Bobby Lashley

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bobby Lashley
Ilustracja
Imię i nazwisko

Franklin Roberto Lashley

Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1976
Junction City, Kansas

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Lashley
Bobby Lashley
Blaster Lashley

Wzrost

191 cm

Masa ciała

124 kg

Zapowiadany z

Colorado Springs, Kolorado
Denver, Kolorado

Trenerzy

Ohio Valley Wrestling

Debiut

2001

Franklin Roberto Lashley, znany jako Bobby Lashley (ur. 16 lipca 1976) – amerykański zapaśnik, wrestler, który obecnie występuje w federacji WWE, pod pseudonimem Bobby Lashley, w marce Raw, jako członek grupy The Hurt Business.

Oprócz tego znany jest jako już nieaktywny zawodnik mieszanych sztuk walk (głównie występy w Strikeforce).

Kariera sztuk walki[edytuj | edytuj kod]

Bobby Lashley 2018

Wrestling zawodowy (2005-obecnie)[edytuj | edytuj kod]

Występował w World Wrestling Entertainment oraz Total Nonstop Action Wrestling. Dwukrotny zdobywca pasa ECW Championship oraz posiadacz pasa WWE United States Championship. Zadebiutował na gali WWE SmackDown! w 2005. W 2006 został przeniesiony do brandu Extreme Championship Wrestling.

Powrócił do WWE w 2018 roku na gali Monday Night Raw po WrestleManii. Przerwał on występ Eliasa, którego zaatakował. Następnie prowadził program z m.in. Kevinem Owensem i Samim Zaynem. Z tym drugim zmierzył się podczas Money in the Bank. Walkę wygrał Lashley. Prowadził również rywalizację z Romanem Reignsem, którego pokonał na Extreme Rules. Jednak przegrał z nim na Raw walkę o miano pretendenta do Universal Championship. Następnie rywalizował ponownie z Eliasem, czy Kevinem Owensem. Na Raw z 17 września zadebiutował Lio Rush, który został nowym menadżerem Bobby'ego. Zaś 8 października po walce zaatakował on Kevina Owensa i przeszedł on tym samym heel turn. Lashley był członkiem zwycięskiej drużyny Raw na gali Survivor Series. Na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs przegrał on Ladder Match o gitarę z Eliasem, jednak po walce zaatakował on swojego przeciwnika. Pod koniec roku prowadził on rywalizację z Sethem Rollinsem, który jednocześnie miał również feud z Deanem Ambrosem o Intercontinental Championship. Wskutek tego na Raw z 14 stycznia doszło do Triple threat matchu, który wygrał Lashley przy pomocy Lio Rusha i został on po raz pierwszy mistrzem Interkontynentalnym. Brał udział w Royal Rumble Matchu, jednak został z niego szybko wyeliminowany przez Rollinsa. Po Royal Rumble zaczął program z Finnem Balorem. Na Elimination Chamber doszło do Handicap Matchu o Intercontinental Championship. Balor odliczył Lio Rusha i został nowym mistrzem. Po walce Lashley zaatakował swojego menadżera. Ten jednak pomógł mu odzyskać tytuł na jednym z Raw. Podczas WrestleManii doszło do kolejnej walki pomiędzy Balorem i Lashleyem o Intercontinental Championship. Tym razem jednak Balor pojawił się jako 'Demon'. Później Lashley był w drużynie z Corbinem i McIntyrem w ich walce z The Shield, dla której była to ostatnia walka wskutek odejścia z WWE Deana Ambrose'a. Lashley kolejną rywalizację rozpoczął z Braunem Strowmanem na SuperShowDown, jednak starcie przegrał. Uległ 'Potworowi' również w Last Man Standing Matchu na Extreme Rules.

Powrócił na Raw 30 września 2019 r. z nową menadżerką i zarazem dziewczyną Laną. Tym samym rozpoczął on program z Rusevem, który skończył się wygraną Lashleya na TLC w grudniu. Od tego czasu nie prowadził on żadnych większych rywalizacji.

