Poleszucy
.jpg)
Poleszucy (ukr. поліщуки poliszczuky, biał. палешукі paleszuki) – grupa etniczna, historycznie zamieszkująca Polesie, współcześnie zasiedlająca częściowo obszary Polski, Białorusi i Ukrainy.
Etnonimiczny termin Poleszuk zapożyczony został z dialektu białoruskiego i zwyczajowo funkcjonował w ogólnej polszczyźnie dla określenia mieszkańca Polesia[1].
Językowo Poleszucy posługują się mieszanym dialektem języka ukraińskiego, białoruskiego i polskiego. Sami określali swą mowę „po prostemu” (wpisując też tak w dowodach osobistych)[2].
Badacze twierdzą, że ich przodkami byli Dregowicze, którzy zamieszkiwali tereny nad Prypecią i Sożą (prawe – zachodnie dopływy górnego Dniepru). Stosunkowo niedawno rozwinęli własną tożsamość narodową; wcześniej pytani o swą narodowość, odpowiadali: „tutejszy”. W spisie ludności Polski z 1931 roku ok. 700 tys. osób uznawało siebie za „tutejszych”. Według pewnych opinii pojęcie to stworzone zostało przez ówczesną administrację wojewódzką podczas spisu z 1931 r. w celu pomniejszenia liczebności Białorusinów bądź Ukraińców[3]. Według tego stwierdzenia wynik poprzedniego spisu z 1921 r. w żaden sposób nie potwierdzał takiego stanu[4].
Współcześnie Poleszucy na Białorusi pod względem zarówno kulturowym, jak i etnicznym stanowią odrębną grupę ludności tego państwa.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Katarzyna Węgorowska, Językowe świadectwa kultury i obyczajowości Kresów Północno-Wschodnich: utrwalone we wspomnieniach ich byłych mieszkańców, Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2004, ISBN 83-89321-89-0, OCLC 57070518 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Witold Sienkiewicz, Grzegorz Hryciuk, Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939-1959. Atlas ziem Polski: Polacy, Żydzi, Niemcy, Ukraińcy, Warszawa: Demart, 2008, ISBN 978-83-7427-391-6, OCLC 237003388 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Tadeusz Antoni Kowalski, Mniejszości narodowe w Siłach Zbrojnych Drugiej Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1939, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 1998, ISBN 83-7174-054-9, OCLC 39916479 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Sieroty po wielkim księstwie. Uważam Rze Historia. www.historia.uwazamrze.pl. [dostęp 2017-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].
