Patricia Kaas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Patricia Kaas
Ilustracja
Patricia Kaas (2013)
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1966
Forbach

Gatunki

chanson, kabaret, jazz, jazz-rock, pop

Zawód

wokalistka, autorka tekstów, aktorka

Aktywność

od 1985

Wydawnictwo

Polydor, Columbia/Sony Music

Powiązania

Gérard Depardieu, Édith Piaf

Współpracownicy
Cyril Prieur, Richard Walter (menedżerowie)
Odznaczenia
Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Patricia Kaas (ur. 5 grudnia 1966 w Forbach) – francuska wokalistka i autorka tekstów.

Karierę muzyczną rozpoczęła w wieku ośmiu lat w kabarecie Rumpelkammer w Saarbrücken. W 1985 podczas jednego z występów została wypatrzona przez francuskiego aktora, Gérarda Depardieu, dzięki którego wstawiennictwu nagrała swój pierwszy singiel – „Jalouse” we współpracy z François Bernheimem. Trzy lata później wydała swój debiutancki album studyjny pt. Mademoiselle chante..., z którym dotarła do drugiego miejsca krajowych list najczęściej kupowanych płyt we Francji. Od tamtej pory sprzedała łącznie ponad 16 milionów egzemplarzy płyt na całym świecie. Jako aktorka zadebiutowała rolà w filmie Claude’a Leloucha A teraz... panie i panowie (2002)[1][2]. W 2009, reprezentując Francję z utworem „Et s’il fallait le faire”, zajęła ósme miejsce w finale 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w Moskwie. W 2011 wydała książkę autobiograficzną pt. L’Ombre de ma Voix i album studyjny pt. Kaas chante Piaf nagrany z okazji 50. rocznicy śmierci Édith Piaf[1][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 5 grudnia 1966 w Forbach jako siódme, najmłodsze dziecko francusko-niemieckiej rodziny zamieszkującej Lotaryngię[3]. Dorastała w miejscowości Stiring-Wendel, mieszczącej się między Forbach i francuską częścią Saarbrücken[4][5]. Zaczęła śpiewać na scenie w wieku ośmiu lat, wykonywała utwory z repertuaru Sylvie Vartan, Dalidy, Claude’a Francois i Mireille Mathieu. Kiedy miała 13 lat, podpisała kontrakt z klubem Rumpelkammer w Saarbrücken[3], w którym występowała pod pseudonimem Pady Pax[6]. W 1985, po siedmiu latach współpracy z zespołem Dob’s Lady Killers, została dostrzeżona przez Gérarda Depardieu, który zapoznał ją z autorem tekstów François Bernheimem[7] i opłacił nagranie i wydanie jej debiutanckiego singla[3] – „Jalouse”[5][8]. Dwa lata później spotkała Didiera Barbeliviena, który napisał dla niej utwór „Mademoiselle chante le blues”. Singiel został wydany w 1987 pod szyldem wytwórni Polydor i zajął siódme miejsce na francuskiej liście przebojów[9].

W1988 wydała singiel „D’Allemagne” i debiutancki album studyjny pt. Mademoiselle chante..., z którym trafiła na drugie miejsce najczęściej kupowanych płyt we Francji; album utrzymał się na drugim miejscu zestawienia przez dwa miesiące, a także 64 tygodni w najlepszej dziesiątce i 118 tygodni w najlepszej setce zestawienia[10]. Kaas za wysoką sprzedaż albumu uzyskała certyfikat platynowej płyty we Francji, Belgii i Szwajcarii oraz złotej płyty w Kanadzie. Została okrzyknięta odkryciem roku na ceremonii rozdania nagród Victoires de la Musique[11].

W 1989 zmarła matka Kaas[3], u której zdiagnozowano raka. Od tamtej pory nosi ze sobą maskotkę, którą podarowała matce podczas jej pobytu na rekonwalescencji w szpitalu[12]. Niedługo później zmarł także jej ojciec. Kaas o śmierci rodziców powiedziała: Nie jestem smutna, tylko melancholijna. Jeżeli tracisz matkę w wieku 20 lat, a niedługo potem także i ojca, melancholia jest częścią twojego życia[13].

