Rezerwat przyrody Zielona Góra (województwo wielkopolskie)
53°07′24″N 17°15′42″E/53,123333 17,261667 Widok z drogi Białośliwie – Osiek nad Notecią | |
| rezerwat leśny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1968 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
96,09 ha |
Położenie na mapie gminy Wyrzysk  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu pilskiego  | |
| 53°07′24″N 17°15′42″E/53,123333 17,261667
| |
Rezerwat przyrody Zielona Góra – rezerwat leśny o powierzchni 96,09 ha, położony w województwie wielkopolskim, powiecie pilskim, gminie Wyrzysk[1][2].
Rezerwat utworzono w 1968 roku na powierzchni 14,61 ha. W 1989 roku powiększono go do 96,09 ha[3].
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Pod względem fizycznogeograficznym rezerwat znajduje się na styku mezoregionów Pojezierze Krajeńskie (314.69) i Dolina Środkowej Noteci (315.33). Zajmuje on wzniesienie moreny czołowej w sąsiedztwie północnego zbocza Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej.
Znajduje się na północ od linii kolejowej Bydgoszcz–Piła oraz ok. 1 km na zachód od miasta Osiek nad Notecią. Rezerwat jest usytuowany na jednym z największych wzniesień na Pojezierzu Krajeńskim, tj. w kompleksie lasów pokrywających Dębową Górę (192 m n.p.m.).
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Celem ochrony w rezerwacie jest fragment lasu liściastego, w obrębie którego występują grądy i kwaśna dąbrowa[4]. Głównymi gatunkami są: dąb szypułkowy, sosna zwyczajna, lipa drobnolistna oraz grab zwyczajny, brzoza brodawkowata, olcha. Wiek dębów oblicza się na 200–250 lat. Pięć z nich, szczególnie potężnych, posiada w obwodzie 300 cm[4]. W warstwie podszytowej rośnie miejscami podrost dębowy[4].
Runo leśne budują cieniolubne gatunki, jak: charakterystyczna dla grądu gwiazdnica wielkokwiatowa, marzanka wonna, konwalijka dwulistna, konwalia majowa, szczawik zajęczy, przylaszczka pospolita, trawy i paprocie, borówka czernica oraz rzadki gatunek storczyka[4].
Szlak rezerwatów[edytuj | edytuj kod]
Wzdłuż Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, a zwłaszcza jej północnej krawędzi, między Bydgoszczą a Wyrzyskiem znajduje się ciąg rezerwatów nadnoteckich. Począwszy od Bydgoszczy, można zwiedzić następujące rezerwaty:
- Kruszyn (leśny),
- Hedera (florystyczny),
- Las Minikowski (leśny),
- Łąki Ślesińskie (florystyczny, ornitologiczny),
- Skarpy Ślesińskie (stepowy),
- Borek (leśny),
- Zielona Góra.
W najbliższym sąsiedztwie rezerwatu przebiega 
dalekobieżny szlak turystyczny Bydgoszcz Prądy – Nakło nad Notecią – Osiek nad Notecią – Piła - Ostroróg (liczący około 260 km)[5].
Podstawa prawna[edytuj | edytuj kod]
- Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 4 listopada 1968 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M. P. z 1959 r. Nr 50, 346)
- Zarządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Monitor Polski z 1989 r, Nr 17, Poz. 119
- Obwieszczenie Wojewody Wielkopolskiego z dn. 4.10.2001 r. w sprawie ogłoszenia wykazu rezerwatów przyrody utworzonych do dn. 31.12.1998 r.
- Zarządzenie Nr 33/11 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Poznaniu z dnia 1 września 2011 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Zielona Góra”
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rezerwat przyrody Zielona Góra. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-01-25].
- ↑ Rejestr rezerwatów przyrody. Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Poznaniu. [dostęp 2019-01-25].
- ↑ Zarządzenie Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 10 maja 1989 r. zmieniające zarządzenia w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1989 r. nr 17, poz. 119, §12)
- ↑ a b c d Łachowski Jerzy, Tylżanowski Tadeusz, Beil Beata: Rezerwaty i pomniki przyrody województwa bydgoskiego. Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Prace Wydziału Nauk Przyrodniczych, seria B, nr 13. Warszawa-Poznań 1972
- ↑ Marcin Starszak, Szlak żółty z Osieka do Kaczor [online], Dębowa Góra Run!, 2 sierpnia 2022 [dostęp 2022-08-05] (pol.).