Iwan Łazarienko

Iwan Łazarienko

Иван Сидорович Лазаренко

generał major
Data i miejsce urodzenia	8 października 1895 Staro-Michajłowskaja, obwód kubański
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1944 okolice wsi Chołmy, obwód mohylewski
Przebieg służby
Lata służby	1915–1917, 1918–1941, 1942–1944
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona
Stanowiska	pomocnik dowódcy 38 Dywizji Piechoty, dowódca 42 Dywizji Piechoty, zastępca dowódcy 146 Dywizji Piechoty, dowódca 369 Dywizji Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, hiszpańska wojna domowa, wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa) †
Odznaczenia

Iwan Sidorowicz Łazarienko (ros. Иван Сидорович Лазаренко, ur. 26 września^?/8 października 1895 w miejscowości Staro-Michajłowskaja obecnie w rejonie kurganińskim w Kraju Krasnodarskim, zm. 26 czerwca 1944 k. wsi Chołmy w rejonie czauskim w obwodzie mohylewskim) – radziecki generał major, uhonorowany pośmiertnie tytułem Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys

Skończył 7 klas gimnazjum, później pracował w kopalni. Od 1915 do 1917 służył w rosyjskiej armii, brał udział w I wojnie światowej jako wachmistrz, był odznaczony Krzyżem Świętego Jerzego. W październiku 1917 wstąpił do Czerwonej Gwardii, a w 1918 do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej w Rosji jako dowódca plutonu i szwadronu. Za zasługi bojowe został odznaczony osobiście przez Lenina Orderem Czerwonego Sztandaru w 1920. Od 1921 należał do RKP(b). W 1925 ukończył kursy doskonalenia kadry dowódczej „Wystrieł” oraz Akademię Wojskową im. Frunzego, w 1935 został dowódcą batalionu zwiadowczego w 49 Dywizji Piechoty. W 1936 brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii jako starszy wojskowy doradca dowódcy 5 Korpusu armii republikańskiej pułkownika Juana Modesto. Od marca 1938 do października 1939 był pomocnikiem dowódcy 38 Dywizji Piechoty, następnie dowódcą karelskiego rejonu ufortyfikowanego; na tym stanowisku brał udział w wojnie z Finlandią 1939-1940. 31 stycznia 1940 została utworzona 42 Dywizja Piechoty, którą dowodził Łazarienko na Przesmyku Karelskim i na wybrzeżu Zatoki Fińskiej. 4 czerwca 1940 otrzymał stopień generała majora. Na początku 1941 dowodzona przez niego dywizja została przeniesiona w okolice Brześcia, do Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego. Od 22 czerwca 1941 jako dowódca tej dywizji uczestniczył w wojnie z Niemcami w składzie 4 Armii Frontu Zachodniego, m.in. w obronie twierdzy brzeskiej, później w walkach odwrotowych na Białoruski.

4 lipca 1941 został aresztowany wraz z innymi dowódcami Frontu Zachodniego, a 17 września 1941 skazany na rozstrzelanie przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR; 29 września 1941 wyrok został zamieniony przez Prezydium Rady Najwyższej ZSRR na 10 lat łagrów. Łazarienko odbywał karę w łagrach Komijskiej ASRR. 21 października 1942 został zwolniony z łagru i skierowany na front jako zastępca dowódcy 146 Dywizji Piechoty w stopniu pułkownika, a od stycznia 1943 zastępca dowódcy 413 Dywizji Piechoty. 24 października 1943 na wniosek Konstantego Rokossowskiego kara została anulowana, a Łazarienko 16 listopada 1943 wyznaczony dowódcą 369 Dywizji Piechoty i w 1944 przywrócono mu stopień generała majora. Latem 1944 podczas operacji białoruskiej umiejętnie dowodził dywizją w składzie 49 Armii 2 Frontu Białoruskiego, m.in. podczas forsowania rzek Pronia i Basia od 23 do 25 czerwca 1944, zadająąc wrogowi duże straty. 26 czerwca zginął w walce.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (pośmiertnie, 21 lipca 1944)
• Order Lenina (pośmiertnie, 21 lipca 1944)
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”