11 maja 2020, w jednym z odcinków Raw, MVP obiecał pomóc Bobby'emu Lashleyowi, w zdobyciu WWE Championship, z rąk Drew McIntyre[1]. Na Backlash Lashley nie zdołał zdobyć tytułu, po tym jak jego żona Lana, odciągnęła jego uwagę[2]. Następnego dnia Lashley, za namową MVP i sfrustrowaniem sytuacją z zeszłej nocy, zażądał od Lany rozwodu, kończąc storyline "Romantycznego małżeństwa"[3]. Shelton Benjamin, któremu wcześniej Lashley i MVP pomogli zdobyć 24/7 Championship dołączył do nich, tworząc grupę o nazwie The Hurt Business[4]. Na Payback, Lashley pokonał Apollo Crewsa, aby zdobyć mistrzostwo Stanów Zjednoczonych WWE[5].

Począwszy od grudnia Lashley rywalizował z Riddle'm, który niedługo potem stał się pretendentem do trzymanego przez niego mistrzostwa Stanów Zjednoczonych WWE[6]. Lashley zdołał utrzymać nad nim mistrzostwo 1 lutego 2021, kiedy spowodował dyskwalifikację, zapinając mu full nelson, dookoła lin[7]. Riddle co tydzień wygrywał z innymi członkami Hurt Business, doprowadzając nawet do kontuzji MVP-iego, a za każdym razem Lashley odpłacał się na nim atakując go po walce. 8 lutego, Keith Lee pokonał Riddle'a, a następnie Lashley zaatakował ich obu, gdzie WWE później potwierdziło Triple Threat o tytuł na Elimination Chamber[8]. Na gali Lee został zastąpiony przez Johna Morrisona, którego podczas meczu przypiął Riddle, aby zdobyć WWE United States Championship. Zdenerwowany Lashley pojawił się następnie po głównym wydarzeniu gali, gdzie zaatakował świętującego mistrza WWE, Drew McIntyre, pomagając Miz'owi pomyślnie zrealizować kontrakt Money in the Bank na McIntyre, gdzie Miz został ponownie mistrzem WWE[9].

Nieco ponad tydzień później, Lashley pokonał Miz'a na Raw z 1 marca 2021, aby wygrać WWE Championship po raz pierwszy, w swojej karierze[10]. Mecz został mu przyznany, ponieważ Miz przed wygraniem mistrzostwa tydzień przed, obiecał, że jak wygra dzięki ataku Lashleya, to ten otrzyma mecz o mistrzostwo. Tydzień później Lashley obronił pas w walce rewanżowej z The Mizem po raz kolejny dewastując swojego oponenta. 15 marca na Raw zostało oficjalnie potwierdzone, że Lashley na WrestleManii stanie do walki z Drew McIntyrem w obronie tytułu WWE. Podczas WrestleManii Lashley pokonał McIntyre'a zapinając mu Hurt Lock. Na WrestleMania Backlash pokonał Brauna Strowmana i Drew McIntyre'a w triple threat matchu i zachował mistrzostwo WWE. 20 czerwca na gali Hell In A Cell w tytułowej stypulacji pokonał Drew McIntyre'a w jego walce ostatniej szansy o główny tytuł. Następnie rozpoczął rywalizację z Kofi'm Kingstonem, którego pokonał na Money In The Bank PPV. Na następnym Raw po PPV do walki o główny tytuł wyzwał go powracający Goldberg. Lashley przyjął owe wyzwanie[11].

MMA (2008-2016)[edytuj | edytuj kod]

W 2008 roku zadebiutował w MMA. Walczył m.in. w Strikeforce. 27 czerwca 2009 roku wygrał z Bobem Sappem na gali Ultimate Chaos przez poddanie uderzeniami w parterze. 11 listopada 2011 roku zdobył mistrzostwo organizacji Shark Fight w wadze ciężkiej poddając kluczem na stopę Karla Knothe. 6 maja 2012 roku na gali Super Fight League 3 przegrał na punkty z Anglikiem Jamesem Thompsonem.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Bobby Lashley
Ilustracja
Bobby Lashley
Pseudonim

