Stanisław Maczek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Stanisław Maczek
Baca
Ilustracja
generał broni generał broni
Data i miejsce urodzenia 31 marca 1892
Szczerzec, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci 11 grudnia 1994
Edynburg, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby 1914-1947
Siły zbrojne Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).pngArmia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki 81 Pułk Piechoty
7 Dywizja Piechoty
10 Brygada Kawalerii
10 Brygada Kawalerii Pancernej
1 Dywizja Pancerna
I Korpus Polski
Jednostki Wojska w Wielkiej Brytanii
Stanowiska dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca brygady pancerno-motorowej
dowódca brygady pancernej
dowódca dywizji pancernej
dowódca korpusu
dowódca okręgu wojskowego
Główne wojny i bitwy I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Późniejsza praca barman
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Zasługi Wojskowej Signum Laudis (w czasie wojny) Signum Laudis (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Rannych – jednokrotnie ranny (Austro-Węgry) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny z brązową palmą (Belgia) (1940-1945) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
FR CdG palm br.png
Krzyż Wojenny 1939–1945 z brązową palmą (Francja)
Médaille commémorative de la Guerre 1939-1945 (Francja) Komandor Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Kawalerski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Distinguished Service Order (Wielka Brytania) Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Źródła Teksty w Wikiźródłach
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Gen. Dwight Eisenhower wizytuje oddziały 1 Dywizji Pancernej, gen. Stanisław Maczek po prawej, Holandia 1944
1 Dywizja Pancerna w Haddington, 1943
Generał Maczek (siedzi pierwszy z lewej) pośród generałów 1 Armii Kanadyjskiej, której Brygada polska podlegała organizacyjnie
Grób gen. Stanisława Maczka na cmentarzu żołnierzy polskich w Bredzie
Kamień upamiętniający Stanisława Maczka w Warszawie
„Żołnierz polski walczy o wolność wszystkich narodów, ale umiera tylko dla Polski” – słowa gen. Maczka wyryte w marmurze
Pomnik gen. Maczka w Belgii
Pomnik gen. Maczka w krakowskim Parku Jordana

Stanisław Władysław Maczek (ur. 31 marca 1892 w Szczercu, zm. 11 grudnia 1994 w Edynburgu) – generał broni Wojska Polskiego, honorowy obywatel Holandii, kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys[edytuj]

Młodość[edytuj]

Urodził się w miejscowości Szczerzec pod Lwowem[1] w rodzinie sędziego Witolda (1854-1926) i Anny z Czernych (1852-1939). Rodzina Maczka była pochodzenia chorwackiego (jego kuzynem był znany chorwacki działacz narodowy w międzywojennej Jugosławii – Vladko Maček)[2].

W 1910 roku ukończył gimnazjum w Drohobyczu. Po ukończeniu gimnazjum przeniósł się z rodziną do Lwowa. W latach 1910–1914 studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego: filozofię ścisłą pod kierunkiem prof. Kazimierza Twardowskiego oraz filologię polską u profesorów Wilhelma Bruchnalskiego i Józefa Kallenbacha. Równocześnie wszedł w środowisko akademickie tętniące działalnością patriotyczną. W tym czasie odbył przeszkolenie wojskowe i w 1912 dołączył do Związku Strzeleckiego[3][4]. Następnie przyjął pseudonim Rozłucki[4]. Służbę w Legionach Piłsudskiego uniemożliwiło mu powołanie do armii austro-węgierskiej[4].

