Wincenty Lekki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Lekki
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1890
Osijek, Imperium Osmańskie pod okupacją Austro-Węgier

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

do 1930 i 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

16 Pomorska Dywizja Piechoty
15 Pułk Piechoty „Wilków”
23 Pułk Piechoty

Stanowiska

szef sztabu dywizji
dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Wincenty Lekki (ur. 5 kwietnia 1890 w Osijeku, zm. 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Osijeku, położonym obecnie w gminie Ilidža, na terytorium Federacji Bośni i Hercegowiny, w rodzinie Wincentego i Leokadii z Zajączkowskich. Był zawodowym oficerem armii Austro-Węgier. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1917 roku w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 100[1].

W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej, a jego oddziałem macierzystym był Oddział V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[3].

W 1921 roku został powołany do Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza I Kursu Doszkolenia. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 288. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 20 pułk piechoty w Krakowie[4]. 16 września 1922 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Kazimierz Sosnkowski na wniosek dowódcy Wyższej Szkoły Wojennej przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego i przydzielił do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu[5]. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie[6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przeniesiony z DOK V do Inspektoratu Armii Nr 1 w Wilnie[7]. 29 kwietnia 1924 roku ogłoszono jego przydział z DOK IX w Brześciu do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu[8], lecz w czerwcu przydział ten został anulowany[9]. Z dniem 15 października 1924 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu do dowództwa 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko szefa sztabu[10][11]. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 3 listopada 1926 roku został przeniesiony do 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie celem odbycia praktyki liniowej na stanowisku dowódcy II batalionu[12].

5 maja 1927 roku został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W 1928 roku w Oddziale IV Sztabu Generalnego w Warszawie[13]. 6 lipca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[14]. Z dniem 28 lutego 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przydzielony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[16].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w anonimowej masowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 134, 799.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1921 roku, s. 671.
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 8, 733.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 25.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 33 z 16 września 1922 roku, s. 720.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 93, 284, 402.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 243.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 8 czerwca 1924 roku, s. 317.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 612.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 72, 260, 344.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 54 z 23 grudnia 1926 roku, s. 446, unieważniono przeniesienie z Dowództwa 16 DP do 37 Pułku Piechoty w Łęczycy na stanowisko dowódcy II batalionu ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 48 z 3 listopada 1926 roku, s. 391.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 117, 165.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 11.
  16. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 845.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
  19. ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 799.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Lekki&oldid=72951059”