Bitwa pod Warszawą 1944

Bitwa pod Warszawą 1944

II wojna światowa, front wschodni
{{{opis grafiki}}}
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	na wschód od Warszawy
Terytorium	Mazowsze, Polska
Przyczyna	ofensywa radziecka 1944 r.
Wynik	zwycięstwo Niemców
Strony konfliktu
ZSRR III Rzesza
Siły
3 korpusy z 2 Armii Pancernej Gwardii- ok. 700 czołgów i dział
Straty
406 poległych, 1271 rannych, 589 zaginionych, 284 czołgów i dział 513 czołgów i dział
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

{{Wojna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | commons = | czas = | współrzędne = | opis grafiki = Nieznane pola: "data" oraz "opis".

Bitwa pod Warszawą, znana jako bitwa pancerna na przedpolach Warszawy lub bitwa pod Radzyminem – bitwa stoczona w czasie II wojny światowej na prawym brzegu Wisły po praskiej stronie Warszawy 25 lipca – 5 sierpnia 1944 r. pomiędzy radziecką 2 Gwardyjską Armią Pancerną a niemieckimi oddziałami m.in. dywizjami Waffen-SS Wiking i Totenkopf oraz dywizją Herman Goering. Bitwa zbiegła się z działaniem Armii Krajowej z radzymińskiego Obwodu "Rajski Ptak", której oddziały w lipcu 1944 przystąpiły do akcji "Burza".

W bitwie brały udział jednostki 3 Korpusu Pancernego, 8 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i 16. Korpusu Pancernego z radzieckiej 2 Armii Pancernej Gwardii (2-й Танковой Армии) nacierającej od strony Lublina przez Dęblin oraz kilku dywizji pancernych wojsk niemieckich, a mianowicie: 1 Dywizji Spadochronowo-Pancernej "Hermann Göring", 5 Dywizji Pancernej SS "Wiking", 3 Dywizji Pancernej SS "Totenkopf" oraz 4 i 19 Dywizji Pancernej. Walki rozgrywające się na przedpolach Warszawy były ostatnim impulsem do podjęcia decyzji o rozpoczęciu powstania warszawskiego. W bitwie po obu stronach wzięło udział ok. 1000 czołgów, z czego ponad połowa została zniszczona w walce.

Przebieg działań bojowych

Pierwsze sowieckie jednostki zwiadowcze dotarły pod Warszawę pod koniec lipca 1944 roku, a sowiecki 3 Korpus Pancerny nacierając od strony Mińska Maz. w kierunku pn-zach podszedł na odległość 5 km od mostu na rzece Narew w Zegrzu. Bitwa rozpoczęła się 31 lipca od niemieckiego natarcia w rejonie Radzymina. Już 1 sierpnia niemieckie 19 DP i 5 DP SS po spotkaniu się pod Okuniewem zamknęły pod Wołominem w okrążeniu sowiecki 3 Korpus Pancerny, który został zniszczony do 3 sierpnia. W dniu 2 sierpnia jednostki radzieckie przeszły do defensywy. Walki trwały do 10 sierpnia.

Niemieckie jednostki biorące udział w bitwie

• 73 Dywizja Piechoty (z sowieckim 16 Korpusem Pancernym)
• 19 Dywizja Pancerna (z sowieckim 3 Korpusem Pancernym i 8 Gwardyjskim Korpusem Pancernym)
• 1 Dywizja Pancerno-Spadochronowa Hermann Göring (z sowieckim 3 Korpusem Pancernym)
• 4 Dywizja Pancerna (z sowieckim 3 Korpusem Pancernym)
• 5 Dywizja Pancerna SS Wiking (z sowieckim 3 Korpusem Pancernym i 125 Rifle Corps)
• 3 Dywizja Pancerna SS Totenkopf

Bitwa a Powstanie warszawskie

Straty sowieckie były duże, jednak nie na tyle, aby zatrzymać ofensywę 1 Frontu Białoruskiego. Jednak 2 sierpnia Stalin wydał rozkaz zatrzymania ofensywy pod Warszawą. Decyzja ta była reakcją na wybuch powstania w Warszawie. Powstanie wybuchło jeszcze przed rozmową Stalina z premierem Mikołajczykiem. Stalin nie wiedział, jakie propozycje przedstawi mu Mikołajczyk i jakiego poparcia udzielą mu Churchill i Roosevelt. Moskwa nie wiedziała też, kto kieruje powstaniem. Stalin złożył deklarację polskiemu premierowi, że udzieli pomocy powstaniu. Mimo to nie rozkazał wznowienia ofensywy 1 Frontu Białoruskiego, nie udzielił też żadnej pomocy w postaci zrzutów spadochronowych. Nie zezwolił też na lądowanie na sowieckich lotniskach samolotów RAF-u, przybyłych z pomocą powstaniu.

Linki zewnętrzne

• Co działo się na wschód od Wisły w czasie Powstania Warszawskiego?, Jan Sidorowicz, 8 września 2004

Bibliografia

• Norbert Bączyk, Warszawa 1944, vol II. wyd. Militaria, Warszawa 2004, ISBN 83-7219-197-2
• Robert Wróblewski, Pancerne Wraki – Straty niemieckie w bitwie pancernej pod Warszawą w 1944 r.. Militaria XX wieku, nr 5 (8) 2005 r.
• Norman Davies, Powstanie '44, Kraków 2007