W 1990 wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową, która trwała 16 miesięcy[1]. W tym czasie śpiewała także w najpopularniejszych paryskich salach koncertowych: Olympia[14] i Le Zénith, co zostało udokumentowane na wydawnictwie DVD pt. Carnets de scène (1991)[15], a także w Stanach Zjednoczonych[1]. Pod koniec trasy koncertowej za album Mademoiselle chante... otrzymała certyfikat diamentowej płyty za osiągnięcie wyniku 1 mln sprzedanych egzemplarzy. W tym samym roku została wyróżniona statuetką Golden Europa, przyznawaną przez niemiecki rynek muzyczny[2], a także zmieniła wytwórnię płytową z Polydor na CBS/Sony. Jej nowymi menedżerami zostali Cyril Prieur i Richard Walter z paryskiej firmy Talent Sorcier, którzy zajęli miejsce Bernarda Schwartza[1]. Po podpisaniu umowy z nową wytwórnią wydała album pt. Scène de vie (1990)[16], z którym dotarła do pierwszego miejsca list najczęściej kupowanych albumów we Francji[17] i za którego sprzedaż zdobyła certyfikat diamentowej płyty[18]. Na krążku znalazł się m.in. utwór dedykowany Rose Kennedy, „Kennedy Rose”, podczas którego nagrywania Kaas ponownie nawiązała współpracę z Elisabeth Depardieu i François Bernheimem[2]. Piosenka dotarła do 34. miejsca krajowej listy przebojów. W ramach promocji płyty Kaas wyruszyła w trasę koncertową, która obejmowała 210 występów w 13 państwach[1]. W 1991 otrzymała dwie nagrody muzyczne: Bambi i World Music Awards, a na gali rozdania tych drugich zaśpiewała także utwór „Kennedy Rose”[19].

Kaas (1994)

W 1993 wydała album pt. Je te dis vous[20] (wydanie amerykańskie – Tour de charme[21]), który rozszedł się w nakładzie 3 mln sprzedanych egzemplarzy na świecie[18]. Producentem płyty został Robin Millar, a nagrania zostały zrealizowane w Londynie. Wśród wszystkich piosenek znalazł się jeden utwór wykonany przez wokalistkę w języku niemieckim – „Ganz und Gar” autorstwa Mariusa Müller-Westernhagena oraz trzy w języku angielskim – „Out of the Rain”, w którym artystce akompaniował Chris Rea, „It’s A Man’s World” z repertuaru Jamesa Browna oraz „Space in My Heart”[20]. Krążek zadebiutował na pierwszym miejscu listy najczęściej kupowanych płyt we Francji[17] oraz dotarł do drugiego miejsca w Szwajcarii[22] i do 11. miejsca w Niemczech[18], gdzie spędził łącznie 35 tygodni w pierwszej setce zestawienia[23]. Wydawnictwo promował singiel „Il me dit que je suis belle”[24] autorstwa Jean-Jacques Goldmana (tutaj pod pseudonimem Sam Brewski), francuskiego kompozytora mającego polskie korzenie[25]. Utwór dotarł do piątego miejsca krajowej listy przebojów[26]. Remiks piosenki „Reste sur moi” dotarł do pierwszej dwudziestki amerykańskiej listy przebojów muzyki dance[1].

W 1994 wydała album koncertowy pt. Tour de charme[2]. W ramach trasy koncertowej zagrała m.in. w Tajlandii, Wietnamie, wystąpiła także podczas charytatywnego koncertu, z którego zysk przeznaczono na pomoc ofiarom katastrofy elektrowni jądrowej w Czarnobylu[1][27].

W połowie lat 90. wyprodukowała i wydała album pt. Black Coffee (fr. Café noir), który nagrała z myślą o wydaniu go na amerykańskim rynku muzycznym[2]. Na płycie znalazło się 12 piosenek, w tym m.in. jej interpretacji przebojów „Black Coffee” z repertuaru Billie Holiday, „If You Leave Me Now” zespołu Chicago oraz „Ain't No Sunshine” Billa Withersa[28]. W tym samym roku nagrała płytę ze ścieżką dźwiękową do filmu Nędznicy, będącej ekranizacją powieści Victora Hugo o tym samym tytule[29].

