Marksizm analityczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Marksizm analityczny – styl w filozofii anglojęzycznej i w naukach społecznych w latach 80., który charakteryzował się "jasnym i rygorystycznym myśleniem o kwestiach, które są zwykle zakryte mgłą ideologiczną"[1]. "Marksisci analityczni" zajmowali się krytycznym czytaniem dzieł Marksa, nie sytuując się w żadnej z klasycznych teorii interpretacyjnych. Jedną z głównych cech filozoficznych ruchu było odrzucenie elementów heglowskich zwykle wiązanych z marksizmem. Główni przedstawiciele tej nieformalnej grupy to G.A. Cohen, John Roemer, Jon Elster, Adam Przeworski, Erik Olin Wright, Philippe van Parijs i Robert-Jan van der Veen. Stałymi elementami metodologicznymi obecnymi w pismach tzw. "Grupy wrześniowej" (składającej się ze wspomnianych autorów) był indywidualizm metodologiczny oraz racjonalność (przy wykorzystaniu narzędzi stworzonych przez teorię racjonalnego wyboru).

Początki działalności Grupy wrześniowej związane są z publikacją książki G. A. Cohena poświęconej obronie teorii historii Karola Marksa, w 1978[2]. Cohen broni marksizmu bliskiego ideom Drugiej Międzynarodówki, kładąc nacisk na pojęcia bazy i nadbudowy, do których dodaje zasadę zwaną "tezą rozwojową" (development thesis: siły produkcyjne mają tendencję do rozwijania się poprzez historię, zob. s. 30) i tezą racjonalności (rationality thesis: rozwój sił produkcyjnych idzie w parze z wymaganiami racjonalności). Racjonalność gra u Cohena rolę centralną w rozumieniu ludzkiej natury, jej charakter nie jest jednak w pełni wyjaśniony. Marksizm analityczny miał odtąd na celu bardziej szczegółowe opisanie tego problemu.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. David Miller, London Review of Books, 31 października 1996.
  2. Bill Martin, "How Marxism Became Analytic", Journal of Philosophy 86 (11), 1989, s. 659-666, 662.