I wojna światowa[edytuj]

Podczas I wojny światowej wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany wraz z pułkiem południowotyrolskim na front włoski. Został skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy III Korpusu. Po ukończeniu szkoły został dowódcą plutonu w 3 pułku Piechoty Obrony Krajowej w Grazu[5]. W 14 czerwca 1915 roku został przeniesiony do elitarnego 2 Pułku Tyrolskich Strzelców Cesarskich[6]. W grudniu tego samego roku został skierowany na front włoski nad rzekę Isonzo[5]. Wiosną 1916 roku został instruktorem szkoły oficerskiej XIV Korpusu w Steyr. W październiku tego samego roku został podporucznikiem i dowódcą kompanii[7]. Dowodząc kompanią wsławił się licznymi akcjami za które otrzymał odznaczenia austriackie. W lutym 1918 roku został ranny i trafił do wiedeńskiego szpitala[8]. Następnie po jego opuszczeniu otrzymał trzymiesięczny urlop, który spędził we Lwowie[9]. Podczas urlopu załatwił sprawy związane z uzyskaniem dyplomu[9]. Po jego zakończeniu wrócił na front włoski.

Walczył w jednostkach strzelców alpejskich i dosłużył się stopnia porucznika[10]. Po zawieszeniu broni 11 listopada 1918 r. zdezerterował i przedostał się do Krosna, gdzie już 14 listopada wstąpił do Wojska Polskiego[11].

Wojna polsko-ukraińska[edytuj]

14 listopada Maczek zameldował się u płk. Juliana Swobody, dowódcy garnizonu Krosno i tego samego dnia otrzymał dowództwo kompanii krośnieńskiej, przybyłej do Sanoka i dalej przeznaczonej do odsieczy oblężonego Lwowa[12][13]. 20 listopada pociąg wiozący oddział, z prowizorycznie opancerzonymi przednimi wagonami, wyruszył w kierunku Sanoka. Na stacji w Ustrzykach Dolnych żołnierze Maczka opanowali wojskowy pociąg ukraiński[14]. Później zdobyli węzeł kolejowy Chyrów[15] i pobliski Felsztyn, ale dalsze natarcie – na Sambor – już się nie powiodło. Przez całą zimę 1918/1919 zreorganizowany 3 Batalion Strzelców Sanockich (w skład którego wchodziła wtedy kompania ckm dowodzona przez Maczka[16]), pozostawał w Chyrowie, wiążąc duże siły ukraińskie.

W kwietniu 1919 batalion został przerzucony w rejon Sądowej Wiszni i wszedł w skład 4 Dywizji Piechoty gen. Aleksandrowicza. W sztabie dywizji zaproponowano Maczkowi, by – wykorzystując swoje doświadczenia i żołnierzy – utworzył "lotną kompanię szturmową"[17]. Oddział ten (częściowo wzorowany na austriackich "Jagd-commando"), tworzyły 4 plutony strzeleckie i pluton ciężkich karabinów maszynowych i moździerzy. Dysponując dużą siłą ognia i możliwością szybkiego przemieszczania się na silnych wozach parokonnych po-austriackiego taboru, jednostka dowodzona przez Maczka niemal samodzielnie zdobyła Drohobycz i Borysław, a później Stanisławów.

Po nadejściu kontrofensywy ukraińskiej, kompania – jako odwód dywizji – dostała rozkaz wycofania się ze Stanisławowa. Po drodze, w czerwcu 1919, przeszła walki o wioskę Czerniów i panujące nad okolicą wzgórze, silnie bronione przez Ukraińców. Bezpośrednio po zdobyciu tej pozycji porucznik Maczek został awansowany na polu walki przez Józefa Piłsudskiego (formalne zatwierdzenie stopnia kapitana nastąpiło dopiero w 1920, po weryfikacji)[18]. Potem lotna kompania szturmowa brała udział w walkach o Buczacz, Czortków, Husiatyn i doszła aż do rzeki Zbrucz, za którą w połowie lipca 1919 wycofały się wojska ukraińskie, odrzucone w ten sposób na teren Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Jesienią 1919 Maczek, wraz z całą dywizją, został przerzucony na Wołyń[19].

