Rozciąganie i ściskanie
Najprostszym stanem naprężenia z jakim mamy do czynienia w wytrzymałości materiałów jest stan wywoływany w prostym pręcie pryzmatycznym przez takie obciążenie zewnętrzne jego przekrojów brzegowych (końców pręta), które sprowadza się do powstawania w przekrojach pręta jedynie naprężeń normalnych [1]. W zależności od sposobu działania obciążeń, naprężenia te mogą być albo dodatnie (rozciąganie) albo ujemne (ściskanie).
Czyste rozciąganie/ściskanie[edytuj | edytuj kod]
W przypadku, gdy w przekrojach brzegowych pręta w każdym z przekrojów pośrednich mamy do czynienia z czystym rozciąganiem (lub ściskaniem) osiowym. Do tego przypadku, dzięki zasadzie de Saint Venanta[2], możemy również sprowadzić przypadek działania osiowych sił skupionych na końcach. Jednak tym razem założenie, że (gdzie: jest polem przekroju, a podłużną siłą przekrojową) spełnione jest dopiero w przekrojach dostatecznie odległych od końców pręta (o 1.0d do 1.5d – d większy z wymiarów przekroju). W pobliżu jego końców rozkład naprężeń
Na szkicach pokazano dwa przypadki osiowego rozciągania.
W niektórych źródłach[2] pierwszy z tych przypadków określany jest jako rozciąganie czyste, a drugi jako rozciąganie proste.
W teorii sprężystości dla czystego, osiowego rozciągania (również dla czystego ściskania, tzn. gdy ) korzysta się z tensorów:
- naprężenia
- odkształcenia
gdzie:
Tensory te występują w zapisie uogólnionego prawa Hooke’a, którego szczególnym, najprostszym przypadkiem jest elementarny związek pomiędzy naprężeniem normalnym w poprzecznym przekroju pręta, a wywołanym przez nie, jednostkowym odkształceniem osiowym.
Rozciąganie (ściskanie) mimośrodowe[edytuj | edytuj kod]
Dotychczas rozważaliśmy przypadek dokładnie osiowego działania siły podłużnej co skutkowało brakiem występowania momentów zginających w przekroju poprzecznym pręta. W praktyce mamy jednak najczęściej do czynienia z takimi przypadkami, w których siła działa mimośrodowo[3] względem środka ciężkości przekroju poprzecznego i dlatego powoduje w ogólności dwuosiowe zginanie pręta. Oznaczając jego oś przez a mimośrody działania siły odpowiednio przez i otrzymujemy na naprężenia normalne wzór
w którym są tzw. promieniami bezwładności przekroju poprzecznego[4].
Rdzeń przekroju[edytuj | edytuj kod]
Osią obojętną przekroju poprzecznego nazywana jest prosta[2] będąca miejscem geometrycznym punktów, w których spełniony jest warunek Równanie tej prostej ma postać
z której wynika, że w zależności od wartości mimośrodów prosta ta może albo 1) przekrój przecinać albo też 2) leżeć poza tym przekrojem. W przypadku 1) część przekroju jest ściskana, a druga – rozciągana. Przypadek 2) zachodzi, gdy cały przekrój jest ściskany (albo rozciągany). Przy projektowaniu konstrukcji z materiałów o niskiej lub żadnej wytrzymałości na rozciąganie (np. sklepienia łukowe lub mury oporowe budowane z kamieni lub cegieł bez zaprawy) dąży się właśnie do tego, aby jej przekroje pracowały tylko na ściskanie[5].
Rdzeniem przekroju nazywamy[2] miejsce geometryczne punktów o takich wartościach współrzędnych punktów przyłożenia siły które spełniają w całym przekroju poprzecznym pręta warunek (albo ).
Rdzeń przekroju jest wielokątem wypukłym, którego wierzchołki odpowiadają liniom ograniczającym kształty konturu przekroju poprzecznego. Boki tego wielokąta – z kolei – odpowiadają wierzchołkom konturu przekroju.
Linia ciśnień[edytuj | edytuj kod]
Przy projektowaniu łuków i murów oporowych z materiałów o znikomej wytrzymałości na rozciąganie dąży się do tego, aby we wszystkich projektowanych przekrojach położenie działającej w nich siły podłużnej (określone przez mimośrody i ) znajdowało się wewnątrz lub na brzegu rdzenia przekroju. Linia łącząca w kolejnych przekrojach punkty o współrzędnych i nosi nazwę linii ciśnień.
