Wiktor Brummer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Stanisław Brummer
Ilustracja
Wiktor Brummer (1927)
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1894
Kraków

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1941
Perth

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

I Korpus Polski

Stanowiska

zastępca kierownika referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja)

Wiktor Stanisław Brummer (ur. 1 marca 1894 w Krakowie, zm. 21 listopada 1941 w Perth) – kapitan administracji Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, żyd[1], literat, teatrolog[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 marca 1894 w Krakowie, w rodzinie Jakuba, właściciela zakładu krawieckiego, i Bronisławy[1][2]. W latach 1913–1914 i 1917–1918 studiował historię sztuki i literatury na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[1][2].

31 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do oddziału pionierów I Brygady[1]. Ranny, leczył się w Szpitalu Rezerwowym w Theresienstadt, a potem w Szpitalu Rezerwowym nr 2 w Wiedniu[1]. 3 sierpnia 1916 pod Sitowiczami jako żołnierz I batalionu 2 Pułku Piechoty został ranny po raz drugi[3][4]. W 1917 był wymieniony jako starszy szeregowiec w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia[1]. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W czasie bitwy pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) przewiózł archiwum 2 pp do Krakowa[5]. Od lutego 1918 służył w Polskiej Sile Zbrojnej[1], w stopniu sierżanta[5].

18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem piechoty. Służył wówczas w 4 Pułku Piechoty Legionów[6]. 21 sierpnia 1919 został przeniesiony z Baonu Zapasowego 4 pp Leg. do Departamentu Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Spraw Wojskowych[7]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale III MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 4 ppLeg.[8] 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1502. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 4 pp Leg.[9] Później został przeniesiony do korpusu oficerów administracyjnych (dział naukowo-oświatowy) i 1 września 1922 przydzielony do Wojskowego Instytutu Naukowo–Wydawniczego w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Wydawniczego[10][11][12][1]. Z dniem 31 maja 1926 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy[13]. Z dniem 31 maja 1927 przedłużono mu stan nieczynny o kolejne 12 miesięcy[14]. Z dniem 1 marca 1928 został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przydziałem do Archiwum Wojskowego[15][16][17] na stanowisko kierownika referatu[12]. W marcu 1934 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Archiwum Wojskowych[18]. W 1935 powierzono mu pełnienie obowiązków kierownika działu archiwum[12]. 31 lipca 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[12]. W 1939 był kierownikiem działu i zastępcą majora Bolesława Waligóry, kierownika Archiwum Wojskowego[12][19]. Obowiązki służbowe łączył z pracą dydaktyczną jako profesor Wyższej Szkoły Dziennikarskiej i Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie[2]. Był także współzałożycielem i dyrektorem Teatru Praskiego (1927–1928)[1].

W Szkocji pełnił służbę w I Korpusie Polskim na stanowisku zastępcy kierownika referatu propagandy i oświaty[1]. Zmarł 21 listopada 1941 w Perth[20]. Został pochowany na cmentarzu Wellshill[20]. Pośmiertnie został mianowany majorem w korpusie oficerów administracji[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Żołnierze Niepodległości ↓.
  2. ↑ a b c d Łoza 1938 ↓, s. 76.
  3. ↑ VII Lista strat 1916 ↓, s. 25.
  4. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że w tym czasie służył w I batalionie 5 Pułku Piechoty.
  5. ↑ a b Tuliński 2019 ↓, s. 183.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 36 z 1 kwietnia 1919, poz. 1149.
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 89 z 20 września 1919, poz. 3244.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 31.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 63.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1411, 1540.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1279, 1401.
  12. ↑ a b c d e Tuliński 2019 ↓, s. 184.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 8 maja 1926, s. 155.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 156.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928, s. 97.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 822.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 391, 834.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 12 marca 1934, s. 85.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 290, 494.
  20. ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 19.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 391.
  23. ↑ M.P. z 1939 r. nr 37, poz. 61.
  24. ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1085.
  25. ↑ a b c Łoza 1938 ↓, s. 77.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Brummer&oldid=70691023”