Sven Markelius
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
szwedzka |
| Alma mater | |
| Nagrody | |
| Wpływy | |
| Praca | |
| Budynki | |
| Odznaczenia | |
| |
Sven Gottfried Markelius (ur. 25 października 1889 w Sztokholmie, zm. 27 lutego 1972 tamże) – szwedzki architekt.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował w Instytucie Technologii i na Akademii Sztuk Pięknych w Sztokholmie, w 1915 otworzył własne biuro architektoniczne w Sztokholmie. Od wczesnych lat swojej pracy wygrał wiele ważnych konkursów projektowych w Szwecji. Obok Gunnara Asplunda był głównym reprezentantem kierunku funkcjonalnego w szwedzkiej architekturze. Zaprojektował m.in. salę koncertową w Helsingborgu, za co został nagrodzony (1925); było to prawdopodobnie jego największe dzieło. Zaprojektował również pawilon szwedzki na wystawie światowej w Nowym Jork (1939), stworzył projekty dekoracji wnętrz gmachu ONZ w Nowym Jorku (1952) i zaprojektował Dom szwedzki (1961). Był dyrektorem biura urbanistycznego Sztokholmu, wówczas wraz z zespołem opracował projekt rozbudowy miasta w latach 1944-1954 (m.in. budowy miast-satelitów, w tym Vällingby w 1953). Tworzył oszczędne, prostoliniowe formy, z białymi ścianami i szerokimi przeszkleniami. Do jego bardziej eksperymentalnych projektów należy Dom Kolektywny w Sztokholmie (1935), który zapewniał wspólne kuchnie, restauracje, pokoje dziecinne i inne domowe udogodnienia dla rodzin, w których oboje rodziców pracowało poza domem. W latach 1932-1933 opublikował dwutomową pracę Arkitektur och samhälle (Architektura i społeczeństwo).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nowa encyklopedia powszechna PWN t. 4, Warszawa 1998.
- Sven Markelius, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).