Dmitrij Głuchowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Dmitrij Głuchowski
Дмитрий Глуховский
Ilustracja
Dmitrij Głuchowski w 2018
Imię i nazwisko

Dmitrij Aleksiejewicz Głuchowski
(Дмитрий Алексеевич Глуховский)

Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1979
Moskwa, ZSRR

Narodowość

rosyjska

Język

rosyjski

Alma Mater

Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie

Dziedzina sztuki

literatura

Epoka

sci-fi, postapokalipsa

Ważne dzieła
  • cykl Metro 2033
  • FUTU.RE
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Dmitrij Aleksiejewicz Głuchowski[1] (ros. Дмитрий Алексеевич Глуховский, ur. 12 czerwca 1979 w Moskwie) – rosyjski pisarz, dziennikarz, korespondent wojenny, felietonista, radiowiec, prezenter telewizyjny[2]. Jego książki również w Polsce ukazują się z angielską transliteracją nazwiska: Dmitry Glukhovsky[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dmitrij Głuchowski urodził się i wychował w Moskwie. Jego rodzina jest zaliczana do rosyjskiej inteligencji[3]. Rozpoczął edukację w moskiewskiej szkole im. W. D. Polienowa z rozszerzoną nauką języka francuskiego. Już wtedy postanowił, że zostanie pisarzem. W wieku 15 lat wpadł na pomysł fabuły Metra 2033[3]. W wieku 17 lat opuścił Rosję i przez cztery i pół roku mieszkał i uczył się w Izraelu, gdzie studiował na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie[4].

W latach 2002–2005, mieszkał we francuskim Lyonie, gdzie pracował dla ogólnoeuropejskiego kanału Euronews. Po tym okresie powrócił do ojczyzny, by rozpocząć pracę w świeżo utworzonym kanale telewizyjnym Russia Today. Przez trzy lata, jako akredytowany przy Kremlu dziennikarz, podróżował dookoła świata. Był korespondentem wojennym w Izraelu i Abchazji, pracował w Radio Rossiji (Радио России). Od 2007 do 2009 roku był prezenterem radiowym stacji Majak (Маяк). Od marca 2009 roku prowadzi popularnonaukową audycję Fantastyczne śniadanie (Фантастический завтрак) na internetowym kanale PostTV[5].

Pisze na łamach Harper’s Bazaar, l’Officiel i Playboya. Laureat nagrody Europejskiego Towarzystwa Fantastyki Naukowej. Należy do młodego pokolenia rosyjskich literatów, krytycznie oceniających politykę rosyjskich władz i wzywających do pełnej demokratyzacji ustroju swojego kraju[2].

Jego debiutem literackim jest postapokaliptyczna powieść Metro 2033 (Метро2033), którą napisał w wieku 18 lat. W 2002 roku opublikował ją na swojej stronie internetowej, gdzie każdy mógł ją przeczytać za darmo[6]. W 2005 roku powieść została opublikowana nakładem wydawnictwa Eksmo (Эксмо), a w 2007 roku wznowiona przez wydawnictwo Populiarnaja litieratura (Популярная литература). W Polsce powieść Metro 2033 ukazała się w 2010 roku nakładem wydawnictwa Insignis Media. Prawa do tłumaczenia Metra 2033 zostały sprzedane do 22 krajów. Dmitrij Głuchowski jest także autorem opublikowanych w internecie zbiorów opowiadań Noc (Ночь), Opowiadania o zwierzętach (Рассказы о животных) i sztuki INFINITA TRISTESSA.

W 2007 roku ukazała się Czas zmierzchu (Сумерки). Wedle słów samego autora pozycja ta miała się jak najbardziej różnić od jego debiutanckiej powieści, aby pokazać, że nie należy go kojarzyć tylko z jednym utworem.

10 marca 2009 roku Głuchowski wydał książkę Metro 2034 (Метро 2034, w Polsce ukazała się w listopadzie 2010). Jak twierdzi autor, nie jest to kontynuacja Metra 2033, a niezależna historia z innymi bohaterami.

