Tadeusz Dyboski

Tadeusz Ignacy Dyboski
Data i miejsce urodzenia	4 października 1891 ; Cieszyn
Data i miejsce śmierci	1939 ; Ptuj
	Poseł na Sejm RP
Okres	od 1928; do 1935
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Ignacy Dyboski
	; Tadeusz Ignacy Dyboski (1930)
	major lekarz
Data i miejsce urodzenia	4 października 1891 ; Cieszyn
Data i miejsce śmierci	1939 ; Ptuj
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa

Tadeusz Ignacy Dyboski (ur. 4 października 1891 w Cieszynie, zm. 1939 w Ptuju) – polski lekarz, major Wojska Polskiego, poseł na Sejm RP, dyrektor naczelny ZUS, członek Prezydium Partii Pracy w 1930 roku^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Dyboski urodził się 4 października 1891 roku w Cieszynie^[2], jako syn Antoniego (1853–1917), notariusza, i Marii z Łopuszańskich. Uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście, następnie wyjechał do Krakowa na studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W późniejszych latach studiował w Monachium i w Grazu, w tym ostatnim mieście w 1914 roku uzyskał doktorat. W czasie I wojny światowej pełnił służbę wojskową jako lekarz frontowy^[3].

24 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana lekarza, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Szpitalu Epidemicznym w Krakowie^[4].

Po zakończeniu wojny w 1920 roku zamieszkał w Krakowie, pracował jako asystent i zastępca dyrektora kliniki dermatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dokształcał się w Kopenhadze (w Instytucie Finsena) i w klinikach dermatologicznych w tymże mieście oraz w Londynie. W 1926 roku został prymariuszem (ordynatorem) jednego z oddziałów Szpitala św. Łazarza w Krakowie^[3]. Był członkiem Związku Strzeleckiego i YMCA^[5].

Po majowym zamachu stanu zaangażował się politycznie po stronie sanacji – w 1928 w 1930 roku wybierano go posłem do Sejmu z poparciem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jako poseł zaangażował się w prace komisji spraw zagranicznych (wiceprzewodniczący) i komisji zdrowia publicznego (przewodniczący)^[3].

W 1934 roku jako major ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 120. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie^[6].

W latach 1933–1934 był zastępcą lekarza naczelnego Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a następnie zastępcą dyrektora naczelnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W latach 1938–1939 kierował ZUS-em jako dyrektor naczelny.

Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Królestwa Jugosławii. Zmarł w październiku 1939 roku w mieście Ptuj^[7]^[3]. Tam też został pochowany^[8].

Od 2 września 1917 roku był mężem Stefanii Romany z Uderskich (ur. 1890), artystki malarki^[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[10]
Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)^[11]
Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Program Partji Pracy (uchwalony na zjeździe delegatów w Warszawie w dniu 1 czerwca 1930 r.) / Partja Pracy.
↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-01-16] .
↑ ^a ^b ^c ^d Poczet prezesów ZUS. Portal ZUS, 2013-04-16. [dostęp 2013-05-23]. (pol.).
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 6 października 1920 roku, poz. 879.
↑ Sejm i Senat 1928 ↓, s. 87.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 214, 763.
↑ Tadeusz Dyboski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-01-16] .
↑ MichaelM. Morys-Twarowski MichaelM., Ostatni szef ZUS-u przed II wojną pochodził z... Cieszyna [online], gazetacodzienna.pl [dostęp 2021-01-16] .
↑ ^a ^b Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: 1939, s. 65. [dostęp 2021-07-15].
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Karol Rzepecki, Tadeusz Rzepecki: Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe. Poznań: Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, 1928.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Publikacje Tadeusza Dyboskiego w serwisie Polona.pl

[1] Program Partji Pracy (uchwalony na zjeździe delegatów w Warszawie w dniu 1 czerwca 1930 r.) / Partja Pracy.

[2] Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-01-16] .

[zusportal-3] Poczet prezesów ZUS. Portal ZUS, 2013-04-16. [dostęp 2013-05-23]. (pol.).

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 6 października 1920 roku, poz. 879.

[CITEREFSejm_i_Senat192887-5] Sejm i Senat 1928 ↓, s. 87.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934214,_763-6] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 214, 763.

[7] Tadeusz Dyboski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-01-16] .

[8] MichaelM. Morys-Twarowski MichaelM., Ostatni szef ZUS-u przed II wojną pochodził z... Cieszyna [online], gazetacodzienna.pl [dostęp 2021-01-16] .

[:0-9] Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: 1939, s. 65. [dostęp 2021-07-15].

[10] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[11] M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]