W 1997 wydała album pt. Dans ma chair, który wyprodukowała w Nowym Jorku z Philem Ramonem[30][2]. Na płycie umieściła m.in. utwór „Je voudrais la connaitre” autorstwa Jeana-Jacques’a Goldmana, z którym wówczas nawiązała stałą współpracę[30]. Rok później wydała album koncertowy pt. Rendez-vous, której premiera odbyła się po trasie koncertowej promującej jej ostatni album studyjny[31]. W grudniu tego samego roku wystąpiła z tenorami Plácido Domingo i Alejandro Fernándezem podczas koncertu w Guildhall w Wiedniu[2]. Materiał nagrany w trakcie wydarzenia został umieszczony na płycie Christmas in Vienna Vol. VI z 1999[32].

Kaas w trakcie koncertu w Wiesbaden (2005)

W 1999 wydała album pt. Le mot de passe, którego producentem został Pascal Obispo, akompaniujący wokalistce na fortepianie i gitarze akustycznej na większości utworów z płyty. Kaas po raz kolejny zaprosiła do nagrania płyty Jean-Jacques’a Goldmana, który tym razem zagrał gościnnie na gitarze w utworze „Une fille de ’l’Est”[33]. Inna piosenka z płyty, „Les éternelles”, została wydana na niemieckim rynku jako singiel pod tytułem „Unter der Haut”, na którym zaśpiewał także tenor Erkan Aki[34]; nowa wersja kompozycji została wykorzystana w ścieżce dźwiękowej serialu Sturmzeit, którego fabuła oparta była na książce autorstwa Charlotte Link.

W czerwcu 1999 wystąpiła podczas charytatywnej trasy koncertowej Michael Jackson & Friends w Seulu i Monachium, a cały dochód został przekazany na charytatywną Dziecięcą Fundację Nelsona Mandeli, Czerwony Krzyż i UNESCO[1][2][35]. We wrześniu zajęła trzecie miejsce w plebiscycie tygodnika „Marianne” na narodowy symbol Francji, przegrywając z supermodelkami – Laetitią Castą i Estelle Hallyday[1][2]. W tym samym roku wystąpiła podczas festiwalu muzycznego Schleswig-Holstein, w kolejnym roku wydała album pt. Ce sera nous[36]. W grudniu wystąpiła razem z José Carrerasem w jednym z programów telewizyjnych w Lipsku[1].

W 2000 wytwórnia Sony przygotowała wydawnictwo Long Box, zawierające wszystkie dotychczas wydane albumy studyjne Kaas[37]. W październiku tego samego roku w Berlinie artystka otrzymała Nagrodę Adenauera/de Gaulle’a[38]. Zdecydowała się też na przeprowadzkę do Zurychu w Szwajcarii, co poskutkowało także zmianą zamieszkania jej menedżerów, którzy zmienili nazwę swojej firmy na International Talent Consulting.

Kaas podczas występu (2005)

W kwietniu 2001 zagrała koncert przed 50 tys. publicznością podczas uroczystości objęcia tronu Luksemburga przez wielkiego księcia Henryka[1]. W tym samym roku zadebiutowała jako aktorka, występując w melodramacie A Teraz... Panie i Panowie w reżyserii Claude’a Leloucha, w którym zagrała główną żeńską rolę Jane Lester u boku Jeremiego Ironsa[39]. Wydała też pierwszy album kompilacyjny pt. Rien ne s’arrête, na którym umieściła swoje największe przeboje oraz premierowy, tytułowy utwór[40].

