Explorer 27
| |
| Inne nazwy |
Beacon Explorer BE-C, Ionosphere 4, S01328 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1965-032A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
932 km[1] |
| Apogeum |
1309 km[1] |
| Okres obiegu |
107,70 min[1] |
| Nachylenie |
41,2°[1] |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
29 kwietnia 1965[1] 14:17:00 UTC |
| Koniec misji |
20 lipca 1973 |
| Wymiary | |
| Wymiary |
0,46 m × 0,30 m |
| Masa całkowita |
59,7 kg |
Explorer 27 (również: Beacon Explorer BE-C) – mały amerykański satelita do badań jonosfery i badań geodezyjnych. Wysłany w ramach programu programu Explorer; trzeci, ostatni z serii Beacon Explorer (start pierwszego, S-66, nie powiódł się).
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Początkowo stabilizowany obrotowo. Po rozłożeniu paneli ogniw słonecznych stabilizowany gradientem pola magnetycznego (magnes sztabkowy i pręty tłumiące). Położenie statku było mierzone magnetometrem trójosiowym i czujnikiem Słońca. Satelita nie posiadał rejestratora, więc wszystkie dane były przesyłane jedynie w trybie rzeczywistym, gdy stacje naziemne były widoczne dla statku.
Statek został wyłączony 20 lipca 1973 z powodu powstawania interferencji z innym, ważniejszym statkiem.
Satelita pozostaje na orbicie okołoziemskiej, której trwałość szacowana jest na 3000 lat.
Ładunek[edytuj | edytuj kod]
- Sondy elektrostatyczne Langmuira, przestały pracować 13 sierpnia 1968 w wyniku gwałtownego spadku wydajności akumulatorów satelity
- Nadajniki radiowe fal spolaryzowanych pracujące na częstotliwościach 20,005, 40,010, 41,010, 360,090 MHz, do pomiaru gęstości elektronów w jonosferze
- 360 odbłyśników laserowych
- Pasywny eksperyment laserowy służący określaniu położenia statku (kąta i odległości) na orbicie. Składał się z dziewięciu paneli po 40 odbłyśników kwarcowych, oświetlanych z Ziemi mikrosekundowymi impulsami lasera rubinowego.
- Eksperyment nawigacji dopplerowskiej
- Eksperyment stanowiły dwa nadajniki ciągłych koherentnych niemodulowanych fal radiowych o częstotliwości 162 i 324 MHz, odbieranych przez sieć Tranet Doppler Network, w celu badań geodezyjnych. Generator fal oparty był o podwójny rezonator kryształkowy, o częstotliwości podstawowej 5 MHz, plus minus 80 ppm.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)
- Encyclopedia Astronautica, Beacon (ang.)