Kazimierz Wiśniowski: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 03:59, 17 mar 2015

Kazimierz Marian Wiśniowski (ur. 14 lutego 1896 w Dobromilu, zm. 4 listopada 1964 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Biografia

Kazimierz Marian Wiśniowski urodził się 14 lutego 1896 w Dobromilu. Bardzo wcześnie włączył się do działań w Związku Strzeleckim. W okresie czerwiec 1914 - lipiec 1917 służył w 5 Pułku Piechoty Legionów Polskich jako adiutant w 1 Batalionie. Od lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopad 1918 do lipca 1919 roku pełnił stanowisko dowódcy kompanii w 5 Pułk Piechoty Legionów.

Od lipca 1919 dowódca kompanii w Bytomskim Pułku Strzelców, który w 1921 został przemianowany na 75 Pułk Piechoty. W grudniu 1920 został przeniesiony do Oddziału II Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1924 został skierowany do 48 Pułku Piechoty w Stanisławowie na stanowisko dowódcy kompanii. We wrześniu 1926 został przeniesiony do Dowództwa 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W czerwcu 1928 powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy batalionu 68 Pułku Piechoty we Wrześni. 2 kwietnia 1929 awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1929 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 odbył staż liniowy w 2 Pułku Artylerii Ciężkiej w Chełmie oraz odbył od 15 października do 15 grudnia 1930 Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów, powołanych jako kandydatów na kurs normalny 1930-1932. Od 5 stycznia 1931 był słuchaczem XI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy. Obowiązki wykładowcy pełnił do września 1939. W międzyczasie awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1936. We wrześniu 1939 pełnił służbę w Sztabie Frontu Południowego.

Po kampanii wrześniowej w niewoli i więzieniu sowieckim. Uwolniony na skutek usilnych starań gen. Władysława Andersa. Po uwolnieniu, od grudnia 1941 do sierpnia 1943, szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a potem Armii Polskiej na Wschodzie. Awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1943. Od sierpnia do listopada 1943 szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu II Korpusu Polskiego. Od listopada 1943 do grudnia 1946 szef sztabu II Korpusu Polskiego. Na tym stanowisku walczył w kampanii włoskiej, między innymi w czasie bitwy o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. Kierował rozbudową korpusu we Włoszech i jego demobilizacją w Anglii. Generał brygady z 3 maja 1945. Po demobilizacji osiadł w Londynie. Tam zmarł 4 listopada 1964. Pochowany został na cmentarzu South Ealing.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – sześciokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Henryk P. Kosk: Generalicja polska, tom 2.. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2001.

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
 Od lipca 1919 dowódca kompanii w Bytomskim Pułku Strzelców, który w 1921 został przemianowany na [[75 Pułk Piechoty (II RP)|75 Pułk Piechoty]]. W grudniu 1920 został przeniesiony do Oddziału II [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI]] we Lwowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu [[Kapitan (ranga)|kapitana]] ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1924 został skierowany do [[48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych|48 Pułku Piechoty]] w Stanisławowie na stanowisko dowódcy kompanii. We wrześniu 1926 został przeniesiony do Dowództwa [[11 Karpacka Dywizja Piechoty|11 Dywizji Piechoty]] w Stanisławowie. W czerwcu 1928 powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy batalionu [[68 Pułk Piechoty (II RP)|68 Pułku Piechoty]] we Wrześni. 2 kwietnia 1929 awansował na [[major]]a ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1929 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza [[7 Pułk Piechoty Legionów|7 Pułku Piechoty Legionów]] w Chełmie. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 odbył staż liniowy w [[2 Pułk Artylerii Ciężkiej (II RP)|2 Pułku Artylerii Ciężkiej]] w Chełmie oraz odbył od 15 października do 15 grudnia 1930 Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów, powołanych jako kandydatów na kurs normalny 1930-1932. Od 5 stycznia 1931 był słuchaczem XI Kursu Normalnego [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie. Z dniem 1 października 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy. Obowiązki wykładowcy pełnił do września 1939. W międzyczasie awansował na [[podpułkownik]]a ze starszeństwem z 1 stycznia 1936. We wrześniu 1939 pełnił służbę w Sztabie [[Front Południowy (1939)|Frontu Południowego]].
-Po [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] w niewoli i więzieniu sowieckim. Uwolniony na skutek usilnych starań gen. [[Władysław Anders|Władysława Andersa]]. Po uwolnieniu, od grudnia 1941 do sierpnia 1943, szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941-1942)|Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR]], a potem [[Armia Polska na Wschodzie|Armii Polskiej na Wschodzie]]. Awansował na [[pułkownik]]a ze starszeństwem z 1 stycznia 1943. Od sierpnia do listopada 1943 szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu [[II Korpus Polski (PSZ)|II Korpusu Polskiego]]. Od listopada 1943 do grudnia 1946 szef sztabu II Korpusu Polskiego. Na tym stanowisku walczył w [[Kampania włoska w czasie II wojny światowej|kampanii włoskiej]], między innymi w czasie bitwy o [[Bitwa o Monte Cassino|Monte Cassino]], [[Bitwa o Ankonę|Ankonę]] i [[Bitwa o Bolonię|Bolonię]]. Kierował rozbudową korpusu we Włoszech i jego demobilizacją w Anglii. Generał brygady z 3 maja 1945. Po [[Demobilizacja|demobilizacji]] osiadł w [[Londyn]]ie. Tam zmarł 4 listopada 1964. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury.
+Po [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] w niewoli i więzieniu sowieckim. Uwolniony na skutek usilnych starań gen. [[Władysław Anders|Władysława Andersa]]. Po uwolnieniu, od grudnia 1941 do sierpnia 1943, szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941-1942)|Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR]], a potem [[Armia Polska na Wschodzie|Armii Polskiej na Wschodzie]]. Awansował na [[pułkownik]]a ze starszeństwem z 1 stycznia 1943. Od sierpnia do listopada 1943 szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu [[II Korpus Polski (PSZ)|II Korpusu Polskiego]]. Od listopada 1943 do grudnia 1946 szef sztabu II Korpusu Polskiego. Na tym stanowisku walczył w [[Kampania włoska w czasie II wojny światowej|kampanii włoskiej]], między innymi w czasie bitwy o [[Bitwa o Monte Cassino|Monte Cassino]], [[Bitwa o Ankonę|Ankonę]] i [[Bitwa o Bolonię|Bolonię]]. Kierował rozbudową korpusu we Włoszech i jego demobilizacją w Anglii. Generał brygady z 3 maja 1945. Po [[Demobilizacja|demobilizacji]] osiadł w [[Londyn]]ie. Tam zmarł 4 listopada 1964. Pochowany został na cmentarzu South Ealing.
 == Ordery i odznaczenia ==