Jan Henryk Lubieniecki

Jan Henryk Lubieniecki
	; prof. Jan Henryk Lubieniecki - portret
Data i miejsce urodzenia	8 marca 1877 ; Czernihów
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1947 ; Lublin
	profesor nauk medycznych
	Specjalność: interna
Alma Mater	Kazański Uniwersytet Państwowy
Doktorat	1909
Habilitacja	1912
Profesura	1923
	Polska Akademia Umiejętności
Status	członek korespondent
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Kazański Uniwersytet Państwowy; Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu; Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
	Odznaczenia

Jan Henryk Lubieniecki (ur. 8 marca 1877 w Czernihowie, zm. 29 czerwca 1947 w Lublinie) – polski lekarz, wykładowca akademicki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 marca 1877 w Czernihowie jako syn Kajetana Aleksandra, sędziego pokoju, i Zofii z domu Grothus^[1]. W 1896 roku ukończył ze złotym medalem gimnazjum klasyczne w Orenburgu. Następnie w 1903 roku ukończył studia lekarskie z odznaczeniem w Kazańskim Uniwersytecie Państwowym. Po studiach pracował w klinice szpitalnej terapeutycznej jako ordynator kliniki, zarazem w latach 1903-7 w zakładzie fizjologii u prof. L. Misławskiego i z kolei przy katedrze farmakologii, prowadzonej przez prof. Jana Dogiela. Jednocześnie prowadził wykłady w szkołach felczerskich i kierował oddziałem wewnętrznym szpitala kazańskiego gubernialnego ziemstwa. W 1909 roku otrzymał na uniwersytecie w Kazaniu stopień doktora medycyny, po obronie pracy o połączeniu między przedsionkami a komorami serca ssaków^[2]. W roku 1912 został docentem terapii chorób wewnętrznych. Następnie otrzymał etat asystenta, później ordynatora Kliniki Terapeutycznej uczelni, a także uzyskał habilitację. W latach 1917-1921 był profesorem terapii uniwersyteckiej w Saratowie. W 1921 zamieszkał w Poznaniu, gdzie objął na Uniwersytecie Poznańskim etat profesora farmakologii, a od 1923 profesora diagnostyki i terapii ogólnej chorób wewnętrznych. W 1930 został członkiem korespondencyjnym Polskiej Akademii Umiejętności. We wrześniu 1944 roku zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał stopień pułkownika. W tym czasie pełnił funkcję naczelnego internisty Wojska Polskiego. W listopadzie 1944 roku został mianowany profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, którego był współorganizatorem. W roku akademickim 1944/1945 pełnił w nim funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego (późniejszy Uniwersytet Medyczny w Lublinie)^[3]. Zmarł w 1947.

Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Osoby o nazwisku „Lubieniecki” w Genealogii Potomków Sejmu Wielkiego. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-01-31].
↑ Legendorf Fabian - LubomirskiL.F.- L. Aleksander Legendorf Fabian - LubomirskiL.F.- L., Polski Słownik Biograficzny tom XVII/1-4, 1972, s. 598, ISBN 83-86301-01-5 [dostęp 2024-05-22] (pol.).
↑ Obsada dziekańska UMCS. umcs.pl. [dostęp 2016-01-31].
↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 162

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jan Henryk Lubieniecki. wyborcza.pl, 1999-06-29. [dostęp 2016-01-31].
Reprezentanci nauk medycznych, zmarli członkowie AU w Krakowie, PAU, TNW i PAN, Katedra Historii Medycyny UJ CM

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Publikacje Jana Henryka Lubienieckiego w bibliotece Polona

[1] Osoby o nazwisku „Lubieniecki” w Genealogii Potomków Sejmu Wielkiego. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-01-31].

[2] Legendorf Fabian - LubomirskiL.F.- L. Aleksander Legendorf Fabian - LubomirskiL.F.- L., Polski Słownik Biograficzny tom XVII/1-4, 1972, s. 598, ISBN 83-86301-01-5 [dostęp 2024-05-22] (pol.).

[3] Obsada dziekańska UMCS. umcs.pl. [dostęp 2016-01-31].

[4] M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 162

[1]

[2]

[3]

[4]