W 2002 wydała album pt. Piano Bar, a kilka utworów z płyty znalazło się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej filmu A Teraz... Panie i Panowie. Na krążku umieściła m.in. swoje interpretacje przebojów „Where Do I Begin” z repertuaru Shirley Bassey oraz „Ne me quitte pas” (wydany jako „If You Go Away”) Jacques’a Brela[41]. Album dotarł do 10. miejsca krajowej listy najczęściej kupowanych płyt[42], do szóstego w Szwajcarii[43] i Belgii[44], do 12. w Niemczech[45], do 35. w Nowej Zelandii[46] i do 38. miejsca w Austrii[47]. W tym samym roku po raz drugi otrzymała niemiecką nagrodę muzyczną Golden Europa[38] oraz wyruszyła w trasę koncertową promującą wydawnictwo Piano Bar.

Kaas podczas koncertu (2009)

Na początku grudnia 2003 wydała album pt. Sexe fort zawierający utwory, którymi chciała podkreślić znaczenie kobiet i ich wyższość nad mężczyznami – „C´est les femmes qui mènent la danse” (pol. To kobiety rządzą światem) i „Où sont les hommes” (pol. Gdzie są mężczyźni). Płyta zadebiutowała na dziewiątym miejscu francuskiej listy bestsellerów[48] oraz dotarła m.in. do trzeciego miejsca w Belgii (Walonii)[49] oraz do szóstego w Szwajcarii[50]. Wśród wszystkich piosenek na albumie znalazł się także m.in. utwór „On pourrait” nagrany w duecie z piosenkarzem Stephanem Eicherem[51].

8 grudnia 2003 otrzymała Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec za wkład w przyjacielskie relacje między Francją a Niemcami[1][2]. Do 2005 odbywała kolejną międzynarodową trasę koncertową, w ramach której zagrała łącznie 175 koncertów w 25 krajach, m.in. w Chinach i Rosji. Na początku 2004 wydała koncertowy album CD/DVD pt. Toute la musique...[52], na którym umieściła swoje największe przeboje i premierową piosenkę w języku niemieckim – „Herz eines Kämpfers” napisaną wraz z Peterem Platem z zespołu Rosenstolz[53]. W marcu zaśpiewała utwór z Platem w finale programu Germany 12 Points!, wyłaniającego reprezentanta Niemiec w 50. Konkursie Piosenki Eurowizji[54]. Tytułowy utwór z płyty, „Toute la musique que j’aime”, stworzyła z piosenkarzem Johnnym Hallydayem[55].

W listopadzie 2005 przerwała działania artystyczne do początku 2008, a w tym okresie sporadycznie występowała na koncertach. Powróciła do muzyki w lutym 2008, nagrywając z zespołem Uma2rman swój pierwszy singiel w języku rosyjskim – „Ne pozwonisz”, który zdobył popularność w Rosji[56]. Pod koniec kolejnego miesiąca wydała album pt. Kabaret[57], który promowała podczas europejskiej trasy koncertowej, w ramach której wystąpiła łącznie na 170 koncertach, m.in. na Litwie, w Niemczech, Szwajcarii, Luksemburgu, Ukrainie, Polsce, Rumunii i 28 miastach Rosji[58].

Kaas podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w Moskwie (2009)

Pod koniec stycznia 2009 została wybrana wewnętrznie przez krajową telewizję publiczną France 3 na reprezentantkę Francji podczas 54. Konkursu Piosenki Eurowizji, organizowanego w Moskwie[59][60][61]. Jak wyjaśniła, wzięła udział w konkursie, bo „kocha wyzwania”[62]. W internetowym głosowaniu słuchacze zagłosowali na ulubiony utwór z ostatniej płyty Kaas, który został ogłoszony jej konkursową propozycją; wybrano piosenkę „Et s’il fallait le faire”[63]. Mimo że była jedną z głównych faworytek do wygrania[62][64], zajęła ósme miejsce w finale Eurowizji organizowanym w hali sportowej „Olimpijskij” w Moskwie[65]. W trakcie jednej z konferencji prasowych przed finałem konkursu dyrektor wytwórni Sony Music Russia wręczył wokalistce certyfikat diamentowej płyty za wysoki wynik sprzedaży albumu pt. Kabaret w Rosji[64]. Po finale Eurowizji otrzymała Nagrodę Artystyczną im. Marcela Bezençona, przyznawaną najlepszemu uczestnikowi w opinii wszystkich krajowych komentatorów przedsięwzięcia[66]. Przyznała także:

To było wspaniałe doświadczenie. Oczywiście, jestem trochę rozczarowana wynikiem, ale to normalne. Rezultat jest zarówno ważny, jak i nieważny. Ważne jest być tutaj i być częścią tego [konkursu] – jednak nadal czuję pewne rozczarowanie. Spędziłam tutaj miły tydzień, było wspaniale reprezentować Francję. Mój występ był trochę za wcześnie podczas finału, ale ogólnie jestem zadowolona[67]

W lipcu 2009 na kanale francusko-niemieckiej telewizji Arte wyemitowano dokument o życiu Kaas pt. Ma vie[68].

Flammarion książkę autobiograficzną pt. L’Ombre de ma Voix, która ukazała się w sześciu językach m.in. francuskim, angielskim, rosyjskim i niemieckim[69]. W 2012 wystąpiła w telewizyjnej produkcji Assassinée w reżyserii Thierry Binisti[70] oraz wydała album pt. Kaas chante Piaf (fr. Kaas śpiewa Piaf), na którym umieściła 21 największych przebojów Édith Piaf w swojej interpretacji i nagrane z Royal Philharmonic Orchestra; aranżacje na album przygotował polski kompozytor Abel Korzeniowski[70][71]. Wydawnictwo powstało na pamiątkę 50. rocznicy śmierci Piaf[70][72], Kaas promowała go singlami: „L’Hymne à l’amour” i „Avec ce soleil”[73]. Wyruszyła także w trasę koncertową i wystąpiła m.in. na najbardziej prestiżowych scenach muzycznych na świecie[70], m.in. w Royal Albert Hall w Londynie[74], nowojorskiej Carnegie Hall[75], Operetta Theatre w Moskwie[76], Sejong Cultural Center w Seulu[77] czy Olympia w Paryżu[78]. Występ z trasy został zarejestrowany i wydany na CD/DVD Kaas chante Piaf a L’Olympia (2014)[79].

