Włodzimierz (Alawdin)

Włodzimierz

Wasilij Alawdin
Arcybiskup tobolski i tiumeński
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1791 Włodzimierz
Data i miejsce śmierci	20 maja 1845 Tobolsk
Arcybiskup tobolski
Okres sprawowania	1842–1845
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	7 stycznia 1826
Diakonat	1826
Prezbiterat	20 stycznia 1826
Chirotonia biskupia	20 stycznia 1835

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	20 stycznia 1835
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Ławra Aleksandra Newskiego
Konsekrator	Serafin (Głagolewski)
Współkonsekratorzy	Jonasz (Wasiljewski), Grzegorz (Postnikow), Benedykt (Grigorowicz)

Włodzimierz, imię świeckie Wasilij Fiodorowicz Alawdin (ur. 17 lipca^?/28 lipca 1791 we Włodzimierzu, zm. 8 maja^?/20 maja 1845 w Tobolsku) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego, który służył jako kapelan mniszek monasteru Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu. Ukończył seminarium duchowne we Włodzimierzu; będąc uczniem dwóch ostatnich klas prowadził równocześnie zajęcia z języka francuskiego. W latach 1814–1818 studiował w Moskiewskiej Akademii Duchownej, kończąc naukę z tytułem magistra nauk teologicznych. W tym samym roku został zatrudniony w seminarium duchownym w Penzie jako inspektor i wykładowca filozofii oraz języka hebrajskiego. Po krótkim czasie objął stanowisko rektora seminarium duchownego w Penzie oraz szkoły powiatowej prowadzonej przez Cerkiew. W 1820 na własną prośbę przeszedł do seminarium duchownego we Włodzimierzu, obejmując analogiczne stanowisko.

7 stycznia 1826 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze w Bogolubowie, przyjmując imię zakonne Włodzimierz. 20 stycznia tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa włodzimierskiego Parteniusza. Hierarcha ten polecił mu utworzyć skit św. Mikołaja w Solbie (powiat peresławski guberni włodzimierskiej). Zadania te hieromnich Włodzimierz pełnił jedynie przez rok, gdyż w październiku 1827 został mianowany rektorem seminarium duchownego w Petersburgu oraz niższych szkół duchownych przy Ławrze Aleksandra Newskiego, jak również wykładowcą filozofii w seminarium. W 1828 otrzymał godność archimandryty. W 1829 został rektorem seminarium duchownego w Kałudze. W latach 1834–1835 służył w Petersburgu.

20 stycznia 1835 w cerkwi Św. Ducha w Ławrze Aleksandra Newskiego został wyświęcony na biskupa czehryńskiego, wikariusza eparchii kijowskiej. W 1836 został ordynariuszem eparchii kostromskiej. Kierując tą administraturą odbudował podupadły monaster św. Hipacego, tworzył szkoły dla dzieci z rodzin duchownych, zwalczał staroobrzędowców. W 1842 został podniesiony do godności arcybiskupiej i zarazem mianowany ordynariuszem eparchii tobolskiej i tiumeńskiej. W Tobolsku osobiście zaangażował się w odnowienie kilku świątyń, wzniósł również nową podmiejską rezydencję biskupów z prywatną cerkwią. W 1845 zachorował i na własną prośbę odszedł w stan spoczynku. Zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany w cerkwi przy domu biskupim, który polecił wznieść.