Języki fińskie

Języki fińskie, języki zachodniougrofińskie – jedna z dwu podgrup językowych (obok ugryjskich) wchodzących w skład ugrofińskiej grupy języków uralskich. Języki z tej grupy używane są przez ponad 9 mln osób zamieszkujących na północno-wschodnim wybrzeżu Bałtyku i we wschodniej Skandynawii (języki bałtycko-fińskie i lapońskie w Estonii, Finlandii, Szwecji, Norwegii i Karelii) oraz w Rosji: północno-wschodni skrawek Europy (Republika Komi) i na zachód od Uralu (pozostałe zespoły językowe – Udmurcja, Mari El i Mordowia). Ponad połowa osób posługujących się językami fińskimi używa języka fińskiego; wiele pozostałych języków z tej grupy zagrożonych jest wymarciem.

Języki fińskie są kontynuacją hipotetycznego prajęzyka proto-ugro-fińskiego. Na ich rozwój miały także wpływ liczne zapożyczenia z języków słowiańskich, bałtyckich i germańskich.

Niegdyś ludy używające języków fińskich zamieszkiwały w sposób ciągły obszar całej północno-wschodniej Europy, lecz w średniowieczu wiele z nich zostało wypartych lub zasymilowanych przez Słowian, Bałtów i ludy tureckie. Obecnie większość terenów zamieszkanych przez ludy fińskie stanowią enklawy położone na ziemiach słowiańskich.

Do zapisu większości języków fińskich stosuje się alfabet łaciński, natomiast w Rosji do zapisu języków: mordwińskiego, maryjskiego, udmurckiego, komi i komi-permiackiego używa się cyrylicy. Wschodnie języki lapońskie zapisywane są przy pomocy cyrylicy zarówno w Rosji, jak i Finlandii, natomiast zachodnie języki lapońskie alfabetem łacińskim.

Cechą charakterystyczną języków z tej grupy jest duża liczba przypadków (do 24 w języku wepskim).