Jerzy Dudyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Dudyński
Wołłowicz
pułkownik nawigator pułkownik nawigator
Pełne imię i nazwisko

Jerzy Józef Dudyński

Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1923
Wilno

Data śmierci

10 listopada 2012

Przebieg służby
Lata służby

1940–1972

Siły zbrojne

Armia Krajowa
Siły Zbrojne PRL

Formacja

Siły Powietrzne i Wojska Obrony Powietrznej Kraju

Jednostki

7 Pułk Piechoty Legionów Armii Krajowej
Batalion „Parasol”
POS „Jerzyki”
Batalion Broda 53

Stanowiska

z-ca dowódcy plutonu, nawigator

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Wojska Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Krzyż Armii Krajowej Warszawski Krzyż Powstańczy

Jerzy Józef Dudyński, ps. „Wołłowicz” (ur. 13 kwietnia 1923 w Wilnie, zm. 10 listopada 2012) – pułkownik nawigator Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 kwietnia 1923 w Wilnie, w rodzinie Stanisława i Mieczysławy z Rylskich[1][2].

Od stycznia 1940 w Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej w Warszawie[2]. W latach 1941–1942 odbył szkolenie w konspiracyjnej szkole podoficerskiej 7 pułku piechoty Legionów AK[2]. Od stycznia do grudnia 1942 w konspiracyjnej Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy[2]. W lipcu 1944 służył w III batalionie 7 pp Leg. AK na stanowisku zastępcy dowódcy plutonu 36[2]. W okresie do 1 sierpnia 1944 brał udział w akcjach sabotażowych na kolei i innych dywersyjnych, a także wywiadowczych polegających na gromadzeniu informacji o siłach i dyslokacji wojsk niemieckich. 1 sierpnia 1944 jako ochotnik zgłosił się do batalionu „Parasol” i został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy IV plutonu 1 kompanii[2]. Przeszedł szlak bojowy Wola–Stare Miasto–Czerniaków. Od około 9 do 23 sierpnia 1944 walczył w szeregach Powstańczych Oddziałów Specjalnych „Jerzyki” (pluton por. Zdzisława Pajewskiego), a później w I plutonie kompanii „Parasol” batalionu Broda 53[2]. 23 sierpnia w walkach na terenie Klasztoru ss. Kanoniczek został ranny w nogę, a 17 września ranny w rękę podczas obrony gmachu PKO przy ul. Okrąg 7[2]. W czasie obrony budynku PKO został odcięty od własnego oddziału i z ludnością cywilną stolicy trafił do Dulagu 121 w Pruszkowie, z którego uciekł 2 października 1944, a następnie kontynuował działalność konspiracyjną[2][3].

Od sierpnia 1945 do 1972 służył jako nawigator w Wojskach Lotniczych i Wojskach Obrony Powietrznej Kraju[2]. W 1969 awansował na stopień podpułkownika, a w 1989 na pułkownika[3].

Był członkiem wielkopolskiego okręgu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a także przewodnikiem Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego[4].

Zmarł 10 listopada 2012[2][3]. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Adamska, Bączyk i Hoff 2004 ↓, s. 17.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Jerzy Józef Dudyński. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-09-27].
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Frąckowiak 2012 ↓, s. 67.
  4. ↑ Powstańcze Biogramy - Jerzy Dudyński [online], www.1944.pl [dostęp 2023-10-22] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Anna Adamska, Jarosław Bączyk, Krzysztof Hoff: Czuwaj wiaro! Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2004. ISBN 83-909940-7-0.
  • Jerzy Frąckowiak. Pożegnanie śp. Jerzego Dudyńskiego, ps. „Wołłowicz”. „Biuletyn Informacyjny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska”. 4 (91), grudzień 2012. Poznań. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Dudyński&oldid=71581103”