Wojna polsko-bolszewicka[edytuj]

Po ustaniu walk polsko-ukraińskich, zimą 1919/1920, Maczek został przeniesiony do zadań sztabowych, początkowo w sztabie gen. Listowskiego[20]. Wiosną 1920, gdy rozpoczynała się ofensywa kijowska wojny polsko-bolszewickiej, był już w sztabie 2 armii gen. Raszewskiego. Wykonując zadania oficera łącznikowego sztabu armii (wtedy – w Łucku) i wysłany do grupy gen. Krajowskiego, kpt. Stanisław Maczek został odcięty od swojego sztabu przez oddziały Budionnego. W tej sytuacji zameldował się we Lwowie u gen. Iwaszkiewicza. Za jego zgodą odtworzył swój batalion szturmowy, włączony wkrótce w skład dywizji jazdy gen. Rómmla.

W połowie sierpnia 1920 batalion kpt. Maczka zdobywając miasto Waręż przełamał front 24 dywizji sowieckiej i umożliwił wyjście dywizji kawalerii podążającej za armią Budionnego w kierunku Warszawy. Oddział o oficjalnej już nazwie "Baon szturmowy 1. dyw. kawalerii im. kpt. Maczka" został potem skierowany do Zamościa, gdzie uzupełniono sprzęt i przeszkolono żołnierzy. Później – wraz z całą dywizją – baon przeszedł w rejon rzeki Słucz, gdzie zastał go koniec działań wojennych.

Dwudziestolecie międzywojenne[edytuj]

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 20 Dywizji Piechoty, pozostając na ewidencji 40 Pułku Piechoty[21]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[22]. Początkowo służył w 26 Pułku Piechoty we Lwowie. W latach 1923-1924 był słuchaczem rocznego Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[23]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego i wyznaczony na stanowisko kierownika Ekspozytury Nr 5 we Lwowie. 1 grudnia 1924 awansował na podpułkownika[24]. Po odbyciu stażu na stanowisku zastępcy dowódcy 76 Pułku Piechoty[23]. W marcu 1929 został przeniesiony do 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich w Grodnie na stanowisko dowódcy pułku[25]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku. 16 lutego 1935 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie[26]. 30 października 1938, w Bielsku, w czasie rewindykacji Zaolzia objął dowództwo 10 Brygady Kawalerii[27], pierwszej wielkiej jednostki pancerno-motorowej Wojska Polskiego.

Wojna obronna[edytuj]

W 1939 r. Maczek wraz ze swą jednostką brał udział w walkach odwrotowych i działaniach opóźniających na rzecz Armii Kraków i Karpaty. Zadał niemieckiemu XXII Korpusowi Pancernemu ciężkie straty w bitwach pod Jordanowem, Wiśniczem, Łańcutem i Rzeszowem. Od piętnastego września walczył po raz kolejny w obronie Lwowa, jednak już 18 września, po najeździe sowieckim na Polskę w wykonaniu rozkazu Naczelnego Wodza zmuszony był wraz z całą jednostką przerwać walkę z Niemcami i wobec nadciągających jednostek szybkich Armii Czerwonej przekroczyć granicę polsko-węgierską [28].

15 listopada 1939, w uznaniu zasług, otrzymał awans do stopnia generała brygady[29].

Za udział w wojnie obronnej 1939 otrzymał Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari[30].

Francja 1940[edytuj]

Nie zatrzymywany przez władze węgierskie, 21 października 1939 Maczek przedostał się do Francji[29].

Tam otrzymał przydział na dowódcę ośrodka wojskowego w Coёtquidan[31]. Został dowódcą lekkiej brygady pancernej w Sainte-Cécile[32]. Z powodu trudności czynionych przez władze francuskie nie udało mu się w pełni utworzyć planowanej dywizji pancernej. Faktycznie z całej dywizji do maja 1940 uformowano niecałą brygadę.

