Jezioro Lutomskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jezioro Lutomskie
Ilustracja
Wczesna wiosna nad Jez. Lutomskim
Położenie
Państwo

 Polska

Miejscowości nadbrzeżne

Sieraków, Lutom, Grobia

Region

Pojezierze Poznańskie

Wysokość lustra

38 m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

1,74 km²

Wymiary
• max długość
• max szerokość


5,8 km
0,3 km

Głębokość
• maksymalna


15 m

Hydrologia
Rzeki zasilające

Lutomka

Rzeki wypływające

Oszczynica

Rodzaj jeziora

rynnowe

Położenie na mapie gminy Sieraków
Mapa konturowa gminy Sieraków, na dole nieco na prawo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Lutomskie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Lutomskie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Lutomskie”
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego
Mapa konturowa powiatu międzychodzkiego, blisko centrum na prawo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Lutomskie”
Ziemia52°37′37″N 16°06′57″E/52,626944 16,115833

Jezioro Lutomskiejezioro rynnowe położone na południowym skraju Puszczy Noteckiej, na terenie gminy Sieraków. Najdłuższe jezioro Pojezierza Międzychodzko-Sierakowskiego. Powierzchnia jeziora to 174 ha, długość 5800 m, natomiast średnia szerokość wynosi zaledwie 300 m (minimalna ok. 200 m). Do zachodniego brzegu przylega rezerwat przyrody Buki nad Jeziorem Lutomskim.

Jezioro Lutomskie stanowi końcowy odcinek cieku wodnego o długości ok. 25 kilometrów, zaczynającego się Potokiem Kwileckim, który łączy się strugą Lutomką z Jez. Białeckim i Oszczynicą z Jez. Lutomskim.

Woda w jeziorze o małej przejrzystości i niskiej czystości biologicznej, ze względu na niewielką głębokość i szerokość.

Miejsce żerowania i egzystowania licznych gatunków ptaków (łyska, kaczka krzyżówka, trzcinniczek, perkoz dwuczuby) oraz siedlisko roślin (trzcina zwyczajna, pałka wąskolistna, pałka szerokolistna, tatarak, kosaciec syberyjski, szczaw lancetowaty, jeżogłówki, oczeret jeziorny, grążele żółte i grzybienie białe). Występuje tu także wiele gatunków ślimaków, m.in. bursztynka pospolita (Succinea putris) i przytulik strumieniowy (Ancylus fluviatilis).

Jezioro popularne w okresie PRL i na początku lat 90. XX wieku ze względu na duży ośrodek wczasowy PKP (zwany przez miejscowych „wczasami wagonowymi”), położony po zachodniej stronie jeziora.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • P. Anders, K. Graja, Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie, mapa turystyczna, Wielkopolski Ośrodek Informacji Turystycznej, Poznań 1992.
  • Włodzimierz Łęcki, 7 dni w Sierakowie, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1988.
  • Kazimierz Grzybowski, Sieraków n. Wartą, nakładem własnym, Sieraków 1935.
  • W. Kusiak, P. Anders, Puszcza Notecka, mapa przyrodniczo-turystyczna, Przegląd Leśniczy, Poznań 2004.