Pod koniec grudnia 2012 wydała linię kobiecych perfum o nazwie K[80][81]. W 2016 wydała album, zatytułowany po prostu Patricia Kaas, który promowała singlami: „Le jour et l'heure”, „Madame tout le monde” i „Adèle”[82].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Biography of Patricia Kaas. www.patriciakaas.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-18)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k PATRICIA KAAS. www.olympiahall.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-10)]. (fr.).
  3. ↑ a b c d Tomasz Raczek: Karuzela z madonnami. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2003, s. 183. ISBN 83-917-891-2-8.
  4. ↑ Patricia Kaas exclusive in the Moulin Rouge. [w:] Gosse [on-line]. www.gosee.de, 2007-04-16. [dostęp 2013-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-24)]. (ang.).
  5. ↑ a b Patricia Kaas. [w:] RFI Musique [on-line]. www.rfimusique.com. [dostęp 2013-11-17]. (fr.).
  6. ↑ Alexander Marguier: Das Bierzelt war keine schlechte Schule. [w:] FAZ [on-line]. www.faz.net, 2009-02-07. (niem.).
  7. ↑ Marina Rasnoveanu: O vedeta internationala la Bucuresti – Patricia Kaas. [w:] AFLA [on-line]. www.afla.ro, 2009-05-25. [dostęp 2013-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-05)]. (fr.).
  8. ↑ Patricia Kaas. [w:] FilmBug [on-line]. www.filmbug.com. [dostęp 2013-11-17]. (ang.).
  9. ↑ PATRICIA KAAS – MADEMOISELLE CHANTE LE BLUES (CHANSON). [w:] Les Charts [on-line]. www.lescharts.com. [dostęp 2013-11-17]. (fr.).
  10. ↑ Patricia Kaas Forever – Officiële Fansite – Mademoiselle chante le blues. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2013-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-10)]. (ang.).
  11. ↑ Concertul Patriciei Kaas la Bucureşti. [w:] Epochtimes Romania [on-line]. www.epochtimes-romania.com, 2009-06-13. [dostęp 2013-11-17]. (fr.).
  12. ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z madonnami. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2003, s. 184. ISBN 83-917-891-2-8.
  13. ↑ Harry de Quetteville: 'It was a kiss. It happens all the time'. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. www.telegraph.co.uk, 2002-07-16. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  14. ↑ 1990 – Carnets de scène. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)]. (ang.).
  15. ↑ Patricia Kaas – Carnets De Scène. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  16. ↑ Patricia Kaas – Scène De Vie. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  17. ↑ a b Tous les „Chart Runs” de chaque Album classé – PATRICIA KAAS. www.infodisc.fr. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-22)]. (fr.).
  18. ↑ a b c Albums – Extended. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)]. (ang.).
  19. ↑ Biography – Patricia Kaas. [w:] RFI Musique [on-line]. www.rfimusique.com. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-14)]. (ang.).
  20. ↑ a b Patricia Kaas – Je Te Dis Vous. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  21. ↑ Patricia Kaas – Tour De Charme. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  22. ↑ SWISS CHARTS – ALBUMS TOP 100. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.swissharts.com, 1993-05-02. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  23. ↑ PATRICIA KAAS – JE TE DIS VOUS. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.swissharts.com. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  24. ↑ Patricia Kaas – Il Me Dit Que Je Suis Belle. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  25. ↑ John Bush: Jean-Jacques Goldman – Biography – allmusic. [dostęp 2010-07-06]. (ang.).
  26. ↑ Single Top 100. www.lescharts.com, 1993-11-20. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  27. ↑ Ewa Gil-Kołakowska: Najważniejsza jest miłość!. [w:] Tygodnik Przegląd [on-line]. www.przeglad-tygodnik.pl. [dostęp 2014-09-16]. (pol.).
  28. ↑ Patricia Kaas – Café Noir. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  29. ↑ Patricia Kaas – Films. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)]. (ang.).
  30. ↑ a b Patricia Kaas – Dans Ma Chair. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  31. ↑ Patricia Kaas – Rendez-Vous. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  32. ↑ Plácido Domingo*, Patricia Kaas, Alejandro Fernández, Wiener Symphoniker, Steven Mercurio, Gumpoldskirchner Spatzen – Christmas In Vienna VI. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  33. ↑ Patricia Kaas – Le Mot De Passe. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  34. ↑ Patricia Kaas & Erkan Aki – Unter Der Haut. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  35. ↑ Michael Jackson News June 1999. www.michael-jackson-trader.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  36. ↑ CD Live „Ce sera nous” – Patricia KAAS. www.boutique-kaaschantepiaf.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  37. ↑ Patricia Kaas – Longbox CD. www.cduniverse.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  38. ↑ a b Patricia Kaas’ Awards. www.patriciakaas.nl. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  39. ↑ AND NOW... LADIES AND GENTLEMEN. www.festival-cannes.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  40. ↑ Patricia Kaas – Rien Ne S’Arrête – Best Of 1987-2001. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  41. ↑ Patricia Kaas – Piano Bar. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  42. ↑ Album Top 100. www.lescharts.com, 2002-04-27. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  43. ↑ SCHWEIZER HITPARADE – ALBEN TOP 100. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.hitparade.ch, 2002-05-05. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  44. ↑ Ultratop 200 Albums. [w:] Ultratop [on-line]. www.ultratop.be, 2002-05-11. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  45. ↑ PATRICIA KAAS – PIANO BAR (ALBUM). www.lescharts.com. [dostęp 2014-09-16]. (fr.).
