Piosenka francuska

Piosenka francuska
Instrumenty	fortepian, skrzypce, akordeon, gitara akustyczna, altówka, kontrabas, wiolonczela, śpiew
Największa popularność	lata 70. i 80. XX wieku
Gatunki pokrewne	poezja śpiewana, piosenka autorska, piosenka aktorska, ballada

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 2 kwi 2017, była oparta na tej wersji.

Piosenka francuska (Chanson française) – regionalna odmiana poezji śpiewanej i piosenki autorskiej, która charakteryzuje się: literackim, poetyckim tekstem, melodyjną warstwą muzyczną o dość skromnej instrumentacji, warstwa muzyczna oraz tematyka utworów nawiązująca do współczesnej (wykonawcy) rzeczywistości, do problemów codzienności oraz wyrażająca emocje i postawę piosenkarza w stosunku do podejmowanych tematów.

Piosenka francuska czerpie ze źródeł klasycznej literatury francuskiej, a w szczególności z jej poezji. Uważa się, że Charles Baudelaire, Paul Verlaine i Arthur Rimbaud, to trzy zasadnicze literackie inspiracje gatunku. Jego muzyczne inspiracje, to muzyka klasyczna, a zwłaszcza jej formy liryczne oraz muzyka taneczna.

Historia

Wprawdzie sam termin "piosenka francuska" narodził się po zakończeniu II wojny światowej, wraz z powstaniem przemysłu płytowego, to jednak jej korzenie sięgają znacznie głębiej – nawet do średniowiecznego chanson de geste. Pierwotna odmiana współczesnej piosenki francuskiej – Chanson réaliste zrodziła się w latach 80. XIX w. w paryskich teatrzykach i kabaretach – Café-chantant, takich jak legendarny "Czarny Kot" ("Le Chat Noir") i "Le Mirliton", w których występował wtedy Aristide Bruant, prawdziwy bard, zaangażowany w sprawy otaczającego świata. Jego natchnieniem były m.in. utwory François Villona.

Wydaje się, że za ojca (a raczej za matkę) właściwego, współczesnego gatunku można uznać Édith Piaf chociaż nie była ona kompozytorką śpiewanych przez siebie piosenek a teksty napisała tylko do kilku z nich: La Vie en rose (1946) czy Hymne à l'amour (1950); odegrała za to ogromną rolę inspirującą dla nadchodzącego pokolenia młodych artystów, których dopiero można uznać za właściwych reprezentantów gatunku; kilku z nich zresztą pomogła, ułatwiając start artystyczny: (to m.in. Yves Montand, z którym miała trwający kilka lat romans, Gilbert Bécaud, który zaczął śpiewać za jej namową w 1953 roku czy wreszcie Charles Aznavour). Sama Édith Piaf słynęła z niebywałej ekspresji i dramatyzmu w wykonywaniu piosenek, specjalnie dla niej pisanych a jej styl wykonawczy i samo podejście do sztuki interpretacyjnej zostało przejęte przez wymienionych młodszych kolegów, śpiewających autorów, do których dołączyli z czasem Georges Moustaki, Georges Brassens, Jacques Brel, Léo Ferré i wielu innych.