Przejdź do zawartości

Julian Stachiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Stachiewicz
Wicz
Ilustracja
w stopniu pułkownika
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1890
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

20 września 1934
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1934

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Front Środkowy
6 Armia
Inspektorat Armii nr III
13 Dywizja Piechoty

Stanowiska

szef sztabu frontu i armii
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Żelazny (1813) II Klasy
Odznaka Oficerska Związków Strzeleckich „Parasol” Odznaka „Za wierną służbę”

Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (ur. 26 lipca 1890 we Lwowie, zm. 20 września 1934 w Warszawie) – polski historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego.

Julian Stachiewicz jako kapitan Legionów Polskich
Grupa członków Związku Strzeleckiego: Jerzy Ołdakowski, Julian Stachiewicz, Mieczysław Ryś-Trojanowski, Edward Rydz-Śmigły i Władysław Belina-Prażmowski, Ropienka 1914

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 lipca 1890 we Lwowie, w rodzinie lekarza Teofila Stachiewicza i Anieli z Kirchmayerów. Był starszym bratem Wacława Stachiewicza i kuzynem Jerzego Kirchmayera. Kształcił się i działał we Lwowie, w Związku Strzeleckim. W 1908 ukończył C. K. V Gimnazjum we Lwowie i zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości[1]. Następnie przez cztery lata studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (egzaminów końcowych nie zdał). Był członkiem Związku Walki Czynnej[2]. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie[3]. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (1912), kursu oficerów austro-węgierskiego Sztabu Generalnego (1917) i Centrum Studiów Artyleryjskich (1919).

Służba w Legionach Polskich

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do pracy w konspiracji, był m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 powierzono mu dowodzenie oddziałem wysłanym z Krakowa do Przemyśla w celu obrony przed Ukraińcami.

Dwudziestolecie międzywojenne

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 został szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, po czym skierowano go do Oddziału III Naczelnego Dowództwa, gdzie w marcu 1920 objął funkcję szefa tego oddziału. W sierpniu 1920 wyznaczono go na stanowisko szefa Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, krótko dowodził 65 pułkiem piechoty, po czym był szefem Sztabu Frontu Środkowego, a od września 1920 – szefem Sztabu 6 Armii. Na polecenie Józefa Piłsudskiego przygotował wraz z Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim i adiutantem Naczelnika PaństwaStanisławem Radziwiłłem plan operacji kijowskiej.

9 maja 1921, po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej, wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. 9 kwietnia 1922 mianowany został dowódcą 13 Dywizji Piechoty w Równem[4]. W 1923 powierzono mu kierowanie Wojskowym Biurem Historycznym Sztabu Generalnego.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 21. lokatą w korpusie generałów.

Z jego inicjatywy 22 września 1928 powołano Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich[5]. W 1928 powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy oraz został sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a takie przewodniczącym Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. W 1932 został współpracownikiem Komisji Historyczno-Wojskowej Polskiej Akademii Umiejętności.

Julian Stachiewicz w 1926 ożenił się z Marią (Marylą) Jadwigą z Sawickich (1892–1972), siostrą generała Kazimierza Sawickiego, z którą miał dwóch synów: Mieczysława (1917–2020) i Kazimierza (1920–2002).

Zmarł na gruźlicę w Warszawie 20 września 1934[6]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 5-7-17)[7].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1996–2000 gen. bryg. Julian Stachiewicz był patronem 14 Przemyskiego batalionu dowodzenia[20].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 118.
  2. Ryszard Świętek, Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1904–1918, Kraków 1998, s. 414.
  3. Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 18.
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 30.04.1922 r.
  5. Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936. 
  6. a b c Julian Stachiewicz. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. ipsb.pl. [dostęp 2014-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-06)].
  7. Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 32.
  8. Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409
  9. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu organizacji wojska oraz na polu opracowywania historji ostatnich walk orężnych o niepodległość”.
  10. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 349 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
  12. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 315)
  13. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi w zorganizowaniu i urządzeniu działu wojskowego na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.
  14. a b c d Na podstawie fotografii [1] [2].
  15. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
  16. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 4 lipca 1932. wbc.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-18)]., s. 336
  17. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
  18. Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 4, Nr 17 z 16 kwietnia 1916. 
  19. Łukasz Zalewski: Generał Julian Stachiewicz (1890–1934). Piłsudczyka szlak ciernisty. [dostęp 2014-09-10].
  20. Decyzja Nr 257/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 listopada 1996 r. w: Dziennik Rozkazów MON z 1996 r. poz. 176.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]