Damaskin (Maluta)
| Arcybiskup kamieniecko-podolski | |
_%D0%B2%D0%BE_%D0%B2%D1%80%D0%B5%D0%BC%D1%8F_%D0%B2%D0%B8%D0%B7%D0%B8%D1%82%D0%B0_%D0%9F%D1%80%D0%B5%D0%B7%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%B0_%D0%9F%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D1%88%D0%B8_%D0%98%D0%B3%D0%BD%D0%B0%D1%86%D0%B8%D1%8F_%D0%9C%D0%BE%D1%81%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%BA%D0%BE%D0%B3%D0%BE_%D0%B2_%D0%9F%D0%BE%D1%87%D0%B0%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D1%83%D1%8E_%D0%9B%D0%B0%D0%B2%D1%80%D1%83_%D0%B2_1927_%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D1%83.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1880 |
| Data i miejsce śmierci |
po 1944 |
| Arcybiskup kamieniecko-podolski | |
| Okres sprawowania |
1943–1944 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
przed 1923 |
| Chirotonia biskupia |
20 sierpnia 1940 |
| Data konsekracji |
20 sierpnia 1940 |
|---|---|
| Konsekrator |
Damaskin, imię świeckie Dionizy Makarowicz Maluta[1] (ur. 1880 w Tulczynie, powiat bracławski, gubernia podolska, zm. po 1944 w Omsku[2]) – ukraiński biskup prawosławny, kolejno duchowny Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1880 r. w miejscowości Tulczyno gminy Klebanskiej powiatu Bracławskiego guberni Podolskiej w chłopskiej rodzinie[1].
Wykształcenie teologiczne uzyskał w niższej szkole duchownej w Żytomierzu. Ukończył następnie Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego[3].
W latach 1920–1931[4] był namiestnikiem[a] ławry Poczajowskiej[5]. Równocześnie pełnił funkcję dziekana wszystkich klasztorów w diecezji wołyńskiej[6]. W czasie rewindykacji cerkwi prawosławnych w II Rzeczypospolitej bronił przynależności monasteru do prawosławnych[5]. Od 1923 nadzorował także funkcjonowanie monasteru św. Onufrego w Jabłecznej[7].
20 sierpnia 1940 przyjął chirotonię biskupią z rąk metropolity moskiewskiego i kołomieńskiego Sergiusza i innych hierarchów. Został biskupem żytomierskim w jurysdykcji podległego Patriarchatowi Moskiewskiemu Ukraińskiego Autonomicznego Kościoła Prawosławnego. W 1941 przeniesiony na katedrę czerniowiecką i chocimską. W 1943 został biskupem kamieniecko-podolskim, łączył te obowiązki z zadaniami locum tenens eparchii krzemienieckiej. Po wycofaniu się wojsk hitlerowskich z ziem ukraińskich w 1944 i wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany i zmarł w łagrze[8] w Omsku[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Formalnie godność przełożonego tego monasteru należała do metropolity warszawskiego i całej Polski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Монахологий русского Свято-Пантелеимонова монастыря на Афоне. Москва: Голос-Пресс, 2013. с. 18
- ↑ a b Архиепископ Дамаскин (Малюта)
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 253. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ ПРАВОСЛАВНЫЕ НАМЕСТНИКИ ПОЧАЕВСКОЙ ЛАВРЫ И ЕЕ АРХИМАНДРИТЫ. [dostęp 2021-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-04)].
- ↑ a b Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 96. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 137. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 175. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Дамаскин (Малюта)