Portland był związany z arystokratycznym stonnictwem wigów kierowanym przez lorda Rockinghama. W jego pierwszym rządzie, w latach 1765-1766, Portland był Lordem Szambelanem. W drugim, w 1782 r., Lordem Namiestnikiem Irlandii. Po śmierci Rockinghama w sierpniu 1782 r. Portland związał się z grupą zwolenników Charlesa Jamesa Foxa, i wraz z nimi odmówił przystąpienia do gabinetu lorda Shelburne'a.
W kwietniu 1783 r. Portland stanął na czele koalicyjnego gabinetu z tytułami pierwszego lorda skarbu i przewodniczącego Izby Lordów. Stanowisko Portlanda było czysto tytularne, a właściwa władza znalazła się w rękach Charlesa Jamesa Foxa i lorda Northa (stąd też rząd ten jest znany jako Fox-North Coalition). Gabinet po nominalnym kierownictwem Portlanda upadł już w grudniu 1783 r.
W tym czasie podpisany został Pokój wersalski z 3 września 1783 r.
Książę Portland został w 1789 r. jednym z wiceprezesem London's Foundling Hospital. W 1793 r. Portland został jego prezesem. W tym czasie nastąpił jego rozłam z partią wigów, związany z niechętnym stosunkiem księcia wobec wydarzeń rewolucji francuskiej. W 1794 r. Portland został ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Williama Pitta Młodszego. W 1801 r. został Lordem Przewodniczącym Rady, a w latach 1805-1806 był ministrem bez teki.
Pod koniec 1809 r. pogarszający się stan zdrowia oraz konflikty pomiędzy ministrami zwieńczone pojedynkiem Canninga z Castleraghem sprawiły, że Portland podał się do dymisji. Zmarł niedługo później. Nowym premierem został Spencer Perceval.
Premier Wielkiej Brytanii
Premier Wielkiej Brytanii
