Karol Kiedrzyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Kiedrzyński
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1897
Pietropawłowsk

Data i miejsce śmierci

13 lipca 1942
KL Auschwitz

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości

Karol Kiedrzyński (ur. 5 lipca 1897 w Pietropawłowsku, zm. 13 lipca 1942 w KL Auschwitz) – rotmistrz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 lipca 1897 w Pietropawłowsku, w ówczesnym obwodzie akmolińskim, w rodzinie Franciszka Władysława i Wiktorii z Golczów[1][2][3][4][5]. W 1903, po śmierci ojca, przyjechał do Warszawy[6]. W 1915 ukończył 8-klasową Szkołę Realną Witolda Wróblewskiego[7]. Przed I wojną światową był studentem Politechniki i członkiem Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Warszawie[5].

12 lutego 1915 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do II plutonu 2. szwadronu I Dywizjonu Kawalerii. Od 28 września tego roku służył na froncie. 7 lipca 1916 pod Trojanówką został ranny i wzięty do niewoli. Uwolniony w drodze wymiany jeńców. 14 lutego 1917 zwolniony ze szpitala w Litomierzycach jako inwalida. 9 kwietnia 1917 znajdował się w Stacji Zbornej Legionów Polskich w Pradze i został przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola. 30 czerwca 1917 w Lublinie został zwolniony z Legionów, jako niezdolny do wszelkiej służby[5].

1 czerwca 1921 jako podporucznik znajdował się w Szpitalu Mokotowskim w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był 27 pułk ułanów[8]. Później został formalnie przeniesiony do rezerwy i jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej, w 1 pułku szwoleżerów w Warszawie[9]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1921 i 2. lokatą w korpusie oficerów rezerwy jazdy[10]. Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przemianowany na oficera zawodowego[11]. W listopadzie 1924 został przydzielony z macierzystego pułku do 2 szwadronu pionierów w Warszawie na stanowisko młodszego oficera szwadronu[12][13][14][15][16]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii i 27. lokatą[17]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta[18]. W marcu 1934 był w tym departamencie kierownikiem referatu[19]. Z dniem 1 listopada 1934 do Biura Personalnego MSWojsk.[20] Z dniem 1 listopada 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[21]. 18 grudnia tego roku jako oficer stanu spoczynku został przeniesiony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[22]. Mieszkał w Warszawie przy ul. 29 Listopada 24 m. 8[23]. Sekretarz Sądu Koleżeńskiego Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich od 1937[24].

W czasie okupacji niemieckiej, w Warszawie, wraz z żoną Wandą z Puzinowskich włączył się w działalność konspiracyjną. 19 lub 20 listopada 1941 oboje zostali aresztowani przez Gestapo i osadzeni na Pawiaku[4]. 18 kwietnia 1942 Karol przybył do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie został zamordowany 13 lipca tego roku[25], natomiast Wanda została skierowana do obozu Ravensbrück, ale przeżyła[4]. Symboliczny grób Karola Kiedrzyńskiego znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie pochowana została jego żona i teściowa[26].

Według Tadeusza Kryska-Karskiego rotmistrz Karol Kiedrzyński we wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy na stanowisku kwatermistrza 336 pułku piechoty[4]. Natomiast według Ludwika Głowackiego kwatermistrzem 336 pp był rotmistrz Antoni Kiedrzyński[27]. 28 września 1939 dowódca Armii „Warszawa” gen. dyw. Juliusza Rómmla odznaczył rotmistrza Antoniego Kiedrzyńskiego, kwatermistrza 336 pp Krzyżem Walecznych po raz czwarty[28]. Wymieniony oficer dostał się do niemieckiej niewoli i przebywał kolejno w Oflagach X A, X C i VI B Dössel (od 17 września 1942)[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-31]..
  3. Tu podano, że urodził się 5 lipca 1897Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-31]..
  4. a b c d e Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-10-30].
  5. a b c Żołnierze Niepodległości : Kiedrzyński Karol. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-05-31].
  6. Kolekcja ↓, s. 4.
  7. Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  8. Spis oficerów 1921 ↓, s. 268, 686, jako ppor. Karol Józef Kiedrzyński ur. 5 lipca 1896.
  9. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 596.
  10. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 706.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 610.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924, s. 688.
  13. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 80, 537.
  14. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 287, 358.
  15. Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 51.
  16. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 665.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 107.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 83.
  19. Kolekcja ↓, s. 2.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 262.
  21. Kolekcja ↓, s. 9.
  22. Kolekcja ↓, s. 10.
  23. Kolekcja ↓, s. 11.
  24. Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za Czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r., s. 4.
  25. Informacja o więźniach : Metelski Marian. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. [dostęp 2022-05-31].
  26. Cmentarz Stare Powązki: KAROL KIEDRZYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-05-31].
  27. Głowacki 1985 ↓, s. 331.
  28. Rómmel 1958 ↓, s. 382.
  29. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
  30. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 413.
  31. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]