Europejskie Centrum Solidarności

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Europejskie Centrum Solidarności
Ilustracja
Europejskie Centrum Solidarności (2019)
Państwo

 Polska

Data założenia

8 listopada 2007

Dziedzina

instytucja kultury

Dyrektor

Basil Kerski

Adres

pl. Solidarności 1
80-863 Gdańsk

Położenie na mapie Gdańska
Mapa konturowa Gdańska, w centrum znajduje się punkt z opisem „Europejskie Centrum Solidarności”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Europejskie Centrum Solidarności”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Europejskie Centrum Solidarności”
Ziemia54°21′40,4″N 18°38′57,9″E/54,361222 18,649417
Strona internetowa

Europejskie Centrum Solidarności (ECS) – instytucja z siedzibą w Gdańsku, powołana na podstawie umowy z dnia 8 listopada 2007 w sprawie utworzenia i prowadzenia wspólnej instytucji kultury pod nazwą Europejskie Centrum Solidarności, zawartej między Ministrem Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Województwem Pomorskim, Miastem Gdańsk, Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym „Solidarność” i Fundacją Centrum Solidarności.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Biały szyld „Stocznia Gdańska” nad bramą nr 2 przed Europejskim Centrum Solidarności. Pod szyldem znajduje się ozdobna niebieska przesłona na styku dachu i ściany. Na bramie powieszony jest plakat z czerwonym napisem „Solidarność”, zdjęcie papieża Jana Pawła 2, obraz Matki Boskiej Częstochowskiej i flaga Polski. Za bramą budynek Europejskiego Centrum Solidarności w kolorze rdzy. W tle błękitne niebo.
Brama nr 2 Stoczni Gdańskiej przed budynkiem muzeum
Wnętrze siedziby Centrum
Sala A wystawy stałej z tablicami 21 postulatów
Hall prowadzący z ogrodu zimowego w kierunku głównego wejścia
Pomnik Poległych Stoczniowców 1970 na tle muzeum

Celem działalności Centrum jest „upowszechnienie dziedzictwa „Solidarności” w Polsce i innych krajach oraz czynne uczestnictwo w budowie tożsamości europejskiej”.

Centrum kieruje dyrektor, powołany na czteroletnią kadencję. Przy Centrum działa 16-osobowa Rada powoływana również na czteroletnią kadencję. Członkowie Rady pełnią swoją funkcję społecznie bez wynagrodzenia. Przy Centrum działa także Kolegium Historyczno-Programowe. Nadzór nad Centrum sprawuje Prezydent Miasta Gdańska.

Centrum ma stać się środkowoeuropejską agorą wymiany poglądów nad problemem sprawiedliwości społecznej. Aktualnie Europejskie Centrum Solidarności prowadzi działalność edukacyjną, naukową, wydawniczą oraz wystawienniczą (np. wystawa „Drogi do Wolności” oraz wystawy czasowe i plenerowe).

Siedziba Centrum o powierzchni 25 349,75 m² powstała w Gdańsku, w dzielnicy Młyniska, na obszarze Młodego Miasta przy placu Solidarności, w pobliżu Bramy nr 2 i Pomnika Poległych Stoczniowców. Obiekt zajmuje powierzchnię około jednego hektara i posiada 5 pięter oraz podziemny parking o 286 miejscach. Ukończenie budowy nastąpiło rok później w stosunku do tego, co zostało założone podczas podpisywania umowy z firmą Polimex-Mostostal jesienią 2010 roku[1]. Projekt został wybrany drogą konkursu spośród 58 prac. Konkurs architektoniczny wygrał zespół z pracowni Fort z Gdańska, w składzie: Wojciech Targowski, Paweł Czarzasty, Piotr Mazur, Antoni Taraszkiewicz[2]. Koszt budowy wyniósł 231,1 mln zł. Otwarcie nastąpiło 30 sierpnia 2014[3].

Do nowego budynku przygotowano ekspozycję stałą, która w przestrzeni sześciu sal przedstawia współczesną historię Polski, powstanie ruchu solidarnościowego oraz jego dziedzictwo. Nad wystawą pracował zespół ECS, a jej aranżacją zajmowało się Studio 1:1, wyłonione na drodze konkursu. Oprócz wystawy stałej w siedzibie Centrum mieszczą się: archiwum, biblioteka, mediateka, sala wielofunkcyjna. Na parterze budynku, swobodnie dostępnym, znajdują się: całoroczny ogród oraz księgarnia, sklep z pamiątkami i kawiarnia. Oprócz Europejskiego Centrum Solidarności w budynku siedziby mają także organizacje pozarządowe.

Szacuje się, że koszt rocznego utrzymania obiektu wynosić będzie 13,5 mln zł, przy przychodach około 2 mln zł. Szacowana roczna liczba osób odwiedzających to 268 tys. gości.

Przez dwa miesiące po otwarciu wnętrza ECS-u można było zwiedzać za darmo. W tym czasie obiekt odwiedziło ok. 110 tysięcy osób (pierwszego dnia zwiedzania – 12 tys. osób). Natomiast licząc od momentu otwarcia (30 sierpnia 2014) do końca marca 2015 obiekt zwiedziło ponad 140 tys. osób[4], a łącznie w pierwszym roku działalności – 300 tys. osób[5].

W budynku mieści się biuro pierwszego przewodniczącego „Solidarności” oraz pierwszego Prezydenta III RP wybranego w wolnych wyborach Lecha Wałęsy[6].

Dyrektorzy[edytuj | edytuj kod]

Władze[7][edytuj | edytuj kod]

  • Basil Kerski – dyrektor
  • Patrycja Medowska – zastępca dyrektora ds. kultury obywatelskiej
  • Magdalena Mistat – zastępca dyrektora ds. komunikacji i strategii
  • dr Przemysław Ruchlewski – zastępca dyrektora ds. naukowych i zbiorów

Rada Europejskiego Centrum Solidarności[8][edytuj | edytuj kod]

Kolegium Historyczno-Programowego ECS[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tak się zmienia Trójmiasto. Zobacz inwestycje zakończone w 2014 r.. www.trojmiasto.gazeta.pl, 13 grudnia 2014.
  2. Historia Europejskiego Centrum Solidarności. www.ecs.gda.pl. [dostęp 2015-09-24].
  3. Tłumy na otwarciu Europejskiego Centrum Solidarności. www.trojmiasto.pl, 30 sierpnia 2014.
  4. Roman Daszczyński Europejskie Centrum Solidarności działa na 100 proc. mocy, wyborcza.pl (Trójmiasto), 30.03.2015 [dostęp 2015-11-11].
  5. Anna Dobiegała Europejskie Centrum Solidarności po roku. Ponad 300 tys. odwiedzających, wyborcza.pl (Trójmiasto), 25.08.2015 [dostęp 2015-11-11].
  6. Lech Wałęsa oficjalnie w nowym biurze w ECS [online], dzieje.pl [dostęp 2022-01-30] (pol.).
  7. Europejskie Centrum Solidarności [online], www.ecs.gda.pl [dostęp 2023-03-25] (pol.).
  8. Europejskie Centrum Solidarności [online], www.ecs.gda.pl [dostęp 2023-02-15] (pol.).
  9. Wojciech Turek [online], wojciechturek.pl/ [dostęp 2023-07-14].
  10. Chabior Monika. gedanopedia.pl. [dostęp 2023-10-21].
  11. Cezary Obracht-Prondzyński [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2023-01-07].
  12. Znamy laureatów Medali św. Wojciecha i Medali księcia Mściwoja II. gdansk.pl. [dostęp 2022-06-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]