Tadeusz Koziebrodzki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Koziebrodzki
Tadeusz Bolesta-Koziebrodzki
Ilustracja
Tadeusz Bolesta-Koziebrodzki przed 1906)
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1860
Chlebów

Data i miejsce śmierci

30 czerwca 1916
Tybinga

Odznaczenia
Kawaler Orderu Leopolda (Austria) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych Order Fryderyka (Wirtembergia) Krzyż Wielki Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego Order Osmana (Imperium Osmańskie) Order Osmana (Imperium Osmańskie) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Order Lwa Zeryngeńskiego (Badenia) Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Alberta (Saksonia) Order Ernestyński (Saksonia)

Tadeusz Bolesta-Koziebrodzki[a] (ur. 28 marca 1860 w Chlebowie, zm. 30 czerwca 1916 w Tybindze) – polski hrabia, dyplomata Austro-Węgier, szambelan dworu cesarskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Koziebrodzki urodził się 28 marca 1860 w Chlebowie[1][2][3]. Miał braci Leopolda (także dyplomatę)[4], Jana (pułkownik, poległy podczas I wojny światowej)[5].

W latach 1877–1881 studiował prawo w Krakowie i Pradze. W 1882 uzyskał stopień doktora praw na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym wyjechał do Wiednia, gdzie pogłębiał wiedzę prawniczą.

W 1884 zdał egzamin dyplomatyczny i podjął pracę w C. K. Ministerstwie Spraw Zagranicznych[4][3]. Od tego roku pracował jako attaché (bez uposażenia) w Londynie i Brukseli[1]. W 1887 otrzymał charakter attaché poselstwa z uposażeniem[1]. W 1888 został przeniesiony do Paryża, gdzie mianowano go honorowym sekretarzem legacyjnym[1]. W przeniesiony do Konstantynopola. W 1893 został sekretarzem legacyjnym w poselstwie w Dreźnie[1]. Od 1895 przekierowany do Londynu, gdzie otrzymał tytuł radcy poselstwa[1]. W 1896 przetransferowany z powrotem do Brukseli[1]. W 1896 został mianowany radcą legacyjnym drugiej kategorii[6], a w 1899 pierwszej kategorii[7]. W tym samym roku otrzymał tytuł i charakter posła nadzwyczajnego i ministra upełnomocnionego[1]. Przebywał w Wiedniu do 1904, kiedy został przydzielony do poselstwa w Paryżu[1]. W grudniu tego roku przybył do Kairu jako agent dyplomatyczny i konsul generalny 1 klasy[4][1]. W 1906 informowano o przeniesieniu hrabiego z Kairu na stanowisko przedstawiciela dyplomatycznego Austro-Węgier w Bukareszcie[8], jednak w 1908 został w Kairze posłem nadzwyczajnym i ministrem upełnomocnionym[1]. Stamtąd 21 marca 1909 w dotychczasowym charakterze posła nadzwyczajnego i ministra upełnomocnionego udał się na dwór wirtemberski w Stuttgarcie i pozostał tam posłem Austro-Węgier do końca życia[4][9][1]. Równocześnie zastępował Austro-Węgry przy dworach Badenii w Karlsruhe[10][4] i Hesji w Darmstadt[11][4]. Wyjątkiem od tego było krótka delegacja w charakterze posła Austro-Węgier w 1911, gdy odbył specjalną misję na dwór króla Sjamu (Vajiravudh) z okazji jego koronacji[1].

W 1885 otrzymał godność c. k. podkomorzego[1][12][1]. W 1912 otrzymał tytuł c. k. tajnego radcy[13][1][3]. Został oficerem c. i k. armii, służył w 10 pułku dragonów (jako porucznik) i w 5 pułku huzarów (jako rotmistrz)[1][3]. Z początkiem 1890 jeszcze jako podporucznik rezerwy został przeniesiony w stan nieczynny obrony krajowej[14].

W 1899 występował z inicjatywą budowy w Krakowie pomnika Franciszka Józefa jako wyrazu wdzięczności społeczeństwa Galicji za udzielone koncesje autonomiczne[3]. W czasie, gdy pracował w Kairze wspierał pracujących tam polskich egiptologów[3] w tym Tadeusza Smoleńskiego[15]. Wysłał też do Akademii Umiejętności eksponaty archeologiczne z Egiptu[15].

Zmarł po długiej chorobie 30 czerwca 1916 w Tybindze[1][16][17][3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

austro-węgierskie

inne odznaczenia

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Thaddäus Graf von Bolesta-Koziebrodzki”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Hof- und Personalnachrichten. Gesandter Graf Bolesta-Koziebrodzki †. „Fremden-Blatt”. Nr 180, s. 7, 1 lipca 1916. (niem.). 
  2. ↑ Marek Jerzy Minakowski, Tadeusz hr. Koziebrodzki z Koziebród h. Boleścic [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2017-02-24].
  3. ↑ a b c d e f g h i Jerzy Zdrada: Tadeusz Koziebrodzki. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. Narodowy Instytut Audiowizualny, 1969. [dostęp 2017-02-17].
  4. ↑ a b c d e f Polacy w austryackiej służbie dyplomatycznej. „Nowości Illustrowane”. Nr 15, s. 3-4, 10 kwietnia 1909. 
  5. ↑ Kleine Chronikl. „Wiener Zeitung”. Nr 111, s. 4, 17 maja 1915. (niem.). 
  6. ↑ Wiadomości urzędowe. „Krakauer Tagblatt”. Nr 205, s. 4, 6 września 1896. 
  7. ↑ Amtlicher Theil. „Wiener Zeitung”. Nr 50, s. 2, 2 marca 1899. (niem.). 
  8. ↑ Zmiany w dyplomacji. „Nowości Illustrowane”. Nr 40, s. 13-14, 6 października 1906. 
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 310.
  10. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 307.
  11. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 308.
  12. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 277.
  13. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 274.
  14. ↑ Z Armji. „Kurjer Lwowski”. Nr 4, s. 4, 4 stycznia 1890. 
  15. ↑ a b Joachim Śliwa. Tadeusz Smoleński (1884–1909). „Alma Mater”. Uniwersytet Jagielloński. 
  16. ↑ Telefoniczne i telegraficzne wiadomości c. k. biura koresp z dnia 1 lipca. Zgon posła hr. Koziebrodzkiego. „Nowa Reforma wolumin = Nr 325”, s. 2, 1 lipca 1916. 
  17. ↑ Wiadomości telegraficzne. Śmierć posła Koziebrodzkiego. „Głos Narodu”. Nr 328, s. 2, 1 lipca 1916. 
  18. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916, s. 54.
  19. ↑ a b c d Amtliches. „Neue Freie Presse”. Nr 10825, s. 2, 12 października 1894. (niem.). 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Koziebrodzki&oldid=71784426”