Colin Maclaurin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Colin Maclaurin

Colin Maclaurin (ur. 1698 w Kilmodan, Argyll, zm. 14 czerwca 1746 w Edynburgu) – szkocki matematyk[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec, pastor John Maclaurin, zmarł, gdy Colin miał sześć lat. W 1707 zmarła również jego matka i Colin był od tej pory wychowywany przez wuja Daniela Maclaurina.

W 1709 Colin Maclaurin podjął studia na Uniwersytecie w Glasgow. W wieku czternastu lat uzyskał tytuł magistra. W 1717 Maclaurin został profesorem matematyki na Uniwersytecie w Aberdeen. Od 1725 profesor matematyki na Uniwersytecie Edynburskim

Dzieło[edytuj | edytuj kod]

Jego prace dotyczyły geometrii, analizy matematycznej i mechaniki. Zajmował się zbieżnością szeregów i teorią potencjału, podał rozwinięcie funkcji w szereg potęgowy.

Niektóre z jego ważniejszych prac:

  • 1720: Geometria Organica;
  • 1720: De Linearum Geometricarum Proprietatibus;
  • 1742: Treatise on Fluxions (763 strony w dwóch tomach);
  • 1748: Treatise on Algebra (wydana pośmiertnie);
  • Account of Newton’s Discoveries

Był jednym z proponentów metody Newtona Rachuneku różniczkowego i całkowego[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maclaurin Colin, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-10-02].
  2. Hans Niels Jahnke: A history of analysis. Providence, RI: American Mathematical Society, 2003, s. 107. ISBN 0-8218-2623-9. OCLC 51607350.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]