Antoni Pułaski

Antoni Pułaski
	; Ślepowron
Rodzina	Pułascy herbu Ślepowron
Data urodzenia	9 marca 1747
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1813 ; Korytyszcze
Ojciec	Józef Pułaski
Matka	Marianna Zielińska
Żona	Antonina Orańska
Dzieci	Kazimierz Antoni Pułaski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Pułaski herbu Ślepowron (ur. 9 marca 1747 roku, zm. 26 lutego 1813 roku w Korytyszczach koło Deraźni) – generał major wojsk koronnych^[1], zastępca marszałka, konsyliarz oraz sekretarz generalny konfederacji targowickiej, konsyliarz konfederacji generalnej konfederacji barskiej, członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku^[2], rotmistrz Kawalerii Narodowej w 1779 roku, starosta czereszeński.

Życiorys

Syn Józefa marszałka konfederacji barskiej, brat: Kazimierza i Franciszka Ksawerego, pradziad Kazimierza Ferdynanda.

W 1764 roku podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego^[3]. Był asesorem na sejmiku elekcyjnym czerskim w 1767 roku.

Brał udział w orężnych i dyplomatycznych poczynaniach konfederacji barskiej. 29 lutego 1768 roku podpisał akt konfederacji barskiej, mianowany konsyliarzem konfederacji generalnej. Otrzymał rangę pułkownika i komendę chorągwi w nowo uformowanym pułku pod znakiem Krzyża Świętego. Przez pewien czas przebywał w niewoli rosyjskiej w Kijowie i Kazaniu. Uwolniony z zakazem powrotu do kraju, za udział w walce z powstaniem Pugaczowa w szeregach wojsk rosyjskich uzyskuje pozwolenie powrotu.

W 1775 roku wrócił do kraju, mianowany przez Stanisława Augusta Poniatowskiego pułkownikiem wojsk litewskich, posłował na kilka sejmów. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku i poseł na sejm 1776 roku z ziemi czerskiej^[4]. Wybrany sędzią sejmowym na kadencję 1776-1778. Poseł województwa czernihowskiego na sejm 1778 roku. W 1780 roku był marszałkiem przedsejmowego sejmiku wołyńskiego. W latach 1780–1781 był deputatem województwa czernihowskiego na Trybunał Główny Koronny. W 1784 roku posłował na sejm z województwa wołyńskiego, ponownie został wyznaczony na sędziego sejmowego^[5].

W 1791 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[6]. Wziął udział w konfederacji targowickiej 20 kwietnia 1793, gdzie został jej marszałkiem koronnym i konsyliarzem konfederacji generalnej koronnej^[7]. Poseł województwa wołyńskiego na sejm grodzieński (1793)^[8]. W 1793 odznaczony Orderem Orła Białego^[9].

Posiadał majątek Oratów oraz klucze hołubecki i derażniański na Wołyniu^[10].

Został też awansowany na stopień generała-majora. Pobierał jurgielt – stałą pensję z ambasady rosyjskiej i pruskiej. Z polecenia posła rosyjskiego Jakoba Sieversa został generalnym inspektorem wojsk koronnych. Rychło jednak usunął się z życia publicznego i ustąpił z urzędu, z powodu kolejnego rozbioru Polski. Kawaler Orderu św. Aleksandra Newskiego.

Przypisy

↑ Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001, s. 113.
↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
↑ Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 294.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.
↑ biogram z XXIX tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Wacława Szczygielskiego
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 201.
↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 – styczeń 1793), Katowice 2000, s. 163.
↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54-55.
↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 270.
↑ Pamiętniki Tadeusza Borowskiego str. 161

[1] Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001, s. 113.

[2] Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.

[3] Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 294.

[4] Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.

[5] ram z XXIX tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Wacława Szczygielskiego

[6] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 201.

[7] Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 – styczeń 1793), Katowice 2000, s. 163.

[8] Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54-55.

[9] Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 270.

[10] Pamiętniki Tadeusza Borowskiego str. 161

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]