Maria Nowakowska (1929–2017)
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: chemia i technologia polimerów, chemia organiczna | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
1984 |
Maria Teresa Nowakowska (ur. 27 maja 1929 w Kępnie, zm. 17 czerwca 2017 w Opolu[1]) – polska chemiczka, specjalizująca się w polimeryzacji i kopolimeryzacji związków winylowych, nauczycielka akademicka, związana z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu (obecnie Uniwersytet Opolski).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w 1929 roku w Kępnie, w rodzinie nauczycielskiej. W czasie II wojny światowej przebywała wraz z rodzicami w Wieluniu, gdzie uczyła się wraz z rodzeństwem pod kierunkiem ojca. We wrześniu 1945 roku wraz z rodziną przeniosła się do Opola i tu trzy lata później uzyskała świadectwo dojrzałości w Liceum Matematyczno-Fizycznym. W 1954 roku ukończyła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Była uczennicą profesorów Władysława Leśniańskiego i Włodzimierza Dahliga[2].
Bezpośrednio po ukończeniu studiów magisterskich rozpoczęła pracę w Instytucie Syntezy Chemicznej w Gliwicach – Oddział Kędzierzyn (obecnie Instytut Ciężkiej Syntezy Organicznej „Blachownia”, ICSO). Kierowała tam początkowo małym, a potem trzydziestoosobowym zespołem naukowo-badawczym. W 1964 roku jako pierwszy pracownik ICSO uzyskała stopień naukowy doktora, a za jej przykładem zaczęli dokształcać się pozostali pracownicy instytutu. Niedługo potem otrzymała tytuł naukowy doktora habilitowanego, będąc jedną z nielicznych osób, które zdobyły ten tytuł w resortowym instytucie regionalnym[2].
W 1972 roku przeniosła się do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu, gdzie została zatrudniona jako docent. Ze względu na jej bogate doświadczenie badawcze, powierzono jej dwa lata później kierownictwo Zakładu Technologii Chemicznej w Instytucie Chemii WSP. W latach 1975–1981 pełniła funkcję zastępcy dyrektora tego instytutu[2]. W 1984 roku otrzymała tytuł profesora[3].
Poza działalność naukowo-dydaktyczną, brała czynny udział w życiu społeczno-politycznym Opola. Od kwietnia 1980 do sierpnia 1981 roku była przewodniczącą Rady Zakładowej Związku Nauczycielstwa Polskiego w WSP, przyczyniając się do współdziałania członków NSZZ „Solidarność” z członkami związków państwowych. W styczniu 1982 była współzałożycielką Obywatelskiego Komitetu Ocalenia Narodowego w Opolu, a następnie przewodniczyła Wojewódzkiej Radzie Patriotycznego Ruchu Ocalenia Narodowego w Opolu[3].
W latach 1981–1984 pełniła. jako pierwsza kobieta w WSP, funkcję prorektora ds. naukowych. Sprawowanie tej funkcji było szczególnie ciężkie ze względu na wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. Skutecznie broniła wraz z rektorem WSP Marianem Adamusem ludzi pomówionych o szkodzenie państwu. Ma na swoim koncie 120 publikacji naukowych oraz 52 patenty. Jedną z jej wychowanek jest Krystyna Czaja, późniejsza rektor Uniwersytetu Opolskiego[3]. Zmarła w 2017 roku w Opolu i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Opolu-Półwsi[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarła prof. dr hab. inż. Maria Nowakowska. uni.opole.pl. [dostęp 2017-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-21)]. (pol.).
- ↑ a b c Nicieja 2004 ↓, s. 143.
- ↑ a b c Nicieja 2004 ↓, s. 144.
- ↑ Zmarła prof. dr hab. inż. Maria Nowakowska, artykuł na stronie UO [on-line] [dostęp: 21.06.2017]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Nicieja: Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia. Opole: 2004.
- Beata Łabutin: Jubileusz profesor Marii Nowakowskiej. Wyborcza.pl – Opole, 2009-05-28.
- Maria Teresa Nowakowska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2017-01-15].