Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie (Res Sacra Miser): Różnice pomiędzy wersjami

Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP w Warszawie
	kościół klasztorny
	; Budynek Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Adres	{{{adres}}}
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki, ormiańskokatolicki
Parafia	parafia rzymskokatolicka św. Jana Chrzciciela na Starym Mieście w Warszawie, ormiańskokatolicka parafia centralna z siedzibą w Warszawie
Wezwanie	Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Historia
Data zakończenia budowy	1696-1699
Aktualne przeznaczenie	kościół rektorski
Dane świątyni
Architekt	Jan Baptysta Gisleni
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
	Położenie na mapie Warszawy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:47, 14 lut 2017

Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie zwany Res Sacra Miser – dawny kościół klasztorny karmelitanek bosych, obecnie kościół rektorski w Warszawie przy Krakowskim Przedmieściu. Świątynia mieści się w budynku Centrum Charytatywnego Caritas Archidiecezji Warszawskiej Res Sacra Miser ^[a] ^[2].

Kościół należy do parafii rzymskokatolickiej św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Poza nabożeństwami w języku polskim celebruje się tutaj również Msze święte w języku litewskim oraz Liturgie Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego. Z kościoła korzystają również chrześcijanie wyznania anglikańskiego.

Historia

Pierwotnie była to kaplica klasztoru karmelitanek bosych, który został założony w 1663 w miejscu zniszczonego podczas potopu szwedzkiego Pałacu Kazanowskich.

Od 1818 kaplica domu Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Świątynią opiekowały się szarytki.

Podczas powstania warszawskiego budynek szpitala oraz przylegająca do niego kaplica zostały uszkodzone. Nad częścią sakralną spalił się dach lecz sklepienie nie uległo zniszczeniu. Zachowało się również wyposażenie i ołtarz. W 1949 kościół został wyremontowany.

W 1955 wydano nakaz rozbiórki kościoła, ale wobec licznych protestów decyzja została cofnięta. W 1979 jako duszpasterz pielęgniarek posługę w kaplicy pełnił ks. Jerzy Popiełuszko.

Od lat 90. XX wieku kościół Res Sacra Miser jest użytkowany przez kilka wyznań. Od 1996 odbywają się tu niedzielne nabożeństwa kapelanii warszawskiej Kościoła Anglii. Sprawowane są też msze katolickie dla diaspory ormiańskiej i litewskiej w Warszawie.

1 grudnia 2009 dekretem ordynariusza wiernych obrządku ormiańskiego w Polsce, arcybiskupa Kazimierza Nycza, przy kościele powołano parafię ormiańskokatolicką. Jej proboszczem został ksiądz Artur Avdalyan^[3].

Opis

Istniejący wygląd zewnętrzny świątyni jest wynikiem dziewiętnastowiecznej przebudowy gmachu Pałacu Kazanowskich na rzecz Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności dokonanej przez Antonia Corazziego. Przebudował on barokową elewację, zastępując ją inną w stylu klasycznym. Pozostałości wcześniejszej barokowej fasady widoczne są jednak na szczycie kościoła od strony Wisły.

Kościół jest jednonawowy. Wewnątrz znajduje się barokowy ołtarz z unikatowym systemem zmiany obrazów, najprawdopodobniej przywieziony przez karmelitanki z innego kościoła. Wokół nawy znajduje się galeria ze zdobioną metalową balustradą. Na chórze znajdują się jedenastogłosowe organy firmy Leopolda Hartmana z 1908 r. Ołtarz flankuje dwoje drzwi z kamiennymi obramieniami z XVII wieku.

Pod kaplicą znajdują się katakumby. Jest to krypta z XVIII wieku, w której pochowano ponad 100 osób, m.in. dzieci magnackich. Pomieszczenie ostatni raz otwierano w pierwszej połowie XIX wieku, o czym świadczy napis na ścianie w podziemiach.

Zobacz też

↑ Przysłowie „Res sacra miser” (u Seneki w oryginale – „Res est sacra miser”) tłumaczy się dziś na różne sposoby: Ubogi jest świętością, nieszczęśliwy jest rzeczą świętą, ubogi rzeczą świętą, ubóstwo rzeczą świętą itd.

↑ Rejestr zabytków nieruchomych m. st. Warszawy. [dostęp 2010-01-23].
↑ Res sacra miser - church.ocross.net
↑ Dekret. [dostęp 1 grudnia 2016]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[2] Przysłowie „Res sacra miser” (u Seneki w oryginale – „Res est sacra miser”) tłumaczy się dziś na różne sposoby: Ubogi jest świętością, nieszczęśliwy jest rzeczą świętą, ubogi rzeczą świętą, ubóstwo rzeczą świętą itd.

[1] Rejestr zabytków nieruchomych m. st. Warszawy. [dostęp 2010-01-23].

[3] Res sacra miser - church.ocross.net

[4] Dekret. [dostęp 1 grudnia 2016]. (pol.).

[a]

[2]

[3]

@@ Linia 89: / Linia 89: @@
 == Opis ==
-Istniejący wygląd zewnętrzny świątyni jest wynikiem dziewiętnastowiecznej przebudowy gmachu Pałacu Kazanowskich na rzecz Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności dokonanej przez [[Antonio Corazzi|Antonia Corazziego]]. Usunął on [[barok]]ową elewację, zastępując ją inną w stylu klasycznym.
+Istniejący wygląd zewnętrzny świątyni jest wynikiem dziewiętnastowiecznej przebudowy gmachu Pałacu Kazanowskich na rzecz Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności dokonanej przez [[Antonio Corazzi|Antonia Corazziego]]. Przebudował on [[barok]]ową elewację, zastępując ją inną w stylu klasycznym. Pozostałości wcześniejszej barokowej fasady widoczne są jednak na szczycie kościoła od strony Wisły.
-Kościół jest jednonawowy. Wewnątrz znajduje się barokowy [[ołtarz]] z unikatowym systemem zmiany obrazów, najprawdopodobniej przywieziony przez karmelitanki z innego kościoła. Wokół nawy znajduje się [[Galeria (budownictwo)|galeria]] ze zdobioną balustradą. Na [[chór]]ze znajdują się jedenastogłosowe [[organy]] firmy Leopolda Hartmana z [[1908]] r.
+Kościół jest jednonawowy. Wewnątrz znajduje się barokowy [[ołtarz]] z unikatowym systemem zmiany obrazów, najprawdopodobniej przywieziony przez karmelitanki z innego kościoła. Wokół nawy znajduje się [[Galeria (budownictwo)|galeria]] ze zdobioną metalową balustradą. Na [[chór]]ze znajdują się jedenastogłosowe [[organy]] firmy Leopolda Hartmana z [[1908]] r. Ołtarz flankuje dwoje drzwi z kamiennymi obramieniami z XVII wieku.
 Pod kaplicą znajdują się [[katakumby]]. Jest to [[krypta]] z [[XVIII wiek|XVIII]] wieku, w której pochowano ponad 100 osób, m.in. dzieci magnackich. Pomieszczenie ostatni raz otwierano w pierwszej połowie XIX wieku, o czym świadczy napis na ścianie w podziemiach.