Wincenty Babecki

Wincenty Jerzy Babecki

Badecki

pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1890 Kluszewo-Szajec
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1980 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Wincenty Jerzy Babecki, ps. „Badecki” (ur. 18 kwietnia 1890 w Kluszewie-Szajec, zm. 21 lutego 1980 w Warszawie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 18 kwietnia 1890 we wsi Kluszewo-Szajec, w powiecie mławskim ówczesnej guberni płockiej, w rodzinie Antoniego i Józefy z Krośnickich. W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Był oficerem 6 pułku piechoty.

W 1917 uzyskał dyplom lekarza medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1920–1921 pełnił służbę w 9 pułku piechoty Legionów pozostając na ewidencji kompanii zapasowej sanitarnej nr I. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Legionów Polskich”. Z dniem 14 stycznia 1925 został powołany ze stanu nieczynnego do służby czynnej, przeniesiony z 2 do 1 batalionu sanitarnego, przydzielony do Wojskowego Instytutu Przyrodoleczniczego w Warszawie, z równoczesnym odkomenderowaniem do Wojskowego Instytutu Sanitarnego do dnia 1 kwietnia 1925. W kwietniu 1925 został przydzielony do Wojskowego Instytutu Sanitarnego na stanowisko kierownika Pracowni Higieny. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1929 w Londynie wziął udział w pracach ze strony rządu polskiego nad przygotowaniem zapisów Konwencji Genewskiej i jest jej w imieniu prezydenta RP, sygnatariuszem ze strony polskiej wraz z płk. Józefem Prackim 27 lipca 1929. W 1931 w Hadze i w 1933 w Madrycie uczestniczył w obradach Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej. Od kwietnia 1931 do sierpnia 1937 kierował Oddziałem Higieny Wojskowej Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. W lipcu 1934, w ramach programu emigracyjno – kolonialnego Ligi Morskiej i Kolonialnej, wyjechał wraz z inż. Tadeuszem Brudzińskim do Liberii, w charakterze rzeczoznawcy tamtejszego rządu do spraw higieny. We wrześniu 1935 zastąpił go dr Ludwik Anigstein. W 1936 mieszkał w Warszawie przy Alei Szucha 16 i pełnił społecznie funkcję skarbnika Polskiego Towarzystwa Zwalczania Gośćca (Reumatyzmu) z siedzibą przy ulicy Nowogrodzkiej 59. Prezesem towarzystwa był wówczas prof. dr Witold Orłowski, a sekretarzem doc. dr Eleonora Reicher. W marcu 1939 pozostawał w stanie nieczynnym.

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej trafił do Francji. Tam, zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysław Sikorskiego, został członkiem zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w czasie wojny. 15 maja 1940 został szefem sanitarnym 3 Dywizji Piechoty.

Pełnił służbę na stanowisku naczelnego lekarza 1 Samodzielnej Brygady Strzelców. Wiosną 1943 roku był czasowo przydzielony do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Z dniem 15 kwietnia 1943 roku został przeniesiony na stanowisko referenta służby zdrowia w Oddziale IV Sztabu I Korpusu Pancerno–Motorowego.

5 lipca 1947 wrócił do Polski. 17 października 1947 został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie uzupełnień Warszawa Miasto. Od 1956 był profesorem nadzwyczajnym Akademii Medycznej w Warszawie.

Zmarł 21 lutego 1980 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B39, rząd 7, miejsce 7).

Był żonaty z Jadwigą z Piątkowskich, z którą miał syna Adama ps. „Dama” (1927–1963), uczestnika powstania warszawskiego, ochotnika 2. kompanii Zgrupowania Krybar, i córkę Wandę (ur. 1934).

Awanse

• chorąży
• podporucznik
• porucznik
• kapitan - 24 września 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• major - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1928 zajmował 65. lokatę w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy)
• podpułkownik - 23 stycznia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 7. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy
• pułkownik - 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6332 – 17 maja 1922
• Krzyż Niepodległości – 9 stycznia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych dwukrotnie (po raz drugi „za czyny orężne w bojach byłego 6 pp Leg. Pol.”)
• Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi
• Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i administracji służby zdrowia w wojsku”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej – 1931

Twórczość

• Szczur i walka z nim, Wydawnictwo „Lekarza Wojskowego”, Warszawa 1926.
• Nowy wzór osobistej karty zdrowia w wojsku, Warszawa 1929.
• Z V-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Londynie, Lekarz Wojskowy, R. X, 1929.
• Sprawozdanie z VI-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Hadze, Lekarz Wojskowy, R. XII, 1931.
• Krótkie sprawozdanie o stanie zdrowotnym armii polskiej w latach 1922–1931, na podstawie statystyki wojskowo-lekarskiej, Lekarz wojskowy, t. XX, 1932.
• Sprawozdanie z VII-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Madrycie, Lekarz Wojskowy, R. XIV, 1933.
• Ze statystyki samobójstw w wojsku polskiem w latach 1930–1932, Warszawa 1933.
• Zaopatrywanie w wodę w marszu, Warszawa 1936.
• Dur plamisty i jego zwalczanie, Warszawa 1937.
• Dobra woda do picia, Zarząd Główny Polskiego Czerwonego Krzyża, Warszawa 1938.
• Leczenie pracą i rehabilitacja chorych i inwalidów, Lekarski Instytut Naukowo – Wydawniczy, Warszawa 1948.
• Słownik lekarski polsko-łaciński = Vocabularium medicum Polono-Latinum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1978.
• Słownik lekarski łacińsko-polski = Vocabularium medicum Latino-Polonum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979.
• Złamania kości i zwichnięcia stawów : rady dla ozdrowieńców, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1973.

Bibliografia

• Babecki Wincenty Jerzy. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7323 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21].
• Babecki Wincenty Jerzy. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.7950 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-17].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego. Warszawa: Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, czerwiec 1934.
• Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
• Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
• Tadeusz Białas, Liga Morska i Kolonialna 1930–1939, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1983, ISBN 83-215-3257-8, s. 213, 217.
• Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej na 1936 rok, Biuro Propagandy Medycyny Polskiej przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1934, s. 1162, 1227, 1238.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Stefan Wojtkowiak, Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim, Wydawnictwo Ministerstwo Obrony Narodowej, Warszawa 1973, wyd. I, s. 84, 97, 89–90, 333.