Michał Hakiel

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Hakiel
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 września 1894
Lublin

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

I Brygada Legionów Polskich,
15 pułk piechoty,
8 pułk piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
Krzyż Polskiej Organizacji Wojskowej Odznaka pamiątkowa Więźniów Ideowych

Michał Hakiel (ur. 29 września 1894 w Lublinie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Niepodległości z Mieczami, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Sylwestra Szczepana i Marii z Malinowskich. Po ukończeniu szkoły elementarnej podjął naukę w lubelskiej Szkole Męskiej („Szkoła Lubelska"), gdzie w 1912 r. wstąpił do tajnej drużyny skautowej, noszącej później miano II Lubelskiej Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego. Od marca do sierpnia 1914 działał w Związku Strzeleckim. Od sierpnia 1914 do czerwca 1915 służył w Lotnym Oddziale POW Okręgu Lubelskiego i Radomskiego. W sierpniu 1915 r. zaciągnął się do I Brygady Legionów Polskich i do października 1916 r. walczył na froncie rosyjskim. Po wycofaniu I Brygady z frontu znalazł się w obozie szkolnym w Łomży, gdzie ukończył Szkołę Oficerską Piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został internowany i przebywał najpierw w obozie w Łomży, a następnie w Szczypiornie. W kwietniu 1918 r. powrócił do Lublina i od 20 marca 1918 do 1 października 1918 działał w POW Okręgu Kieleckiego, następnie wstąpił do Wojska Polskiego. W 1919, służąc w wojsku, zdał egzamin maturalny w Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Wcielony do 15 pułku piechoty i skierowany na front. Walczył pod Pułtuskiem, następnie wraz z pułkiem brał udział w walkach z Armią Konną Budionnego. Brał udział w bitwach pod Stepankowicami i Moniatyczami.

Po zakończeniu działań wojennych, pozostał w wojsku w 15 pp i podjął studia na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Uniwersytetu Lubelskiego (późniejszy KUL) (w latach 1921–1923, 1925–1926)[1]. 1 sierpnia 1921 awansował do stopnia porucznika (starszeństwo z dniem 1 lipca 1919 i 864 lokata w korpusie oficerów piechoty) i został przeniesiony do 8 pułku piechoty Legionów[2]. 1 sierpnia 1925 objął dowództwo 9 kompanii 8 pp Leg. 3 maja 1926 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 1928 będąc oficerem nadetatowym 8 pp służył w Komendzie Garnizonu i Miasta Lublina[3], został adiutantem i referentem wydziału dyscyplinarno-karnego. W 1928 roku ponownie w macierzystym pułku. W marcu 1939 był kierownikiem Wydziału Saperów w Szefostwie Saperów i Inżynierii Dowództwa Korpusu Nr II w Lublinie.

14 września 1939 r. ewakuował się z Komendą Garnizonu i Miasta na wschód, gdzie 18 września dostał się w Łucku do niewoli radzieckiej. Został osadzony w Kozielsku. 29 listopada 1939 rodzina otrzymała list z Kozielska[4]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 025/1, pozycja 11, nr akt 2068 z 09.04.1940[5][6]. Został zamordowany między 13 a 14.04.1940 przez NKWD w lesie katyńskim[5]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 30.04.1943. Przy szczątkach znaleziono książeczkę wojskową, certyfikat nadania odznaczenia, list, pismo firmowe w sprawach handlowych[7]. Figuruje na liście AM-185-737 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0737. Pogrzebany w pierwszej mogile bratniej. Nazwisko Hakiela znajduje się na liście ofiar (pod nr 0737) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 107 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 111 z 1943. Krewni do 1950 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie[5].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Marianną z Pułaskich, miał córkę Marię i syna Michała.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopień. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista Katyńska” KUL, „Przegląd Uniwersytecki”, 4 (126), 2010, s. 12.
  2. ↑ a b Rocznik Oficerski, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 146, 430.
  3. ↑ Rocznik Oficerski, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 138, 215.
  4. ↑ Franciszek Dubiel – pilot z Frampola | Mój blog. Moje opinie. [online] [dostęp 2017-12-15] (pol.).
  5. ↑ a b c УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 770.
  6. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 647.
  7. ↑ Amtliches Material zum Massenmord von Katyn, Berlin 1943, s. 185.
  8. ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352).
  9. ↑ a b c d Fotografia: kpt. Michał Hakiel w mundurze. [online], muzeumkatynskie.pl [dostęp 2022-01-30].
  10. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  11. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  12. ↑ Rocznik Oficerski, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 58, 538.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Hakiel&oldid=71947724”