Warunki projektowania[edytuj | edytuj kod]
Pręty rozciągane i ściskane projektuje się ze względu na możliwość wystąpienia stanów niebezpiecznych[2]:
- graniczny stan nośności – naprężenia nie mogą przekroczyć wytrzymałości na ściskanie (rozciąganie)
- graniczny stan użytkowania – odkształcenia nie mogą przekraczać wartości dopuszczalnych określonych przez właściwe normy (dotyczy to np. ugięć belek stropowych z uwagi na odpadanie tynku),
- skrócenie (lub wydłużenie) pręta nie może przekroczyć wartości dopuszczalnej
- lub gdy siła osiowa nie jest stała na długości pręta (jest funkcją zmiennej ):
- gdzie: jest długością początkową pręta.
Dodatkowym, istotnym warunkiem jest żądanie, aby pręt nie ulegał wyboczeniu.
Badania wytrzymałościowe[edytuj | edytuj kod]
W procesach technologicznych, jakim poddawane są rozmaite materiały, podstawowe znaczenie mają dane dotyczące ich wytrzymałości na rozciąganie i ściskanie.
W przypadku materiałów ciągliwych badania przeprowadzane są na tzw. zrywarkach[1][4]. Urządzenia te rozciągają próbki materiału o znormalizowanych kształtach i rejestrują wykresy wartości sił rozciągających w funkcji wydłużeń osi próbki. Z wykresów tych można odczytać wartości działających sił, przy których następuje najpierw tzw. płynięcie materiału (granica plastyczności ), a następnie zerwanie próbki (granica wytrzymałości )[4].
Materiały kruche bywają zazwyczaj badane tylko na ściskanie przy pomocy odpowiednich pras. Interesuje nas w tym przypadku tylko granica wytrzymałości gdyż w materiałach tych zjawiska płynięcia nie występują.
Poniższe tabele prezentują przykładowe dane dotyczące wytrzymałości ciał stałych na ściskanie i rozciąganie:
|
|
Nazwa materiału[4] | ||
---|---|---|
Stal konstrukcyjna | 3800 do 4200 | – |
Stal maszynowa | 3200 do 8000 | – |
Stal szynowa | 7000 do 8000 | – |
Specjalna stal maszynowa | 7500 do 10000 | – |
Żeliwo szare | 1700 do 2500 | 6000 do 10000 |
Stopy miedzi | 2200 do 5000 | – |
Drewno (sosna) | 800 | 400 |
Kamień | – | 100 do 5000 |
Beton | – | 50 do 350 |
gdzie: – wytrzymałość na rozciąganie, – wytrzymałość na ściskanie, – względne wydłużenie w chwili zerwania.
Wyboczenie[edytuj | edytuj kod]
Błędem byłoby przypuszczać, że różnica między ściskaniem i rozciąganiem, sprowadza się tylko do uwzględnienia znaku „minus” odpowiednich wielkości występujących we wzorach. W rzeczywistości nigdy praktycznie nie zdarza się sytuacja, w której pręt ściskany zostaje zniszczony na skutek przekroczenia jego wytrzymałości na ściskanie. Wcześniej zachodzi zjawisko wyboczenia polegające na tym, że z powodu niedokładnego wykonania (którego nie da się w praktyce uniknąć) lub też w wyniku zaburzenia struktury samego materiału, pręt jest ściskany mimośrodowo i zaczyna się wyginać. Wtedy w tensorze naprężeń pojawiają się dodatkowe składowe o wartościach niezerowych i mamy do czynienia z zagadnieniem innym[6] niż czyste ściskanie.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- docisk
- liczba Poissona
- rozciąganie
- statyczna próba rozciągania
- ścinanie
- ściskanie
- skręcanie
- wytężenie
- wytrzymałość na rozciąganie
- zginanie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b A. Gawęcki, Podstawy mechaniki konstrukcji prętowych, s. 84, 161, 166, Poznań 1985, Wyd. Politechniki Poznańskiej.
- ↑ a b c d e S. Piechnik, Wytrzymałość materiałów, s. 127, 142, 187–189, Warszawa-Kraków, PWN, 1980.
- ↑ W.Orłowski, L.Słowański, Wytrzymałość materiałów – przykłady obliczeń, s. 418, Warszawa, Arkady, 1966.
- ↑ a b c d N.M.Bielajew, Wytrzymałość materiałów, s. 22, 47, 246, Warszawa 1954, Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej.
- ↑ J. Szymczyk, Łuki – tablice do obliczeń statycznych, Warszawa, Arkady, 1961.
- ↑ Timoshenko S.P., Gere J.M., Teoria stateczności sprężystej', Arkady, Warszawa 1963.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rozciąganie i ściskanie. www.solveredu.com.