Prabowo Subianto
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 października 1951 |
|---|---|
| Minister Obrony Narodowej Indonezji | |
| Okres |
od 23 października 2019 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| |
Prabowo Subianto (właśc. Prabowo Subianto Djojohadikoesoemo, ur. 17 października 1951 w Dżakarcie) – indonezyjski polityk, przedsiębiorca oraz generał Indonezyjskich Sił Zbrojnych w stanie spoczynku. Od 2019 minister obrony Indonezji. Prezydent elekt Indonezji[1].
Współzałożyciel i od 2014 lider prawicowo-populistycznej partii Gerindra.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojciec, Sumitro Djojohadikusumo (1917–2001), był ministrem w rządach Sukarno oraz Suharto[2]. Kształcił się w Szwajcarii, Hongkongu oraz na Victoria Institution w Kuala Lumpur. W latach 1966-1968 wraz z rodziną mieszkał w Londynie, gdzie ukończył The American School w Londynie[3][4].
Po powrocie do kraju, w 1970 roku ukończył Indonezyjską Akademię Wojskową i służył następnie w siłach specjalnych (Kopassus)[5]. W 1974 ukończył kurs dla komandosów, następnie szkolił się w niemieckiej jednostce antyterrorystycznej GSG 9 oraz amerykańskich siłach specjalnych w Fort Bennig[4]. Brał udział w inwazji na Timor Wschodni, przewodząc grupie, która 31 grudnia 1978 zamordowała premiera Timoru Wschodniego Nicolaua dos Reisa Lobato. W roku 1983 brał udział w zwalczaniu sił partyzanckich w tym kraju[6]. W kolejnych latach kontynuował karierę w siłach zbrojnych, zostając dowódcą batalionu piechoty powietrznodesantowej, a w 1995 objął funkcję dowódcy generalnego sił specjalnych (Kopassus)[4].
W 1998 roku Subianto został mianowany szefem liczącego 27 000 żołnierzy Dowództwa Rezerwy Strategicznej Armii Indonezji. Krwawe stłumienie protestów studenckich w Dżakarcie w maju 1998 roku, w których zginęło czterech studentów, a dziesiątki innych zostało rannych oraz oskarżenia o inspirowanie zamieszek, mających na celu obalenie prezydenta Suharto, doprowadziły do zwolnienia Subianto z sił zbrojnych[7]. Kolejne lata spędził na wygnaniu w Jordanii[8]. Rozpoczął działalność gospodarczą w branży papierniczej i naftowej, został także właścicielem kilku plantacji we Wschodnim Kalimantanie na Borneo[7].
W 2008 założył partię Gerindra (Partai Gerakan Indonesia Raya), której od 2014 przewodniczy. W 2009 bezskutecznie wystartował w wyborach prezydenckich jako kandydat na wiceprezydenta, zastępcę Megawati Sukarnoputri[9].
W 2014 roku startował w wyborach prezydenckich, w których uzyskał 46,85% ważnie oddanych głosów, przegrywając tym samym z kandydatem PDI-P – Joko Widodo[10]. Wystartował również w wyborach prezydenckich w 2019, ponownie przegrywając z Widodo. W październiku 2019 został zaprzysiężony na ministra obrony[11].
W sierpniu 2022 Prabowo Subianto ogłosił swój start w wyborach prezydenckich w 2024 roku[12]. Według oficjalnych wyników zwyciężył w I turze głosowania, uzyskując 58,58% głosów[13].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego żoną w latach 1983–1998 była Titiek Suharto, córka byłego prezydenta Indonezji – Suharto[14]. Ma syna projektanta mody Didit Hediprasetyo (ur. 1984)[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Indonesia’s Prabowo Subianto wins presidency, elections body confirms [online], Al Jazeera [dostęp 2024-04-07] (ang.).
- ↑ Ready Susanto, Mari mengenal kabinet Indonesia [Let's know the cabinet of Indonesia], Lazuardi Buku Utama, Jakarta, 2011.
- ↑ Adrian David, Prabowo recalls childhood days in KL | New Straits Times [online], NST Online, 15 listopada 2019 [dostęp 2024-02-22] (ang.).
- ↑ a b c Kementerian Pertahanan Republik Indonesia [online], www.kemhan.go.id [dostęp 2024-02-22].
- ↑ PDI-P hails Prabowo as Megawati's running mate | The Jakarta Post [online], web.archive.org, 18 stycznia 2012 [dostęp 2024-02-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-18].
- ↑ Prabowo and human rights - Inside Indonesia: The peoples and cultures of Indonesia [online], www.insideindonesia.org [dostęp 2024-02-22].
- ↑ a b Al Jazeera Staff, Who is Prabowo Subianto, the man likely to be Indonesia’s next president? [online], Al Jazeera [dostęp 2024-02-22] (ang.).
- ↑ Jemma Purdey, Anti-Chinese violence in Indonesia 1996 - 1999, Southeast Asia publications series, Honolulu: University of Hawai'i Press, 2006, ISBN 978-0-8248-3057-1 [dostęp 2024-02-22].
- ↑ Michał Sęk z Dżakarty, Indonezja ma prezydenta. Gigantyczny kraj znowu osunie się w autokrację? [online], www.polityka.pl, 2024 [dostęp 2024-02-22] (pol.).
- ↑ Joko Widodo wins Indonesia presidential election. BBC News. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
- ↑ Indonesia’s Widodo appoints archrival as defence minister. Al-Jazeera. [dostęp 2020-12-17]. (ang.).
- ↑ Indonesia defence minister Prabowo accepts party's nomination to run for president | Reuters [online], web.archive.org, 7 października 2022 [dostęp 2024-02-22] [zarchiwizowane z adresu 2022-10-07].
- ↑ Indonesia: presidential election result 2024 [online], Statista [dostęp 2024-04-07] (ang.).
- ↑ Indonesians Turn Gaze to Suharto-Era General. The Wall Street Journal. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
- ↑ The Jakarta Post, Son's presence brings out Prabowo's fatherly side - National [online], The Jakarta Post [dostęp 2024-02-22] (ang.).