Fiodor Wołkow

Fiodor Wołkow
Фёдор Андреевич Волков
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1898 ; Koskołowo, gubernia sankt-petersburska
Data i miejsce śmierci	23 grudnia 1954 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1916–1918,; 1918–1939,; 1941–1954
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	Dowódca: 145 Dywizji Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna domowa w Rosji,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Fiodor Andriejewicz Wołkow (ros. Фёдор Андреевич Волков, ur. 5 lutego^?/17 lutego 1898 we wsi Koskołowo w guberni sankt-petersburskiej, zm. 23 grudnia 1954 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu 6 klas szkoły pracował w kuźni, od marca 1916 służył w rosyjskiej armii, uczestniczył w I wojnie światowej na Froncie Rumuńskim, za odwagę był trzykrotnie odznaczany. Po demobilizacji w marcu 1918 został instruktorem w oddziale Czerwonej Gwardii w Jamburgu (obecnie Kingisepp), w czerwcu 1918 wstąpił do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie domowej - walkach na Froncie Zachodnim z armią Judenicza. W maju 1919 dostał się do niewoli, ale zbiegł, w sierpniu 1919 został dowódcą plutonu, od 1919 należał do RKP(b), walczył w wojnie z Polską i uczestniczył w walkach z antykomunistycznymi oddziałami na Białorusi. W maju 1923 został dowódcą kompanii, w 1938 ukończył Akademię Wojskowo-Polityczną im. Tołmaczowa i został skierowany do pracy w szkole wojskowej w Połtawie, od maja 1930 do kwietnia 1932 był dowódcą i komisarzem pułku piechoty w mieście Miedyń (obecnie w obwodzie kałuskim), później był dowódcą i komisarzem pułku piechoty na Dalekim Wschodzie, a od lipca 1937 do grudnia 1939 dowódcą brygady na Dalekim Wschodzie. W grudniu 1939 został zwolniony z Armii Czerwonej, pracował jako wykładowca katedry wojskowej Kalinińskiego Państwowego Instytutu Pedagogicznego, w sierpniu 1941 ponownie powołany do służby, służył w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, od października 1941 walczył na Froncie Północno-Zachodnim jako dowódca pułku, a od stycznia 1942 dowódca 145 Dywizji Piechoty 4 Armii Uderzeniowej i 43 Armii Frontu Północno-Zachodniego/Kalinińskiego/Zachodniego (3 maja 1942 otrzymał stopień generała majora), od 21 sierpnia 1943 do końca wojny dowodził 91 Korpusem Piechoty w składzie 43 Armii Frontu Kalinińskiego/1 Nadbałtyckiego, później w składzie 69 Armii 1 Frontu Białoruskiego. Brał udział w operacji brzesko-lubelskiej, w której jego korpus przełamał niemiecką obronę na Bugu i Wieprzu, zajął Chełm i 31 lipca 1944 sforsował Wisłę na południe od Puław, 2 listopada 1944 mianowano go generałem porucznikiem. W 1945 brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej i berlińskiej, w końcu wraz z korpusem dotarł do Łaby, gdzie 5 maja 1945 spotkał się z amerykańskimi żołnierzami. Po wojnie był zastępcą dowódcy 3 Armii Uderzeniowej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, po powrocie do ZSRR (1948) ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej i w maju 1949 został jej starszym wykładowcą. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 kwietnia 1945)
Order Lenina (dwukrotnie - 21 lutego 1945 i 6 kwietnia 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie, m.in. 1920 i 1921)
Order Suworowa I klasy (dwukrotnie - 23 sierpnia 1944 i 29 maja 1945)
Order Kutuzowa II klasy (22 września 1943)
Medal „Za obronę Moskwy”
Medal „Za zdobycie Berlina”
Krzyż Zasługi Wojskowego Orderu Świętego Jerzego
Order Krzyża Grunwaldu (Polska Ludowa)

I medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1833 (ros.)