Francisco de Remolins
| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1462 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 lutego 1518 |
| Arcybiskup Sorrento | |
| Okres sprawowania |
1501–1512 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
1496 |
| Kreacja kardynalska |
31 maja 1503 |
| Kościół tytularny |
SS. Giovanni e Paolo |
| Data konsekracji |
1496 |
|---|---|
| Konsekrator |
Francisco de Remolins (ur. w 1462 w Lleidzie, zm. 5 lutego 1518 w Rzymie) – hiszpański kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1462 roku w Lleidzie[1]. Studiował na Uniwersytecie Pizańskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[2]. W młodości wziął ślub, jednak po pewnym czasie małżonkowie rezeszli się, a sakrament został unieważniony[2]. Następnie został doradcą Ferdynanda Aragońskiego i nauczycielem Cezara Borgii[2]. Po przyjęciu święceń kapłańskich został protonotariuszem apostolskim i audytorem Roty Rzymskiej[2]. W 1496 roku został wybrany biskupem pomocniczym Lleidy i przyjął sakrę[2]. Dwa lata później, wraz z generałem dominikanów, Gioacchino Torrianim pojechał do Florencji by rozpocząć proces Hieronima Savonaroli[2]. Wkrótce potem zrezygnował z zarządzania diecezją i został gubernatorem Rzymu, prowadząc represję wobec wrogów papieża (zwłaszcza Orsinich i Colonnów)[2]. W 1501 roku został arcybiskupem Sorrento[1]. 31 maja 1503 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Giovanni e Paolo[1]. Po elekcji Juliusza II, obawiając się represji wobec zwolenników Borgiów, uciekł z Rzymu[2]. Jednak papież, widząc w nim zdolnego dyplomatę napisał do niego przyjazny list i nakłonił do powrotu[2]. Udało mu się uzyskać dziedzictwo Romanii od Republiki Wenecji[2]. W 1504 roku został biskupem Fermo. W latach 1511–1513 był wicekrólem Neapolu[2]. W 1511 roku został archiprezbiterem bazyliki liberiańskiej, a rok później zrezygnował z archidiecezji Sorrento[1]. Pełnił rolę administratora apostolskiego Perugii (1503–1506), Palermo (1512–1518), Sarno (1513–1517), Gallipoli (1513–1518) i Lavelli (1515)[1]. 16 marca 1517 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[1]. Zasiadał w trzyosobowej komisji kardynalskiej, która sądziła Bandinella Sauliego, Adriana Castello i Alfonsa Petrucciego za próbę otrucia Leona X (Petrucci został skazany na śmierć)[2]. Zmarł 5 lutego 1518 roku w Rzymie[2].