Paolo Polidori
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 stycznia 1778 |
| Data i miejsce śmierci |
23 kwietnia 1847 |
| Miejsce pochówku | |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1841–1847 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1800 |
| Sakra biskupia |
11 lutego 1844 |
| Kreacja kardynalska |
23 czerwca 1834 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
11 lutego 1844 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Paolo Polidori (ur. 4 stycznia 1778 w Jesi, zm. 23 kwietnia 1847 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 4 stycznia 1778 roku w Jesi, jako syn Giuseppego Polidoriego i Camilli Vici[1]. Studiował na Uniwersytecie Perugiańskim, a następnie wyjechał do Rzymu, i wstąpił do stanu duchownego[1]. W 1800 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Wkrótce potem został wikariuszem generalnym diecezji Ostia[1]. W czasie francuskiej okupacji Rzymu, został aresztowany i osadzony w Mediolanie, jednak niedługo później został uwolniony i wyjechał do Lorento[1]. 23 czerwca 1834 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Eusebio[2]. W tym samym roku został prefektem Kongregacji Dyscypliny Zakonników[1]. W 1840 roku został proprefektem, a rok później – prefektem Kongregacji Soborowej[2]. 22 stycznia 1844 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Tarso, a 11 lutego przyjął sakrę[2]. Zmarł 23 kwietnia 1847 roku w Rzymie[1].