Po agresji niemieckiej w czerwcu 1940, Maczek na czele odtworzonej 10 Brygady Kawalerii Pancernej (10éme Brigade de cavalerie blindée) wyruszył na front w Szampanii[33]. Tam, wraz z elementami Brygady, walczył m.in. w walkach odwrotowych francuskiej 20 Dywizji Piechoty pod Champaubert-Mongivroux i wraz z elementami 59 Dywizji Piechoty w rejonie bagien Saint Gond[34].

Na skutek niewykonalnego rozkazu dowództwa o zajęciu Montbard i mostów na Kanale Burgundzkim, resztki brygady Maczka zostały odcięte. Generał wydał rozkaz o zniszczeniu sprzętu i przebił się wraz z pół tysiącem swych żołnierzy do Marsylii[35]. Stamtąd w przebraniu Araba przez Tunis, Maroko, Portugalię i Gibraltar dotarł do Szkocji.

Szkocja[edytuj]

21 września dotarł do Anglii[36]. Zaraz po przybyciu do Londynu, w październiku 1940, Maczek otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari za męstwo w walkach we Francji[37] oraz przydział na stanowisko dowódcy 2 Brygady Strzelców[38], do tego czasu dowodzonej przez gen. Rudolfa Dreszera. Brygadę Strzelców przekształcono z powrotem w 10 Brygadę Kawalerii Pancernej, a w lutym 1942 – w 1 Dywizję Pancerną[39].

Festung Europa[edytuj]

1 sierpnia 1944 dywizja wylądowała w Normandii, w pobliżu Caen[40]. W składzie 2 Korpusu Kanadyjskiego, gen. Maczek dowodził swą dywizją w zwycięskiej bitwie pod Falaise, gdzie zdecydowana obrona Mont Ormel (Wzgórze 262 znane też jako "Maczuga") przez jego dywizję uniemożliwiła większej grupie rozbitków 7 Armii wydostanie się z kotła. 8 sierpnia 1944 roku ruszyło natarcie wzdłuż szosy Caen-Falaise[41].

W ciągłych walkach z Wehrmachtem, gen. Maczek prowadził dywizję w kierunku Belgii i Holandii. Wyzwolił m.in. Ypres, Gandawę i Passchendale[42]. Dzięki znakomitemu manewrowi oskrzydlającemu, po ciężkich walkach Maczkowi udało się wyzwolić Bredę bez strat wśród ludności cywilnej. 26 marca 1945, pod Łukiem Triumfalnym w Paryżu został odznaczony Komandorią Krzyża Legii Honorowej[43].

4 maja 1945 dywizja dotarła do bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven, gdzie generał przyjął kapitulację dowództwa twierdzy, bazy Kriegsmarine, floty "Ostfriesland"[44], resztki dziesięciu dywizji piechoty oraz 8 pułków piechoty i artylerii. 1 czerwca 1945 został awansowany do stopnia generała dywizji[45].

W dniu 19 maja 1945 roku w miasteczku niemieckim Haren, wcześniej zdobytym przez 1 Dywizję Pancerną, położonym w Dolnej Saksonii, gen. Stanisław Maczek i jego żołnierze, na wniosek kolegów z II Korpusu Kanadyjskiego, stworzyli tymczasowe lokum dla Polaków, jeńców byłych niemieckich obozów, żołnierzy którzy nie mieli dachu nad głową. W miasteczku mieszkało ok. 5000 Polaków, w tym 1728 kobiet, dziewczyn uczestniczek Powstania Warszawskiego, więzionych w obozie Stalagu VI w Oberlangen.

Zgodę na utworzenie polskiego miasteczka wydał marszałek polny Bernard Law Montgomery, 1. wicehrabia Montgomery of Alamein. Miasteczko początkowo nosiło nazwę Lwów, nazwę Maczków nadał miasteczku gen. Tadeusz Bór-Komorowski. W Maczkowie były polskie nazwy ulic: Jagiellońska, Legionów, Mickiewicza, Łyczakowska.

Lata powojenne[edytuj]

Stanisław Maczek pozostał na emigracji w Edynburgu w Wielkiej Brytanii.