The Boss, The Dominator

Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1976
Juncton City

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

191 cm

Masa ciała

124 kg

Styl walki

zapasy

Klub

American Top Team

Zwycięstwa

15

Przez nokauty

6

Przez poddania

7

Przez decyzje

3

Porażki

2

Remisy

0

Nieodbyte

0

Zapasy[edytuj | edytuj kod]

  • Armed Forces Championship (2 razy)
  • srebrny medalista mistrzostw świata CISM (2002)
  • Missouri Valley College National Championship (1996–1998)
  • National Association of Intercollegiate Athletics – National Wrestling Championship (1997, 1998)

Wrestling[edytuj | edytuj kod]

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

  • 2011: Shark Fight – mistrz w wadze ciężkiej

Lista walk MMA[edytuj | edytuj kod]

Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 15-2 Stany Zjednoczone Josh Appelt Poddanie (duszenie zza pleców) 2 1:43 Bellator 162 21.10.2016 Stany Zjednoczone Memphis, Tennessee
Wygrana 14-2 Wielka Brytania James Thompson TKO 1 0:54 Bellator 145 06.11.2015 Stany Zjednoczone St. Louis, Missouri
Wygrana 13-2 Stany Zjednoczone Dan Charles TKO 2 4:31 Bellator 138 19.06.2014 Stany Zjednoczone St. Louis, Missouri
Wygrana 12-2 Anglia Karl Etherington TKO 1 1:31 Bellator 130 24.10.2014 Stany Zjednoczone Mulvane, Kansas
Wygrana 11-2 Stany Zjednoczone Josh Burns Poddanie (duszenie zza pleców) 2 3:54 Bellator 123 05.09.2014 Stany Zjednoczone Uncasville, Connecticut
Wygrana 10-2 Stany Zjednoczone Tony Melton Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 Xtreme Fight Night 15 08.11.2013 Stany Zjednoczone Catoosa, Oklahoma
Wygrana 9-2 Stany Zjednoczone Matthew Larson Poddanie (duszenie zza pleców) 1 1:38 GWC: The British Invasion: U.S. vs. U.K. 29.06.2013 Stany Zjednoczone Kansas City
Wygrana 8-2 Stany Zjednoczone Kevin Asplund Poddanie (americana) 2 1:13 Titan FC 25 07.06.2013 Stany Zjednoczone Fort Riley, Kansas
Przegrana 7-2 Wielka Brytania James Thompson Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 Super Fight League 3 06.05.2012 Indie New Delhi
Wygrana 7-1 Stany Zjednoczone Karl Knothe Poddanie (klucz na stopę) 1 3:44 Shark Fight 21: Knothe vs. Lashley 11.11.2011 Stany Zjednoczone Lubbock zdobył mistrzostwo Shark Fight w wadze ciężkiej
Wygrana 6-1 Stany Zjednoczone John Ott Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 Titan FC 17: Lashley vs. Ott 25.03.2011 Stany Zjednoczone Kansas City
Przegrana 5-1 Stany Zjednoczone Chad Griggs TKO (poddanie przez narożnik) 2 5:00 Strikeforce: Houston 21.08.2010 Stany Zjednoczone Houston
Wygrana 5-0 Stany Zjednoczone Wes Sims TKO (ciosy pięściami) 1 2:06 Strikeforce: Miami 30.01.2010 Stany Zjednoczone Sunrise
Wygrana 4-0 Stany Zjednoczone Bob Sapp Poddanie (ciosy pięściami) 1 3:17 Ultimate Chaos: Lashley vs. Sapp 27.06.2009 Stany Zjednoczone Biloxi
Wygrana 3-0 Stany Zjednoczone Mike Cook Poddanie (duszenie gilotynowe) 1 0:24 MFC 21: Hard Knocks 15.05.2009 Kanada Edmonton
Wygrana 2-0 Stany Zjednoczone Jason Guida Decyzja sędziów (jednogłośna) 3 5:00 SRP: March Badness 21.03.2009 Stany Zjednoczone Pensacola
Wygrana 1-0 Stany Zjednoczone Joshua Franklin TKO (rozcięcie) 1 0:41 MFA: There Will Be Blood 13.12.2008 Stany Zjednoczone Miami