Swój pomysł na fabułę i przedstawione realia rozwinął w międzynarodowy projekt o nazwie Uniwersum Metro 2033. Pod jego szyldem, stosując się do ustalonych przez Głuchowskiego reguł, piszą i publikują autorzy z całego świata (w Polsce w ramach Uniwersum swoje powieści stworzyli Paweł Majka, Robert J. Szmidt i Artur Chmielewski).

W roku 2015 Głuchowski ukończył powieść Metro 2035[7], która stanowi kontynuację losów Artema, głównego bohatera Metra 2033, a zarazem zamyka cykl Metro, tworząc wraz z poprzednimi tomami kompletną trylogię[6].

W roku 2017 nakładem wydawnictwa AST, na rynku ukazała się pierwsza, niefantastyczna powieść Głuchowskiego, Tekst (Текст), która jest kryminałem[8]. Powieść została zekranizowana dwa lata później, przez Klima Szypienka[9], a sam Głuchowski brał czynny udział w powstawaniu filmu – pełnił rolę konsultanta, autora scenariusza, a także wystąpił w jednej ze scen, na zasadzie cameo[10][11].

W roku 2019 miała miejsce premiera czteroczęściowej audioksiążki Outpost (Пост), która w 2021 roku została wydana również w formie papierowej. W tym samym roku pojawiła się jej kontynuacja, Outpost 2 (Пост 2).

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Powieści[edytuj | edytuj kod]

Seria Metro[edytuj | edytuj kod]

Seria Outpost[edytuj | edytuj kod]

  • Outpost, Insignis Media, 2021 (Пост, Storytel, 2019)
  • Outpost 2, Insignis Media, 2021

Pozostałe[edytuj | edytuj kod]

  • Czas zmierzchu, Insignis Media, 2011 (Сумерки, Popularnaja Litieratura, 2007)
  • FUTU.RE, Insignis Media, 2015 (Будущее, AST, 2013)
  • Tekst, Insignis Media, 2017 (Текст, AST, 2017)[12]

Zbiory opowiadań[edytuj | edytuj kod]

  • Noc (Ночь, 1998)
  • Opowiadania o zwierzętach (Рассказы о животных, 1999)
  • Witajcie w Rosji, Insignis Media, 2014 (Рассказы о Родине, AST, 2010)

Opowiadania[edytuj | edytuj kod]

  • Leć (Лети, 1998)
  • Osiem minut (Восемь минут, 1998)
  • Przypadek w zoo (Случай в зоопарке, 1998)
  • Gdy jesteś sam... (Когда ты один…, 1998)
  • Historia pewnego psa (История одной собаки, 1998)
  • Noc (Ночь, 1999)
  • Infinita Tristessa (2005)
  • Koniec drogi (Конец дороги, 2006)
  • Oziębienie (Похолодание, 2008)
  • Panspermia (Панспермия, 2008)
  • Do i po (До и после, 2008)
  • Co po ile (Чё почём, 2008)

Scenariusz[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Poglądy i życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem jest Aleksiej Głuchowski (ur. 1955), dziennikarz i tłumacz literatury z języka serbskiego[3]. Matką Łarisa Smirnowa (ur. 1956), która pracowała jako fotoedytorka w agencji prasowej TASS. Jego dziadek, pierwszy mąż babci, Marat Głuchowski (ur. 1931, zm. 2018), był geologiem i doktorem nauk. Drugi dziadek (ojczym Aleksieja, ojca Dmitrija), Andriej Kryłow, był głównym karykaturzystą czasopisma „Krokodyl”. Ma również młodszego brata Pawieła Głuchowskiego (ur. 1985)[18].

Pracując w Russia Today, poznał swoją żonę, Jelenę. Kobieta była producentem jego programów. W 2011 roku urodziła się ich córka, Emilia, a w 2014 syn Teodor[19].

