Jerzy Levittoux

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Piotr Levittoux
pułkownik dyplomowany broni pancernych pułkownik dyplomowany broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1897
Chrzanówka

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1944
Caen

Przebieg służby
Lata służby

1917–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Dywizja Pancerna

Stanowiska

attaché wojskowy
szef sztabu dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka „Znak Pancerny”

Jerzy Piotr Levittoux (ur. 26 grudnia 1896?/7 stycznia 1897 w Chrzanówce, zm. 18 lipca 1944 k. Caen) – pułkownik dyplomowany broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Piotr Levittoux urodził się 7 stycznia 1897 w Chrzanówce na Ukrainie. Był synem Jana i starszym bratem Henryka Juliana, majora lekarza WP zamordowanego w Charkowie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 79. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk saperów[1]. W latach 1923–1925 pełnił służbę w Departamencie V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku saperów w Modlinie[2][3]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4]. W lutym 1925 roku został przydzielony do Oficerskiej Szkoły Inżynierii na stanowisko asystenta[5]. W październiku 1925 roku został przeniesiony do kadry korpusu oficerów inżynierii i saperów z równoczesnym przydziałem służbowym do École Supérieure de Guerre w Paryżu na dwuletni kurs normalny[6]. W 1927 roku, po ukończeniu studiów, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego. W 1928 roku był w kadrze Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie[7]. 23 sierpnia 1929 roku przeniesiony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy[8]. Z dniem 15 maja 1931[9] do 1933 r. odbył praktykę liniową w 1 pułku czołgów w Poznaniu na stanowisku dowódcy batalionu[10][11]. W 1933 roku powierzono mu pełnienie obowiązków komendanta Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[12], a w następnym roku wyznaczony został na stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych w Obozie Warownym Modlin[13]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[14]. Obowiązki komendanta Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych pełnił do września 1937 roku[15]. W 1938 roku zastąpił podpułkownika Adama Przybylskiego na stanowisku attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Tokio[16].

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z inżynierią saperską. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii[17].

3 listopada 1942 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku w korpusie oficerów broni pancernych. 9 stycznia 1943 roku objął obowiązki na stanowisku szefa sztabu 1 Dywizji Pancernej. W lipcu 1944 roku został wysłany został przez gen. bryg. Maczka do Normandii razem z trzema innymi wojskowymi oraz dwoma kierowcami na rekonesans oraz w celu nawiązania łączności z brytyjską 1 Dywizją Pancerną. Dwa dni później, o drugiej w nocy 18 lipca 1944, wracającą jeepem do sztabu dywizji brytyjskiej grupę zaatakowały samoloty niemieckie zrzucając bomby i raniąc śmiertelnie Jerzego Levittoux. Pochowany na brytyjskim cmentarzu wojskowym w Ranville k. Caen, w departamencie Calvados (czwarty rząd po lewej od wejścia, dziewiąty grób). Jego następcą na stanowisku szefa sztabu dywizji został mjr dypl. Ludwik Antoni Stankiewicz[18].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 232.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 20, 874, 907.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 20, 797, 829.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 737.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 26 lutego 1925 roku, s. 95.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 115 z 30 października 1925 roku, s. 620.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583, 593.
  8. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 15 z 23.08.1929 r., s. 300.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 107
  10. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 28.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 249, 731.
  12. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 28.09.1933 r., s. 201.
  13. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 07.06.1934 r., s. 166.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 66.
  15. ↑ Szubański 1993 ↓, s. 9.
  16. ↑ Stawecki 2004 ↓, s. 126, 132.
  17. ↑ Laskowski, t.I 1931 ↓.
  18. ↑ Internetowy Polski Słownik Biograficzny. Ludwik Antoni Stankiewicz. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2015-09-25].
  19. ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Nowi kawalerowie Virtuti militari. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 147 z 31 maja 1922. 
  20. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2033 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1555)
  21. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  22. ↑ Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
  23. ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 55, 11 listopada 1937. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Levittoux&oldid=72685397”