Julian Radoniewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Radoniewicz
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 października 1895
Żmigród Nowy

Data i miejsce śmierci

1940
Kalinin

Przebieg służby
Lata służby

1914–1936

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

22 Pułk Piechoty
Batalion KOP „Wołożyn”
Batalion KOP „Podświle”

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

Policja Państwowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Julian Jan Radoniewicz (ur. 8 października 1895 w Żmigrodzie Nowym, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i nadkomisarz Policji Państwowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Julian Jan Radoniewicz urodził się 8 października 1895 roku w Żmigrodzie Nowym, w rodzinie Jakuba i Marii z Majchów. Od 5 września 1914 roku żołnierz Legionów Polskich, służył w 2 Pułku Piechoty Legionów. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Służył w kolumnie sanitarnej. W 1918 roku był internowany w Huszt, Szeklence i Marmarosz Sziget.

Od 11 listopada 1918 roku do 31 lipca 1936 roku w Wojsku Polskim. W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych administracji, w dziale sanitarnym. Jako oficer rezerwy został zatrzymany w służbie czynnej, w 10 batalionie sanitarnym w Przemyślu[1]. 23 sierpnia 1924 roku został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 roku na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów administracji, w dziale sanitarnym[2]. W dalszym ciągu pełnił służbę w 10 batalionie sanitarnym w Przemyślu[3]. Następnie został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów piechoty, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku, i przydzielony do 22 pułku piechoty w Siedlcach[4].

W maju 1926 roku wziął udział w zamachu stanu po stronie Józefa Piłsudskiego i został ranny. 27 stycznia 1930 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 132. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do batalionu KOP „Wołożyn”[6]. W latach 1934–1935 pełnił służbę w batalionie KOP „Podświle” na stanowisku dowódcy kompanii karabinów maszynowych[7].

W 1935 roku odkomenderowany do Komendy Głównej Policji. Po ukończeniu specjalnego kursu dla oficerów WP w Szkole Oficerów Policji Państwowej w Warszawie, w 1936 roku objął funkcję Komendanta Powiatowego Policji w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie pełnił służbę do 1939 roku. Od 3 lutego 1939 roku do września 1939 roku Komendant Powiatowy Policji w Lublinie.

13 września 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej, ewakuował się wraz z Komendą Powiatową Policji do Tarnopola[8]. 17 września 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli radzieckiej koło Łucka i został uwięziony w specjalnym obozie NKWD w Ostaszkowie. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Kalininie (obecny Twer) roku jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej.

4 października 2007 roku Julian Radoniewicz został pośmiertnie awansowany na stopień podinspektora Policji Państwowej[9][10][11].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)[14].

Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)[15].

9 kwietnia 2010 roku w Olsztynie uroczyście posadzono poświęcony mu Dąb Pamięci i odsłonięto okolicznościowy obelisk[8].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1183, 1261.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 85 z 27 sierpnia 1924 roku, s. 488.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1074, 1143.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 38, 242.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 27.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73, 907.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 72.
  8. ↑ a b Olsztyn: Katyń...ocalić od zapomnienia warminsko-mazurska.policja.gov.pl, 8 kwietnia 2010 [dostęp 2012-03-19]
  9. ↑ Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-19]
  10. ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
  11. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. katedrapolowa.pl. s. 70. [dostęp 2015-12-20]. (pol.).
  12. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  14. ↑ Ostatnia droga, Cecylia Grygo (red.), Białystok: SRK, 1998, s. 9, ISBN 83-909948-0-1, OCLC 751408170.
  15. ↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Radoniewicz&oldid=71942611”