Od września 1945 dowodził jednostkami polskimi, które pozostały w Wielkiej Brytanii aż do ich demobilizacji[45].

26 września 1946 r. Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, na podstawie ustawy z 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, pozbawił Maczka obywatelstwa polskiego i stopnia generała w związku z „przyjęciem bez zgody właściwych władz polskich, urzędu publicznego w państwie obcym, a to podejmując się funkcji współorganizowania Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczeń, będącego formacją paramilitarną stanowiącą część armii brytyjskiej”[46]. W 1971 roku Rada Ministrów PRL, na czele której stał premier Jaroszewicz, uchyliła decyzję TRJN, ale uchwała w tej sprawie nie została opublikowana[47]. W dniu 15 marca 1989 r. rząd PRL premiera Mieczysława Rakowskiego uchylił uchwałę pozbawiającą Maczka obywatelstwa[48]. 26 lutego 1989 r. dostarczono generałowi prywatny list od premiera Rakowskiego z przeprosinami za odebranie obywatelstwa[49].

Pozbawiony świadczeń przysługujących żołnierzom alianckim, rozpoczął pracę jako sprzedawca, a następnie barman[50] w restauracji hoteli prowadzonych wówczas przez polskich emigrantów: "Dorchester" i "Learmonth" w Edynburgu.

Na wniosek ponad 40 000 mieszkańców Bredy generałowi przyznano honorowe obywatelstwo Holandii. Od rządu holenderskiego miał też otrzymać wysoką emeryturę[47]. 11 listopada 1990 r. został awansowany przez prezydenta RP na uchodźstwie do stopnia generała broni[51].

Zmarł w wieku 102 lat w Edynburgu. Został pochowany na cmentarzu żołnierzy polskich w Bredzie[52].

Upamiętnienie[edytuj]

Od 5 sierpnia 2000 jego imię nosi 10 Brygada Kawalerii Pancernej w Świętoszowie[53].

Stanisław Maczek upamiętniony został w ramach projektu "słynni Polacy XX w." popiersiem, które stoi w parku im. Henryka Jordana w Krakowie (III.1) – odsłonięcie 5 czerwca 2010.

Szkocki członek Izby Lordów, Lord Fraser of Carmyllie rozpoczął kampanię proponującą pomnik ku czci generała w Edynburgu, stolicy Szkocji.

Awanse[edytuj]

C.K. Armia

Wojsko Polskie

  • kapitan – 1919
  • major – 1921, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
  • podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 85. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty
  • generał brygady – 15 listopada 1939
  • generał dywizji – 1 czerwca 1945 (Polskie Siły Zbrojne)
  • generał broni – 11 listopada 1990 (prezydent RP na uchodźstwie)

Ordery i odznaczenia[edytuj]