Jest poliglotą. Oprócz ojczystego rosyjskiego, mówi płynnie za pomocą pięciu innych języków: angielskiego, francuskiego, hebrajskiego, hiszpańskiego oraz niemieckiego[20].

Wielokrotnie wypowiadał się publicznie przeciwko wojnie rosyjsko-ukraińskiej, szczególnie po nasileniu konfliktu podczas inwazji na Ukrainę[21][22][23], wskutek czego Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej wysłało za nim list gończy[24][25][26].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nazwiska na -ский, -цкий, -ий, -ый, sjp.pwn.pl [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  2. ↑ a b c Dmitry Glukhovsky | Wydawnictwo Insignis, insignis.pl [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  3. ↑ a b c Jelena Fomina, Дмитрий Глуховский: «Пока у меня не появился ребенок, я не мог начать писать этот роман», tele.ru, 28 lipca 2015 [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  4. ↑ Jekatierina Lewina, Писатели: Дмитрий Глуховский, m24.ru, 3 października 2013 [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  5. ↑ Дмитрий Глуховский – биография, библиография, экранизации, награды., bookmix.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  6. ↑ a b c d Dmitry A. Glukhovsky | Kontakt (Eurocon 2012 & 34th SFeraKon), zagreb-eurocon2012.com [dostęp 2022-06-07] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-04] (ang.).
  7. ↑ Natalja Łomykina, 15 самых ожидаемых книг 2014 года, forbes.ru, 30 stycznia 2014 [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  8. ↑ Dawid Karpiuk, Dusza w smartfonie, newsweek.pl, 2 lipca 2017 [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  9. ↑ Odmiana nazwisk zakończonych na -o, sjp.pwn.pl [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  10. ↑ Текст, proficinema.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  11. ↑ Piotr Grabiec, „Tekst” jest jak lustrzane odbicie „Ślepnąć od świateł” - recenzja filmu na podstawie książki Głuchowskiego, spidersweb.pl, 29 listopada 2019 [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  12. ↑ Tekst, lubimyczytac.pl [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  13. ↑ Текст (2019), kinopoisk.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  14. ↑ Сера (2020), kinopoisk.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  15. ↑ Топи (сериал 2021), kinopoisk.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  16. ↑ Обещания (2021), kinopoisk.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  17. ↑ Метро 2033, kinopoisk.ru [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  18. ↑ Дмитрий Алексеевич Глуховский р. 12 июнь 1979, ru.rodovid.org [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  19. ↑ Polina Surnina, Дмитрий Глуховский: гость из будущего, cosmo.ru, 14 czerwca 2013 [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  20. ↑ Glagoslav Publications – Dmitry Glukhovsky, glagoslav.com [dostęp 2022-06-07] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-19] (ang.).
  21. ↑ Dmitrij Głuchowski, Stefan Mathieu, #Ukraine #notspeechless - Dmitrij Głuchowski, arte.tv [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  22. ↑ Dmitrij Głuchowski, Dmitrij Głuchowski: Nauczyliśmy się w Rosji połykać kłamstwo i szaleństwo władzy jak herbatę, wyborcza.pl, 25 lutego 2022 [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  23. ↑ Pawieł Mierzlikin, «Российская внешняя политика — это купание пьяного вэдэвэшника в мировом фонтане» Интервью Дмитрия Глуховского — о том, виноваты ли россияне в войне, meduza.io, 3 maja 2022 [dostęp 2022-06-07] (ros.).
  24. ↑ Bolesław Zapałka, Rosyjskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wysłało list gończy za Dmitrijem Głuchowskim, cdaction.pl, 7 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  25. ↑ Marta Korycka, Dmitrij Głuchowski poszukiwany. Rosjanie wystawili list gończy za pisarzem krytykującym Kreml, gazeta.pl, 7 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-07] (pol.).
  26. ↑ Dmitrij Kinski, Автора «Метро 2033» Дмитрия Глуховского объявили в федеральный розыск, mirf.ru, 7 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-07] (ros.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dmitrij_Głuchowski&oldid=68151546”