Oficerska Szkoła Służby Geograficznej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oficerska Szkoła Służby Geograficznej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1947

Rozformowanie

1949

Organizacja
Dyslokacja

Warszawa

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Budynek Wojskowego Instytutu Geograficznego, siedziba OSSG

Oficerska Szkoła Służby Geograficznej (OSSG) – szkoła Wojska Polskiego kształcąca oficerów służby geograficznej.

Formowanie[edytuj | edytuj kod]

Szkoła powstała na podstawie rozkazu Nr 0148/org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 22 maja 1947 r., w strukturze (etat Nr 29/3) i w siedzibie Wojskowego Instytutu Geograficznego - Aleje Jerozolimskie 97 w Warszawie.

Kadrę dydaktyczną stanowili pracownicy Wojskowego Instytutu Geograficznego oraz pracownicy naukowi Politechniki Warszawskiej i Uniwersytetu Warszawskiego. W szkole kształcono 28 oficerów, którzy objęci zostali szkoleniem specjalistycznym i praktycznym.

WIG i OSSG rozformowana została 31 maja 1949 r. na podstawie rozkazu Nr 091/org. Ministra Obrony Narodowej z dnia 29 kwietnia 1949 r. Wspomniany rozkaz w ogóle nie wspominał o 28 oficerach - słuchaczach szkoły. Pozostali oni "poza etatem". Na wniosek płk. Michała Chilińskiego, ówczesnego szefa Oddziału IX Topograficznego SG WP, słuchacze OSSG zaliczeni zostali do składu zmiennego nowo powstałej Oficerskiej Szkoły Topografów w Warszawie, jako "drugi rocznik". Szkolenie tych oficerów zakończone zostało w pierwszej połowie listopada 1949 r. Absolwenci nie otrzymali żadnych dokumentów potwierdzających ukończenie szkoły.

Komendanci[edytuj | edytuj kod]

  • ppłk Edward Buźkiewicz (1947-1948)

Kadra dydaktyczna szkoły[edytuj | edytuj kod]

  • ppłk Bolesław Władysław Tuora[a] - wykładowca geometrii i zastępca komendanta WIG ds. technicznych
  • ppłk Antoni Rudolf Zawadzki-Rogala[b] – wykładowca fotogrametrii
  • ppłk Bronisław Dzikiewicz – wykładowca geodezji i astronomii
  • ppłk Kozłowski - zastępca komendanta szkoły ds. polit.-wych.
  • mjr Józef Lechicz-Celica – zastępca komendanta szkoły ds. polit.-wych. (od stycznia 1948 r.)
  • mjr Bronisław Słupeczański vel Podjadek[c] - wykładowca topografii
  • mjr Franciszek Stanisław Nowicki[d] – wykładowca topografii
  • mjr Tadeusz Bukład - wykładowca wojskowo-geograficznego opisu terenu i pełniący obowiązki komendanta szkoły (1948-1949)
  • mjr inż. Józef Chabros - wykładowca algebry
  • mjr inż. Bolesław Gawryś - wykładowca trygonometrii, pierwszy komendant OST
  • mjr pil. Eugeniusz Stankiewicz - wykładowca matematyki
  • mjr inż. Kazimierz Wojan - wykładowca kartografii matematycznej
  • kpt. Włodzimierz Oniszczyk (oficer WP II RP) - wykładowca kreślarstwo
  • kpt. mgr Feliks Osowski - wykładowca historii kartografii
  • dr Stanisław Pietkiewicz (Uniwersytet Warszawski) - wykładowca geografii i geologii
  • inż. Zygmunt Musiatowicz - wykładowca geomagnetyzmu, optyki i instrumentoznastwa
  • inż. Czesław Wyszogrodzki (Politechnika Warszawska) - wykładowca miernictwa i pomiarów miejskich

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Bolesław Władysław Tuora (ur. 11 czerwca 1899) był odznaczony KN, KW i SKZ. W marcu 1939 pełnił służbę w WIG na stanowisku topografa. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 15. lokatą w korpusie oficerów geografów[1].
  2. Antoni Rudolf Zawadzki (ur. 5 lutego 1896) był odznaczony KN, KW (czterokrotnie) i SKZ. W marcu 1939 pełnił służbę w WIG na stanowisku kierownika działu terrofotograficznego Samodzielnego Referatu Fotogrametrycznego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 w korpusie oficerów geografów[2].
  3. Bronisław Słupeczański vel Podjadek (ur. 29 września 1896) był odznaczony KN i SKZ. W marcu 1939 pełnił służbę w WIG na stanowisku topografa. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 13. lokatą w korpusie oficerów geografów[2]. 10 sierpnia 1926 otrzymał zezwolenie na zmianę nazwiska „Podjadek” na „Słupeczański”. Był wówczas porucznikiem w 68 pp[3].
  4. Franciszek Stanisław Nowicki (ur. 21 marca 1896) był odznaczony MN i SKZ. W marcu 1939 pełnił służbę w WIG na stanowisku topografa. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 11 lokatą w korpusie oficerów geografów[4]. We wrześniu 1933 sprostowano imiona z „Franciszek III” na „Franciszek Stanisław”[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 329, 497.
  2. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 328, 497.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 14 września 1926 roku, s. 306.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 328, 496.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 212.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bolesław Krasiewicz, Oficerska Szkoła Służby Geograficznej, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (126), Warszawa 1988, s. 30-41
  • Bronisław Dzikiewicz, Z teodolitem pod Monte Cassino, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1984, ISBN 83-11-07043-1, OCLC 830240422.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • 90 lat geografii wojskowej, Bellona 2009 nr specjalny