Fryderyk Krasicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fryderyk Krasicki
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1888
Zagórz

Data i miejsce śmierci

6 października 1961
Warszawa

Poseł III kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 16 listopada 1930
do 10 lipca 1935

Przynależność polityczna

Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem

Odznaczenia
Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Fryderyk Krasicki
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1888
Zagórz

Data i miejsce śmierci

6 października 1961
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1909–1925

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

45 Pułk Piechoty Austro-Węgier

Stanowiska

dowódca kompanii asystencyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Fryderyk Krasicki (ur. 4 marca 1888 w Zagórzu, zm. 6 października 1961 w Warszawie) – polski prawnik, dziennikarz, urzędnik, poseł na Sejm RP III kadencji, podporucznik cesarskiej i królewskiej armii oraz rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana (ślusarz) i Petroneli z domu Pawlikowskiej[1][2]. W 1908 zdał eksternistycznie egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim im. Królowej Zofii w Sanoku[2][3][4]. Wcześniej, brał udział w strajkach w 1905, za co został skreślony z listy uczniów sanockiego gimnazjum[2]. Studiował na Wydziale Prawa w Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie (1908–1909) i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (1911–1914).

Przed 1909 pracował jako urzędnik w kopalni ropy naftowej w Borysławiu. Podczas studiów działał w organizacji „Promieniści”, był członkiem Czytelni Akademickiej im. Adama Mickiewicza we Lwowie, Związku Strzeleckiego (w 1913 pełnił funkcję zastępcy skarbnika Zarządu Okręgowego Związków Strzeleckich w Krakowie). W latach 1908–1913 był współpracownikiem tygodnika „Przyjaciel Ludu”, w tym od 1912 do 1913 sekretarzem i redaktorem, a także osobistym sekretarzem Jana Stapińskiego. Związał się z Polskim Stronnictwem Ludowym (był sekretarzem na obszar Zachodniej Małopolski), a od 1913 był członkiem PSL Lewica.

Od 1 października 1909 służył w Armii Austro-Węgier i kształcił się w szkole jednorocznych ochotników, odbył także kurs karabinów maszynowych. Po wybuchu I wojny światowej w szeregach c. k. armii, od listopada 1914 do lutego 1918 przebywał w niewoli rosyjskiej. Następnie w stopniu podporucznika został dowódcą kompanii asystencyjnej w 45 pułku piechoty w Nisku. U schyłku wojny od 1 listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Został zweryfikowany do stopnia podporucznika rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Następnie został wyreklamowany ze służby wojskowej przez Polską Komisję Likwidacyjną i przeniesiony do rezerwy z dniem 9 kwietnia 1925 w stopniu podporucznika.

Do stycznia 1920 był redaktorem „Przyjaciela Ludu”. Następnie pracował jako referent aprowizacji w Ministerstwie Aprowizacji, po czym od lipca 1922 ponownie był redaktorem „Przyjaciela Ludu”[2]. W kolejnych latach do 1925 był zatrudniony w służbie państwowej w Ostrowi Mazowieckiej, Kutnie i Kamieniu Koszyrskim. Zamieszkiwał w Głębokiem, Święcianach i Jaworowie – pracował jako urzędnik samorządowy, sekretarz sejmiku i kierownik Biura Wydziału Powiatowego Sejmiku Święciańskiego w Święcianach.

W 1926 został członkiem Stronnictwa Chłopskiego, później był organizatorem prosanacyjnego ZCh. W 1933 został współzałożycielem Warszawskiego Klubu Społeczno-Politycznego. W 1930 został posłem na Sejm RP III kadencji, wybrany w okręgu wyborczym nr 64 Święciany z ramienia BBWR. Należał do komisji komunikacyjnej, opieki społecznej i inwalidzkiej. Po upływie kadencji w połowie lat 30. wycofał się z działalności politycznej. Po zakończeniu II wojny światowej w 1946 został inspektorem Departamentu Kontroli Ministerstwa Aprowizacji i Handlu.

Po wojnie zamieszkiwał przy Placu Konstytucji 2 m. 36 w Warszawie[5]. Zmarł 6 października 1961 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C2-7-3)[6].

Był wujem Mieczysława Granatowskiego[7]. Jego żoną została Maria z domu Drożdżak. Ich synami byli Jan Krasicki (1919–1943, działacz komunistyczny), Witold (ur. 1921) i Jerzy (ur. 1923).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1901/1902 (zespół 7, sygn. 29). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 337.
  2. ↑ a b c d 30. rocznica śmierci Janka Krasickiego. „Nowiny”, s. 5, Nr 200 z 1-3 kwietnia 1978.  za: Współczesne Życiorysy Polaków. Janek Krasicki. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1977.
  3. ↑ XXVII. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny1907/8. Sanok: Fundusz Naukowy, 1908, s. 53.
  4. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-16].
  5. ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 131.
  6. ↑ Lista pochowanych. Fryderyk Krasicki. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-05-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  7. ↑ Mieczysław Granatowski: Co można jeszcze wysupłać z pamięci?. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 78. ISBN 978-83-903080-5-0.
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. ↑ M.P. z 1930 r. nr 140, poz. 208 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  10. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 113 „za zasługi na polu organizacji administracji publicznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fryderyk_Krasicki&oldid=72797507”