Wzdłuż Bielawki nie prowadzi żaden szlak turystyczny pieszy, a jedynie szlak rowerowy, natomiast tuż przed ujściem do Białej Lądeckiej przecina ją[4]:
zielony szlak turystyczny z Bielic na Przełęcz Płoszczynę i dalej na Śnieżnik przez rezerwat przyrody Puszcza Śnieżnej Białki
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 12, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Słownik geografii turystycznej Sudetów Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. redakcja Marek Staffa. T. 16: Karkonosze. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 51. ISBN 83-7005-341-6.
- ↑ a b c d Marek Staffa (red.): "Słownik geografii turystycznej Sudetów", tom 16 Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, I-BiS, Wrocław 1993, s. 51-52, ISBN 83-7005-341-6
- ↑ a b c d e f g Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Krowiarki, mapa, skala 1:40 000, Wydawnictwo Turystyczne Plan, Jelenia Góra 2005, ISBN 83-911777-1-8
- ↑ L. Kasza: Szczegółowa mapa geologiczna Sudetów, skala 1:25 000, ark. Nowa Morawa, Instytut Geologiczny, Warszawa 1967
- ↑ Z. Cymerman, S. Cwojdziński: Szczegółowa mapa geologiczna Sudetów skala 1:25 000, ark. Strachocin Bielice, Instytut Geologiczny, Warszawa 1986
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Staffa (red.): "Słownik geografii turystycznej Sudetów", tom 16 Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, I-BiS, Wrocław 1993, s. 51-52, ISBN 83-7005-341-6
- Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Krowiarki, mapa, skala 1:40 000, Wydawnictwo Turystyczne Plan, Jelenia Góra 2005, ISBN 83-911777-1-8
- L. Kasza: Szczegółowa mapa geologiczna Sudetów skala 1:25 000, ark. Nowa Morawa, Instytut Geologiczny, Warszawa 1967
- Z. Cymerman, S. Cwojdziński: Szczegółowa mapa geologiczna Sudetów skala 1:25 000, ark. Strachocin Bielice, Instytut Geologiczny, Warszawa 1986