Przejdź do zawartości

Jan Henryk Lubieniecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Henryk Lubieniecki
Ilustracja
prof. Jan Henryk Lubieniecki – portret
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1877
Czernihów

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 1947
Lublin

profesor nauk medycznych
Specjalność: interna
Alma Mater

Kazański Uniwersytet Państwowy

Doktorat

1909

Habilitacja

1912

Profesura

1923

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek korespondent

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Kazański Uniwersytet Państwowy
Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Jan Henryk Lubieniecki (ur. 24 lutego?/8 marca 1877 w Czernihowie, zm. 29 czerwca 1947 w Lublinie) – polski profesor nauk medycznych, wykładowca akademicki, pułkownik Wojska Polskiego, esperantysta[1].

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 marca 1877 w Czernihowie jako syn Kajetana Aleksandra, sędziego pokoju, i Zofii z domu Grothus[2]. W 1896 ukończył ze złotym medalem gimnazjum klasyczne w Orenburgu. Następnie w 1903 ukończył studia lekarskie z odznaczeniem (cum exima laude) w Kazańskim Uniwersytecie Państwowym. Na jesieni 1903 rozpoczął tam pracę w charakterze asystenta – równocześnie – w zakładach Farmakologii u prof. L. Misławskiego oraz Fizjologii u prof. Iwana Dogiela, a także ordynatora w Klinice Terapeutycznej Uniwersytetu Kazańskiego[3][1]. Ponadto w tym okresie prowadził też wykłady w szkołach felczerskich i kierował oddziałem wewnętrznym szpitala kazańskiego gubernialnego ziemstwa. Od grudnia 1907 do czerwca 1908 nie miał etatowego zatrudnienia, ponieważ zajmował się przygotowaniem rozprawy doktorskiej („O połączeniu między przedsionkami a komorami serca ssaków”[3]), którą obronił w 1909 na uniwersytecie w Kazaniu, uzyskując stopień doktora medycyny[1]. Wielokrotnie przebywał w zakładach naukowych w Niemczech, Szwajcarii i Austrii, podczas których kontynuował studia[3]. W 1912 został docentem terapii chorób wewnętrznych. Następnie otrzymał etat asystenta, a później ordynatora. W tym samym roku habilitował się na Uniwersytecie Kazańskim i uzyskał venia legendi w zakresie chorób wewnętrznych[3]. W 1917 został powołany – w drodze konkursu – na prof. nadzwyczajnego chorób wewnętrznych i dyr. Kliniki Terapeutycznej Uniwersytetu w Saratowie. W latach 1917–1918 wykładał tam zastępczo farmakologię. W 1921 przyjechał do odrodzonej Polski i zamieszkał w Poznaniu[1]. Zatrudnienie otrzymał w miejscowym Uniwersytecie Poznańskim[1], gdzie po nominacji na profesora nadzwyczajnego objął stanowisko kierownika Katedry Farmakologii oraz rozpoczął prowadzenie wykładów z diagnostyki lekarskiej[1]. W 1923 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego i został kierownikiem Katedry Diagnostyki i Terapii, przekształconej potem w Katedrę i I Klinikę Chorób Wewnętrznych[3]. Ponadto w 1930 został członkiem korespondencyjnym Polskiej Akademii Umiejętności[1].

Na samym początku II wojny światowej został przez Niemców wysiedlony z Poznania i zamieszkał w Puławach, gdzie prowadził wolną praktyką lekarską[3]. W tym czasie udzielał pomocy medycznej m.in. partyzantom. We wrześniu 1944, po wyzwoleniu Lubelszczyzny, w wieku 67 lat, zgłosił się na ochotnika do służby w Wojsku Polskim, gdzie otrzymał stopień pułkownika[3]. W tym też czasie zaczął pełnić funkcję naczelnego internisty WP[3]. W listopadzie tego roku został mianowany profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, którego był współorganizatorem, a także dyrektorem I Kliniki Chorób Wewnętrznych tegoż uniwersytetu[1]. W roku akademickim 1944/1945 pełnił w nim funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego (późniejszy Uniwersytet Medyczny w Lublinie)[4]. Z powodu postępującej choroby (angina pectoris), jak we wspomnieniach pisał jego bliski współpracownik prof. Tadeusz Kielanowski „Profesora Lubienieckiego trzeba było często kłaść na całe tygodnie”[3]. Jako że nie był w stanie poruszać się samodzielnie, do Kliniki przywożony był przez studentów dorożką, którzy opłacali te przejazdy z własnej inicjatywy[3]. Zły stan zdrowia powodował, że nie mógł pełnić funkcji dziekana w ostatnim okresie, przedłużonej do końca lipca 1945 kadencji, a od kwietnia zastępował go na tym stanowisku prof. Tadeusz Kielanowski[3].

