Edmond Fitzmaurice
Karykatura lorda Fitzmaurice’a | |
Data i miejsce urodzenia |
19 czerwca 1846 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
21 czerwca 1935 |
Kanclerz Księstwa Lancaster | |
Okres |
od 1908 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Edmond George Petty-Fitzmaurice, 1. baron Fitzmaurice (ur. 19 czerwca 1846 w Lansdowne House w Londynie, zm. 21 czerwca 1935 w Bradford-on-Avon w hrabstwie Wiltshire) – brytyjski arystokrata i polityk, członek Partii Liberalnej, minister w pierwszym rządzie Herberta Henry’ego Asquitha.
Był drugim synem Henry’ego Petty'ego-Fitzmaurice’a, 4. markiza Lansdowne, i hrabiny Emily de Flahaut, córki francuskiego polityka Charles’a Josepha, hrabiego de Flahaut. Jego starszym bratem był Henry Petty-Fitzmaurice, 5. markiz Lansdowne. Edmond kształcił się w Eton College oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. W 1866 r. został przewodniczącym Cambridge Union. W 1871 r. rozpoczął praktykę adwokacką w Lincoln’s Inn, ale nigdy nie pracował jako prawnik.
W 1868 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Calne. W latach 1872-1874 był parlamentarnym prywatnym sekretarzem Roberta Lowe’a, Kanclerza Skarbu, a następnie ministra spraw wewnętrznych. W 1880 r. został komisarzem w Stambule. W 1883 r. objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Na tym stanowisku pozostał do upadku liberalnego gabinetu w 1885 r.
Okręg Calne został zlikwidowany przed wyborami 1885 r. i lord Edmond zdecydował się wystartować z okręgu Blackfriars and Hutchesontown. Ostatecznie jednak Fitzmaurice zrezygnował ze startu z powodu złego stanu zdrowia. W 1887 r. powrócił do czynnego życia politycznego, ale podejmowane przezeń próby powrotu do Izby Gmin (w 1892 r. z okręgu Deptford oraz w 1895 r. z okręgu Cricklade) kończyły się niepowodzeniem. Dopiero w 1898 r. Fitzmaurice uzyskał mandat parlamentarny, wygrywając wybory uzupełniające w okręgu Cricklade.
Po powrocie liberałów do władzy w 1905 r. ponownie został podsekretarzem stanu w MSZ. W 1906 r. nie wystartował w wyborach parlamentarnych. Otrzymał za to parowski tytuł 1. barona Fitzmaurice i zasiadł w Izbie Lordów. W październiku 1908 r. został członkiem gabinetu jako Kanclerz Księstwa Lancaster. Wszedł również w skład Tajnej Rady. Z powodu złego stanu zdrowia zrezygnował ze stanowiska już w 1909 r.
Lord Fitzmaurice był ponadto przewodniczącym rady hrabstwa Wiltshire w latach 1896-1906. Napisał również biografie swojego pradziadka, premiera lorda Shelburne, oraz o kilku innych członkach swojej rodziny (m.in. o ekonomiście Williamie Petty'm oraz lordzie Granville'u).
W 1889 r. poślubił Caroline FitzGerald, córkę Williama Johna FitzGerala. Lord Fitzmaurice zmarł w 1935 r. nie pozostawiając potomstwa. Wraz z jego śmiercią wygasł tytuł parowski.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- ISNI: 0000000081207927
- VIAF: 41974710
- LCCN: no2015047038
- GND: 1055165983
- LIBRIS: k2cwqhvlhw63s73x
- BnF: 13022485s
- SUDOC: 034007385
- NLA: 35888927
- NKC: jo2008446849
- NTA: 067622070
- CiNii: DA0202672X
- Open Library: OL16956A, OL2577503A, OL5708436A
- PLWABN: 9810530383905606
- OBIN: 35499
- J9U: 987007286029905171
- WorldCat: lccn-no2015047038
- Absolwenci Trinity College (Cambridge)
- Brytyjscy politycy
- Arystokracja brytyjska
- Brytyjscy parlamentarzyści 1868–1874
- Brytyjscy parlamentarzyści 1874–1880
- Brytyjscy parlamentarzyści 1880–1885
- Brytyjscy parlamentarzyści 1895–1900
- Brytyjscy parlamentarzyści 1900–1906
- Urodzeni w 1846
- Zmarli w 1935
- Ludzie urodzeni w Londynie
- Brytyjscy samorządowcy
- Absolwenci Eton College