Curzio Origo
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 marca 1661 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 marca 1737 |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1721–1737 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
26 lutego 1713 |
| Kreacja kardynalska |
18 maja 1712 |
| Kościół tytularny |
Sant’Eustachio |
Curzio Origo (ur. 9 marca 1661 w Rzymie, zm. 18 marca 1737 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 9 marca 1661 roku w Rzymie, jako syn Gasparego Origi Marii Laury Palombary[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat z prawa[1]. Po studiach wstąpił do Kurii Rzymskiej i został m.in. referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, relatorem Świętej Konsulty i kanonikiem kapituły katedralnej bazyliki watykańskiej[1]. 18 maja 1712 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 26 września tego samego roku i otrzymał diakonię Santa Maria in Domnica[2]. 26 lutego 1713 roku przyjął święcenia diakonatu[2]. W latach 1717–1721 był legatem w Bolonii, a od roku 1721 do śmierci – prefektem Kongregacji Soborowej[1]. W 1724 roku powołano go w skład komisji kardynalskiej, mającej rozsądzić spór pomiędzy Państwem Kościelnym a Wiktorem Amadeuszem II[1]. Trzy lata później podpisano porozumienie, które zawierało wiele ustępstw na rzecz Sabaudii w zakresie niezależności i kościelnej jurysdykcji, co wzbudziło głęboki sprzeciw w szeregach Kurii Rzymskiej[1]. 20 marca 1726 roku został podniesiony na rangi kardynała prezbitera, a jego dotychczasowa diakonia Sant’Eustachio, została podniesiona do rangi kościoła tytularnego, na zasadzie pro hac vice[1]. W 1734 roku został prefektem Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów i pełnił ten urząd do śmierci, która nastąpiła 18 marca 1737 roku[1].