Jego dorobek naukowy składa się 47 prac, a w tym z jednej publikacji książkowej, pt. Ogólna niedostateczność krążenia. Cz. I. Niewydolność serca. (L. 1947), która jest syntezą jego wieloletniej pracy nad układem krążenia[1]. W swoje pracy interesował się głównie fizjologią, patologią i farmakologią układu krążenia, zagadnieniami owsicy oraz chorobami narządu trawiennego[1]. Publikował w kilku językach w czasopismach polskich, rosyjskich i niemieckich oraz w esperanto („Interlanguages”, maj 1943)[1]. Ponadto zajmował się problemami związanymi z reformowaniem studiów medycznych i jako esperantysta, stworzeniem jednego języka lekarskiego[1]. Zmarł nagle w Lublinie w 1947, a pochowany został na cmentarzu przy ul. Lipowej[5].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jan Henryk Lubieniecki 11 czerwca 1913 poślubił Eleonorę Izabelę z domu Rugielewicz, a w 1923 urodził im się syn Stanisław Marian, który również został lekarzem[3][6]. Miał dwie młodsze siostry: Teodorę Aleksandrę Janczewską z domu Lubieniecką[7], która wyszła za mąż za Stanisława Antoniego Janczewskiego[8] oraz Martę Lubieniecką. Ponadto miał siostrzeńca Władysława Janczewskiego i dwie siostrzenice – Helenę Teodozję[9], późniejszą żonę Zygmunta Martyniaka[10] oraz Janinę, późniejszą żonę Mariana Czumy, które były prawnukami Karoliny Głuchowskiej h. Radwan[11] i posiadały koligację m.in. z królem Polski Janem III Sobieskim[12], Henrykiem Sienkiewiczem h. Oszyk[13] – laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury czy Cyprianem Michałem Janczewskim h. Dołęga[14] – jednym z bohaterów III części mickiewiczowskich „Dziadów”.

prof. Jan Henryk Lubieniecki (stoi)
z rodzicami: Kajetanem Lubienieckim
i Zofią Lubieniecką z domu Grothus, szwagrem Stanisławem Janczewskim oraz siostrami – Teodorą Janczewską
z domu Lubieniecką i Martą Lubienicką, siostrzenicą Heleną
i siostrzeńcem Władysławem,
Lipno ok. 1906

Odznaczenia i ordery

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Uchwała Senatu Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, o nadaniu jego imienia jednej z sal wykładowych[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Legendorf Fabian – Lubomirski Aleksander, Polski Słownik Biograficzny tom XVII/1-4, 1972, s. 598, ISBN 83-86301-01-5 [dostęp 2024-05-22] (pol.).
  2. Osoby o nazwisku „Lubieniecki” w Genealogii Potomków Sejmu Wielkiego. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-01-31].
  3. a b c d e f g h i j k l m n Tadeusza Radzika, Adama A. Witusika i Jana Ziółka (red.), Słownik Biograficzny Miasta Lublina. Tom drugi., 1996, s. 162–164, ISBN 83-227-0917-X [dostęp 2024-06-26] (pol.).
  4. Obsada dziekańska UMCS. umcs.pl. [dostęp 2016-01-31].
  5. Zasłużeni :: Cmentarz Lipowa Lublin [online], dormitorium.lublin.pl [dostęp 2024-06-26].
  6. Eleonora Izabela Rugielewicz (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-06-27].
  7. Album Wielkiej Genealogii Minakowskiego [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-06-27].
  8. Stanisław Antoni Dionizy Janczewski (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-06-27].
  9. Helena Teodozja Janczewska (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-06-27].
  10. Zygmunt Stanisław Martyniak (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-06-27].
  11. Karolina Alojza Otolia Głuchowska z Głóchówka h. Radwan (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-07-02].
  12. Koligacja Heleny Teodozji Janczewskiej z Janem III Sobieskim (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-07-02].
  13. Koligacja Heleny Teodozji Janczewskiej z Henrykiem Adamem Aleksandrem Sienkiewiczem h. Oszyk (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-07-02].
  14. Koligacja Heleny Teodozji Janczewskiej z Cyprianem Janczewskim h. Dołęga (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-07-02].
  15. M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 162.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]