Cerkiew św. Proroka Eliasza w Podbielu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cerkiew św. Proroka Eliasza
A-385 z dnia 10.05.1977.
cerkiew parafialna
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Miejscowość

Podbiele

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Diecezja

warszawsko-bielska

Wezwanie

św. Proroka Eliasza

Wspomnienie liturgiczne

20 lipca/2 sierpnia

Położenie na mapie gminy wiejskiej Bielsk Podlaski
Mapa konturowa gminy wiejskiej Bielsk Podlaski, na dole znajduje się punkt z opisem „Podbiele, cerkiew św. Proroka Eliasza”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Podbiele, cerkiew św. Proroka Eliasza”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Podbiele, cerkiew św. Proroka Eliasza”
Położenie na mapie powiatu bielskiego
Mapa konturowa powiatu bielskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Podbiele, cerkiew św. Proroka Eliasza”
Ziemia52°41′30,4″N 23°12′20,5″E/52,691778 23,205694

Cerkiew pod wezwaniem św. Proroka Eliaszaprawosławna cerkiew parafialna w Podbielu (kolonii wsi Dubiażyn). Należy do dekanatu Bielsk Podlaski diecezji warszawsko-bielskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Świątynię wzniesiono na planie krzyża w 1876, rozbudowano w 1912. Budowla drewniana, o konstrukcji zrębowej, orientowana. Od frontu kruchta. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie, z dwiema bocznymi zakrystiami. Przy wejściu ganek. Nad kruchtą wieża (u dołu czworoboczna, wyżej ośmioboczna), zwieńczona ostrosłupowym, blaszanym hełmem. Dachy cerkwi blaszane. Nad końcową częścią nawy (zbudowaną na planie kwadratu) wieloboczny bęben o kopulastym dachu, z wieżyczką zwieńczoną baniastym hełmem. Nad pozostałą częścią nawy dach jednokalenicowy. Wokół cerkwi zabytkowe krzyże. Teren ogrodzony metalowo-murowanym parkanem, przy bramie (na zewnątrz) – zadaszona studnia.

Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków 10 maja 1977 pod nr A-385[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]