John Stuart (3. hrabia Bute)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Stuart
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1713
Edynburg

Data i miejsce śmierci

10 marca 1792
Londyn

Premier Wielkiej Brytanii
Okres

od 26 maja 1762
do 16 kwietnia 1763

Przynależność polityczna

Torysi

Poprzednik

Thomas Pelham-Holles, 1. książę Newcastle

Następca

George Grenville

Odznaczenia
Order Ostu (Wielka Brytania)Order Podwiązki (Wielka Brytania)

John Stuart (ur. 25 maja 1713 w Edynburgu, zm. 10 marca 1792 w Londynie) – premier w latach 1762-1763. Bute był nauczycielem Jerzego III i miał największy wpływ na politykę królewską od czasu jego wstąpienia na tron w roku 1760. Zakończył wojnę siedmioletnią, jednak pod naciskiem opinii publicznej podał się do dymisji.

Bute był pierwszą czołową postacią polityki westminsterskiej pochodzenia szkockiego od czasu unii Anglii i Szkocji w 1707.

Bute był przedtem nauczycielem następcy tronu Jerzego, później on i Jerzy III Hanowerski starali się wzmocnić władzę królewską, realizując tzw. Ideę Króla - Patrioty (The Idea of a patriot King), koncepcję silnej władzy królewskiej, którą dwa dziesięciolecia wcześniej opracował Henry St John, 1. wicehrabia Bolingbroke (1678-1751).

Bute nie miał jednak poparcia parlamentu, w którym był postrzegany jako "king's man", więc po roku musiał (mimo nacisków na parlament ze strony Jerzego III) ustąpić ze stanowiska. Koncepcję Bolingbroke'a-Bute'a zrealizował do pewnego stopnia dopiero William Pitt Młodszy (rzecz jasna z pomocą króla) po 1782 roku.

Zapamiętany został jako „lepszy ogrodnik niżeli polityk”. Był przez jakiś czas dyrektorem Kew Gardens i na jego cześć nazwano rodzaj roślin – Butea[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. G. P. Lewis, Brian Schrire, Barbara Mackinder, Mike Lock: Legumes of the World. Royal Botanic Gardens, Kew, 2005, s. 407. ISBN 978-1-900347-80-8.