Bolesław Gładych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Bolesław Gładych
Mike, Mike Killer[1]
14 zwycięstw
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia 17 maja 1918
Warszawa
Data i miejsce śmierci 12 lipca 2011
Seattle
Przebieg służby
Lata służby od 1939
Siły zbrojne Roundel of Poland (1921-1993).svg – Siły Powietrzne RP
RAF roundel.svg – RAF
USAAF roundel 1943.svg – USAAF
Jednostki Dywizjon I/145,
Dywizjon 303,
Dywizjon 302,
61 Fighter Squadron 56th Fighter Group
Stanowiska dowódca eskadry: Dywizjon 302
Główne wojny i bitwy II wojna światowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (trzykrotnie) brytyjski Distinguished Flying Cross amerykańska Srebrna Gwiazda amerykański Distinguished Flying Cross (dwukrotnie) amerykański Air Medal (czterokrotnie)

Bolesław Gładych (ur. 17 maja 1918 w Warszawie, zm. 12 lipca 2011 w Seattle) – kapitan pilot Wojska Polskiego II RP, kapitan (ang. Flight Lieutnant) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie.

Życiorys[edytuj]

Na początku 1938 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Do września 1939 nie ukończył jeszcze pełnego cyklu szkolenia, choć w maju 1939 zaczął już trening na myśliwcach typu PWS-10, PZL P-7 i PZL P-11 w Ułężu.

Po wybuchu II wojny światowej uciekł z rumuńskiego obozu internowania Turnu Severin i udał się do Francji. Zgłosił się do formowanego właśnie dywizjonu "fińskiego", który miał zostać skierowany do front fińsko-sowiecki. Ostatecznie dywizjon został przekształcony w całkowicie polską jednostkę Dywizjon I/145. Gładych latał tam na samolotach Caudron CR.714 Cyclone.

Po kapitulacji Francji podporucznik Gładych przedostał się na Wyspy Brytyjskie, gdzie ukończył przeszkolenie na myśliwcach brytyjskich i został skierowany do Dywizjonu 303. W okresie od 9 lipca 1942 do 16 września 1942 roku Gładych latał w 302 Dywizjonie Poznańskim. Wrócił do tej jednostki 4 grudnia 1942 roku. Na początku 1943 został dowódcą eskadry. Za omyłkową próbę zestrzelenia jesienią 1943 roku samolotu, na pokładzie którego podróżował premier Winston Churchill, został całkowicie odsunięty od lotów bojowych[2].

Dzięki Francisowi "Gabby" Gabreskiemu (właściwie Franciszek Gabryszewski – amerykański pilot myśliwski polskiego pochodzenia) został przyjęty do składu 61 Fighter Squadron 56th Fighter Group wyposażonego w samoloty Republic P-47 Thunderbolt.

Do końca wojny walczył w USAAF otrzymując od kolegów przydomek Mike Killer. Nigdy nie był oficjalnie przyjęty do lotnictwa amerykańskiego. W kilka dni po zakończeniu wojny został zwolniony. Oprócz Gładycha w 61st FS 56th FG latali z sukcesami także inni Polacy m.in.: Witold Łanowski oraz Tadeusz Andersz.

Bolesław Gładych należy do czołowych polskich asów lotnictwa – znajduje się na 5 pozycji z oficjalnym wynikiem 14 zestrzeleń pewnych, 2 prawdopodobne i jedno zespołowe uszkodzenie (zaliczone jako 1/2). W USA zaliczono mu trzy zwycięstwa więcej (łącznie 10 w służbie amerykańskiej), nie uznane jednak przez polską komisję Bajana. Wszystkie samoloty osobiste Bolesława Gładycha, na których latał od momentu podjęcia lotów na Wyspach Brytyjskich oznaczone były emblematem pingwinka z podpisem "Pengie" (przezwisko jego dziewczyny, Kanadyjki z WAAF).

Po wojnie otrzymał obywatelstwo amerykańskie i osiadł wraz z żoną w Seattle. Rozpoczął karierę naukową robiąc doktorat z psychologii i pracował później jako psychoterapeuta.

Wizerunek pilota został umieszczony na samolocie myśliwskim MiG-29 nr 115 z 23 Bazy Lotnictwa Taktycznego[3].

Odznaczenia[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Pseudonimy polskich pilotów myśliwskich (pol.). Serwis "Myśliwcy".
  2. ↑ wzmianka w biografii
  3. ↑ Myśliwce z portretami wybitnych pilotów (pol.). polska-zbrojna.pl, 1 marca 2015. [dostęp 2016-01-31].

Bibliografia[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Gładych&oldid=50215002”