Zobacz też[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Majka 2005 ↓, s. 9.
  2. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 12.
  3. ↑ Katarzyna Kucharczuk: Dowódcy najwybitniejsi wodzowie w historii polski. Carta blanca, 2011, s. 96. ISBN 978-83-7705-071-2.
  4. ↑ a b c Majka 2005 ↓, s. 11.
  5. ↑ a b Majka 2005 ↓, s. 12.
  6. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 23.
  7. ↑ Majka 2005 ↓, s. 13.
  8. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 26.
  9. ↑ a b McGilvray 2014 ↓, s. 27.
  10. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 28.
  11. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 37-38.
  12. ↑ Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 24. ISBN 83-901466-3-0.
  13. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 37.
  14. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 39.
  15. ↑ Majka 2005 ↓, s. 15.
  16. ↑ Edward Zając. Sanocki epizod na wojennym szlaku Stanisława Maczka. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 2 (166) z 13 stycznia 1995. 
  17. ↑ Maczek 1990 ↓.
  18. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 52.
  19. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 54.
  20. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 57.
  21. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 136, 752.
  22. ↑ Majka 2005 ↓, s. 27.
  23. ↑ a b Majka 2005 ↓, s. 28.
  24. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 17 grudnia 1924 r., Nr 131, s. 732.
  25. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 12 marca 1929 r., Nr 5, s. 89.
  26. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 21 marca 1935 r., Nr 5, s. 30.
  27. ↑ Franciszek Skibiński, Ułańska młodość 1917-1939, s. 293-297.
  28. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 115.
  29. ↑ a b Majka 2005 ↓, s. 41.
  30. ↑ Grudziński 2012 ↓, s. 251.
  31. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 117.
  32. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 125.
  33. ↑ Majka 2005 ↓, s. 47.
  34. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 131.
  35. ↑ Majka 2005 ↓, s. 51.
  36. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 143.
  37. ↑ Grudziński 2012 ↓, s. 259.
  38. ↑ Majka 2005 ↓, s. 53.
  39. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 160.
  40. ↑ Lwowskie Sylwetki. lwow.home.pl, 1995. [dostęp 2010-06-27].
  41. ↑ Majka 2005 ↓, s. 69.
  42. ↑ greendevils.pl. greendevils.pl. [dostęp 2010-06-27].
  43. ↑ Grudziński 2012 ↓, s. 292.
  44. ↑ Majka 2005 ↓, s. 83.
  45. ↑ a b Majka 2005 ↓, s. 89.
  46. ↑ McGilvray 2014 ↓, s. 299.
  47. ↑ a b McGilvray 2014 ↓, s. 303.
  48. ↑ ”Rzeczpospolita” z 20 marca 1989 r.
  49. ↑ "Wśród wielu, bardzo wielu spraw, które mam do załatwienia poczesne miejsce zajmuje chęć naprawienia krzywdy, której Pan, Panie Generale, doznał w przeszłości od władz polskich. (...) Pomimo wielu krzywdzących ocen i decyzji ówczesnych władz polskich pozostał Pan dla nas – moich rodaków – wzorem patrioty i żołnierza. (...) Stał się Pan, Panie Generale, symbolem bohaterskiego dowódcy. Ogromnie chciałbym Pana gościć, Panie Generale, na naszej polskiej ziemi w dniach obchodów 50 rocznicy wybuchu II wojny światowej. Pragnę Pana zapewnić ,że rząd polski przyjmie Pana z całym należnym szacunkiem jak bohatera narodowego. (...) Co jako premier rządu polskiego mógłbym dla Pana zrobić, żeby choć w części zrekompensować Panu Panie Generale, krzywdy i ból, których doznał Pan w przeszłości?" "Rzeczpospolita" z 28 lutego 1989 r.
  50. ↑ Majka 2005 ↓, s. 91.
  51. ↑ Majka 2005 ↓, s. 93.
  52. ↑ Majka 2005 ↓, s. 99.
  53. ↑ Decyzja Nr 127/MON Ministra Obrony Narodowej z 27 lipca 2000 r. w sprawie nadania 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej imienia patrona (Dziennik Rozkazów MON z 2000 r., poz. 69).
  54. ↑ a b M.P. z 1994 r. Nr 19, poz. 141.
  55. ↑ Zbigniew Puchalski: Dzieje polskich znaków zaszczytnych. Warszawa: Wyd. Sejmowe, 2000, s. 196.
  56. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 15, Nr 2 z 15 lipca 1987. 
  57. ↑ Komunikat Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 31 marca 1987 roku o dekoracji gen. S. Maczka i gen. K. Rudnickiego. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 24-25, Nr 2 z 15 lipca 1987. 
  58. ↑ a b c d e f Generał Władysław Maczek. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 37, s. 157, 1992. 
  59. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 19 z 12 grudnia 1929
  60. ↑ Grudziński 2012 ↓, s. 288.
  61. ↑ Grudziński 2012 ↓, s. 289.
  62. ↑ a b c Grudziński 2012 ↓, s. 291.

Bibliografia[edytuj]

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Maczek&oldid=49688570”