  46. ↑ Album Top 40. [w:] Recorded Music NZ [on-line]. www.charts.org.nz, 2203-04-20. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  47. ↑ AUSTRIA TOP 40 – ALBEN TOP 75. [w:] Ö3 Austria Top 40 [on-line]. www.austriancharts.at, 2002-05-12. [dostęp 2014-09-16]. (niem.).
  48. ↑ Album Top 100. www.lescharts.com, 2002-04-27. [dostęp 2014-09-17]. (fr.).
  49. ↑ Ultratop 200 Albums. [w:] Ultratop [on-line]. www.ultratop.be, 2002-05-11. [dostęp 2014-09-17]. (fr.).
  50. ↑ SCHWEIZER HITPARADE – ALBEN TOP 100. [w:] Schweizer Hitparade [on-line]. www.hitparade.ch, 2003-12-21. [dostęp 2014-09-17]. (niem.).
  51. ↑ Patricia Kaas – Sexe Fort. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  52. ↑ Patricia Kaas – Toute La Musique.... [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  53. ↑ Patricia Kaas – Herz Eines Kämpfers. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  54. ↑ Roel Philips: Who’ll get the 12 points in Germany?. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2005-03-12. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  55. ↑ Patricia Kaas – Toute La Musique Que J’aime. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  56. ↑ Uma2rmaH и Patricia Kaas. www.umaturman.com, 2008-01-31. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-13)]. (ros.).
  57. ↑ Patricia Kaas – Kabaret. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  58. ↑ La tournee. www.patriciakaas.net. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-02)]. (fr.).
  59. ↑ Sietse Bakker: Manager Patricia Kaas: „We are negotiating”. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-01-10. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  60. ↑ Jarmo Siim: Now confirmed – Patricia Kaas to represent France!. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-01-30. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  61. ↑ Jarmo Siim: France: Cavalry is here. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-04-27. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  62. ↑ a b Marco Brey: France: Goosebumps!. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-05-09. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  63. ↑ Patricia Kaas – Et S’Il Fallait Le Faire. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  64. ↑ a b Glen Webb: France: Class in a Kaas!. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-05-10. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  65. ↑ Eurovision Song Contest 2009 Final. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  66. ↑ Marcel Bezençon Awards. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-08-31. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  67. ↑ Gustav Dahlander: Backstage: Emotional artists after the Final. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-05-17. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  68. ↑ Jarmo Siim: Patricia Kaas going strong after Eurovision. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv, 2009-07-29. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  69. ↑ L’ombre de ma voix: PATRICIA KAAS. www.patriciakaas.net. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-06)]. (ang.).
  70. ↑ a b c d Kaas w hołdzie Edith Piaf. [w:] Radio Zet [on-line]. www.radiozet.pl. [dostęp 2014-09-17]. (pol.).
  71. ↑ Patricia Kaas – Kaas Chante Piaf. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  72. ↑ Biografia Edith Piaf – miłość. www.muzycznafrancja.pl. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-19)]. (pol.).
  73. ↑ Yann Messina: Patricia Kaas releases new single. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2013-01-16. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  74. ↑ RECENT EVENTS – PATRICIA KAAS SINGS PIAF. www.royalalberthall.com, 2012-11-05. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  75. ↑ Patricia Kaas Sings Edith Piaf. www.carnegiehall.org, 2012-11-20. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
  76. ↑ 7 Dec. 2012 – Operetta Theatre – Moscow – Russia. www.patriciakaas.nl, 2012-12-07. [dostęp 2014-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  77. ↑ 2 and 3 Dec. 2012 – Sejong Cultural Center – Seoul – South Korea. www.patriciakaas.nl, 2012-12-02. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  78. ↑ Alex Stewart: France: Patricia Kaas channels Edith Piaf. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  79. ↑ Kaas* – Chante Piaf A L’Olympia. [w:] Discogs [on-line]. www.discogs.com. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  80. ↑ Sanjay (Sergio) Jiandani: Patricia Kaas launches her own perfume. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2012-12-12. [dostęp 2014-09-17]. (ang.).
  81. ↑ K by Patricia Kaas Patricia Kaas dla kobiet. www.fragnatica.pl. [dostęp 2014-09-17]. (pol.).
  82. ↑ Patricia Kaas : Emue dans son nouveau clip "Adèle". Sublime.. www.public.fr. [dostęp 2017-03-20]. (fr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Reprezentanci Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Patricia_Kaas&oldid=73732634”