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Raw results, May 11, 2020: Orton challenges Edge to a wrestling match, WWE [dostęp 2020-12-29] (ang.).
  2. WWE Backlash results, June 14, 2020: Randy Orton outlasts Edge in battle for wrestling superiority, WWE [dostęp 2020-12-29] (ang.).
  3. 6/15 WWE Raw Results: Powell's live review of Asuka vs. Nia Jax for the Raw Women's Championship, Ric Flair's appearance, Drew McIntyre and R-Truth vs. Bobby Lashley and MVP, Randy Orton's opening segment, Dominick Mysterio accepting Seth Rollins' invitation, Pro Wrestling Dot Net, 15 czerwca 2020 [dostęp 2020-12-29] (ang.).
  4. 7/20 WWE Raw Results: Powell's live review of Randy Orton vs. Big Show in an unsanctioned match, Seth Rollins vs. Aleister Black, Bayley vs. Kairi Sane in a non-title match, fallout from Extreme Rules, Pro Wrestling Dot Net, 20 lipca 2020 [dostęp 2020-12-29] (ang.).
  5. WWE Payback results: Powell's review of The Fiend vs. Bray Wyatt vs. Roman Reigns vs. Braun Strowman in a Triple Threat for the WWE Universal Championship, Keith Lee vs. Randy Orton, Sasha Banks and Bayley vs. Shayna Baszler and Nia Jax for the WWE Women's Tag Titles, Matt Riddle vs. King Corbin, Pro Wrestling Dot Net, 30 sierpnia 2020 [dostęp 2020-12-29] (ang.).
  6. Raw results, Jan. 25, 2021: Randy Orton burns Alexa Bliss’ title hopes from out of nowhere, WWE [dostęp 2021-02-22] (ang.).
  7. Raw results, Feb. 1, 2021: Alexa Bliss brings a horrifying end to The Viper’s rivalry with Edge, WWE [dostęp 2021-02-22] (ang.).
  8. Raw results, Feb. 8, 2021: Sheamus suffers the Claymore after charging at McIntyre in The Viper’s nest, WWE [dostęp 2021-02-22] (ang.).
  9. 2021 WWE Elimination Chamber results: Miz spoils McIntyre's Chamber victory and cashes in Money in the Bank to claim the WWE Title, WWE [dostęp 2021-02-22] (ang.).
  10. Bobby Lashley finally holds WWE Title after 16-year journey: WWE Network Exclusive, Mar. 1, 2021. [dostęp 2021-03-02].
  11. Bobby Lashley and Goldberg set for massive WWE Title clash, WWE [dostęp 2021-08-09] (ang.).
  12. AWF Results from 3/14/2015 |, web.archive.org, 2 kwietnia 2015 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02].
  13. https://www.cagematch.net//?id=1&nr=122491
  14. Wrestling Information Archive - Pro Wrestling Illustrated Award Winners - Rookie of the Year, web.archive.org, 16 czerwca 2008 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-16].
  15. Wrestling Information Archive - Pro Wrestling Illustrated Top 500 - 2007, web.archive.org, 7 lipca 2011 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-07].
  16. Lashley Defeats Eric Young to Win First TNA World Heavyweight Championship, web.archive.org, 16 kwietnia 2015 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-16].
  17. Bobby Lashley Net Worth, Celebrity Net Worth, 1 maja 2018 [dostęp 2021-03-03] (ang.).
  18. 7/21 TNA Impact Results - Lashley wins X Division Title, BFG Playoffs begin - Pro Wrestling Torch, pwtorch.com [dostęp 2021-03-09] (ang.).
  19. PWTorch.com - WILKENFELD'S TNA IMPACT REPORT 11/26: Ongoing "virtual time" coverage of Spike TV broadcast, www.pwtorch.com [dostęp 2021-03-03].
  20. https://www.cagematch.net//?id=26&nr=3691
  21. ECW Championship, WWE [dostęp 2021-03-03] (ang.).
  22. United States Championship, WWE [dostęp 2021-03-03] (ang.).
  23. Intercontinental Championship, WWE [dostęp 2021-03-03] (ang.).
  24. WWE Championship, WWE [dostęp 2021-03-03] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]